Bjorn Wielockx

Er zijn zo van die bands waar je gaande weg uitgroeit. Het is niet dat de groep op zich mindere muziek begint te maken, maar door het ouder worden is je smaak verder geëvolueerd. Eén van die bands voor mij persoonlijk is Papa Roach. In mijn beginjaren in het genre luisterde ik veel naar de Amerikanen en ook de liveshows die ik toen ben gaan kijken konden me meer dan entertainen. De oudere nummers doen het nog perfect maar de nieuwere nummers laat ik aan me voorbij gaan. Wanneer ik de laatste jaren Papa Roach nog eens live aan het werk zag werd het ook altijd minder en minder. Vanaf vandaag ligt alweer het negende album van de Amerikaanse band in de rekken.

Wanneer ik begon aan deze promo waren mijn verwachtingen zeer laag. Ik verwachtte me aan commercieel correcte rock muziek. Om deze Crooked Teeth opgang te trekken kozen de Amerikanen voor een viool om in de juiste stemming te geraken, althans dat dacht ik. Een leuke gitaarriff vermorzelt de viool en trekt alle aandacht naar de gitaar tot wanneer Jacoby Shaddix zijn muil opentrekt.

Al is dit ook niet zoals verwacht commercieel en plat, maar zoals vanouds een rap met passie. Wanneer het refrein aanbreekt komt het catchygehalte van Papa Roach voor de eerste keer piepen maar helemaal niet storend. Tegen het einde aan schreeuwt Jacoby zelfs wat in de micro waardoor het geheel terug wat agressiever aanvoelt. Het eerste nummertje doet me hopen op een old-school Papa Roach plaat.

Crooked Teeth, de self-titled track start zelfs het furieust ooit, nog nooit voelde ik dezelfde energie wanneer ik Papa Roach beluisterde. Een gevoel dat zo’n drie minuten blijft aanhouden. Papa Roach is terug van weggeweest, heerlijk gewoon!

Al wordt deze euforie snel weer getemperd wanneer ik de volgende zeven nummers beluister. Sommige zijn van het niveau zoals ik ze op voorhand verwacht had, andere zijn dan weer wat alternatiever waardoor het geheel eindelijk nog eens wat ruiger aanvoelt.

Papa Roach levert hier een album waarvan ik alleen maar had kunnen dromen. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens zo lyrisch ging kunnen schrijven over de Amerikanen. Met Crooked Youth zit de band weer op het juiste spoor en kunnen we echt gaan uitkijken naar de tiende plaat uit de historie van Papa Roach.

Tracklist: