Jurgen Callens

Mastercastle is een Italiaanse neoklassieke powermetalband die reeds toe is aan zijn zesde album. De groep is het geesteskind van gitarist Pier Gonella, die we ook kunnen kennen van bands als Necrodeath en Labÿrinth en van zangeres Giorgia Gueglio, die ook de oprichters waren van dit gezelschap. Op 19 mei ligt dit album via Scarlet Records in de schappen en zal negen nieuwe titels bevatten. Wij waren alvast benieuwd naar de kennismaking met Mastercastle, want uit die contreien kwamen best al wel wat leuke dingen.

Toen ik Labÿrinth in de infosheet zag staan, was mijn interesse haast onmiddellijk gewekt. Deze band heeft voor mij voorlopig het album van het jaar afgeleverd en een band met een ex-lid erin verdient dan ook mijn aandacht. Rap zou duidelijk worden dat beide echter niet zodanig veel met mekaar te maken hebben. Ten eerste komt Mastercastle met een zangeres voor de dag, en zijn de tempo’s vaak veel minder flitsend dan bij hun landgenoten. Nee Mastercastle is eerder klassieker, of nog beter: neoklassieker. Ook zijn de instrumenten wat lager gestemd en is er ruimte voor meer progressieve keyboardpartijen. Dit nieuwe album werd geschreven in de studio en opgenomen zonder pre-produktie. Dit om alles zo natuurlijk mogelijk te laten klinken. Of dit een goede zaak is, is natuurlijk maar de vraag. Veel andere bands kiezen ervoor hun songs te laten rijpen en bij te schaven over de tijd heen. In elk geval: er werden dus negen songs ingeblikt. Alleen, bij die negen nieuwe titels zitten er twee covers: eentje van Joe Hisaishi (Castle in the Sky, een instrumentaaltje) en eentje van Yngwie J. Malmsteen (Making Love). In feite zouden we dus beter spreken over een uitgebreide ep, met wat bonuscovers erbij. Om het over de muziek zelf te hebben, daar valt eigenlijk niet zodanig veel over te zeggen. We krijgen degelijke (power) metal op ons bord, met goeie melodieën en dito instrumentaal werk. Alleen heb ik het wat moeilijk met de vocalen van Giorgia, die nu en dan kantje boord zijn. Dat zal je zeker wel merken tijdens de Malmsteen-cover. Maar het gitaarwerk hierop is daarentegen wel weer heerlijk. Als je je hier echter niet aan stoort, dan valt er voor de rest eigenlijk heel weinig op aan te merken.

Fans van Italiaanse power metal, met flink wat gitaarwerk en keyboards die voorzien is van de nodige melodie, kunnen hier zeker eens naar luisteren. Blindelings aanschaffen zou ik echter niet doen. Luister bijvoorbeeld eerst even naar de opener van dit album, Drink of Me, als luistertip bijvoorbeeld.

Tracklist: