Jurgen Callens

Waarom wachten sommige leuke bands toch soms zo lang om weer eens een nieuw album uit te brengen? Je vraagt het je soms luidop af. Zo ook in het geval van het Duitse Custard (de bandnaam blijft er toch eentje om van te smullen nietwaar?). Vijf jaar is het inmiddels geleden sinds de release van Infested By Anger. Op vrijdag 19 mei krijgen we eindelijk nieuw werk te horen van de powermetallers middels A Realm of Tales: twaalf nieuwe songs met een speelduur van bijna een uur. Dat zou al iets moeten kunnen goedmaken. Het is opnieuw Pure Steel Records die de plaat zullen verdelen. Bring on those tales!

Met titels als The Pied Piper, Snow White, The Little Match Girl en Bluebeard lijkt het wel alsof Custard zijn eigen sprookjesmetalboek heeft willen schrijven. Of het echt zo is, weet enkel Joost. Want een deftige uitleg stond er eigenlijk niet vermeld in de officiële promosheet die bij het album zat. Arabian Night is een eigen midden-oosterse interpretatie van een verhaal, die wonderwel uitpakt en klinkt, terwijl Forged in Fantasy ook al zo een eigen vertelseltje van de heren is. Het is eens wat anders dan over draken, ridders en elfjes zingen. Maar hé, het belangrijkste is natuurlijk nog altijd de muziek zelf. Muzikaal blijft de band hoedanook trouw aan zijn Teutoonse en melodische powermetalroots. Twin harmonietjes, een drijvende en pompende ritmesectie, flitsende riffs en solo’s, een beetje NWOBHM hier, een beetje Helloween daar en daar bovenop – of course – de kenmerkende stem van zanger Oliver Strasser, die soms heel veel weg heeft van Michael Kiske in zijn beste dagen. Maar niet alleen naar deze laatste wil ik refereren: soms zijn er ook trekjes van Rob Halford, Tobias Sammet en Bruce Dickinson te bespeuren. Niet de minsten om mee vergeleken te worden nietwaar? Veel slechts valt er dus eigenlijk niet over deze plaat te zeggen. Ik ‘dig’ ze van begin tot eind, zonder maar een momentje mijn enthousiasme te verliezen. Alle songs zijn melodieus en blijven nadien nazinderen en hangen. Witch Hunter is bijvoorbeeld iets sneller dan de rest en doet me wat denken aan Judas Priest ten tijde van Painkiller, toen het allemaal iets agressiever mocht. Voor de rest krijgen we vooral sterke Teutoonse hymnes te horen van hoge kwaliteit. Dit is voer dat perfect is voor fans die vasthouden aan klassiekers als Keeper Of The Seven Keys bijvoorbeeld: platen die goed waren van begin tot eind, metal klinken, maar het allemaal niet te serieus nemen.

Fans van de oude Helloween, Edguy, Judas Priest en Iron Maiden kunnen hier zeker hun voordeel mee doen. Mensen die de band al goed vonden, kunnen deze plaat blindelings in huis halen. Hopelijk duurt het nu niet weer vijf jaar voor deze mannen nog eens met nieuw werk passeren. En ze eens live zien, zo en passant, zou ook wel eens tof kunnen zijn.

Tracklist: