Metalrockx

Doug Aldrich is de voornaamste reden waarom ik nu naar dit livewerk zit te luisteren. Hij brak rond de eeuwwisseling door bij Dio met het sterke album Killing The Dragon, met indrukwekkende gitaarlijnen. Op het podium was hij een grote persoonlijkheid, een blonde god die het publiek ademloos deed toekijken, en hij produceerde net als de legendarische Randy Rhoads (RIP, Ozzy Osbourne) een geluid alsof er twee gitaristen speelden. Check hiervoor Evil or Divine of Holy Diver Live. Na zijn vertrek werd hij – naast David Coverdale – de grote songschrijver bij Whitesnake, waar hij gedurende meer dan een decennium voor de power zorgde.

In wezen was hij de enige die in de voetsporen kon treden van de legendarische John Sykes, die het album 1987 tot een megasucces had gemaakt. Eindelijk een gitarist met genoeg techniek en kracht om een klassieker als In The Still of the Night noot-voor-noot overtuigend te brengen; een groot verschil met zijn ex-collega Reb Beach en zijn meer melodieuze opvolger Joel Hoekstra. Sinds zijn vertrek in 2014 heeft Doug zich gericht op kleinere bands als Burning Rain, Revolution Saints en The Dead Daisies. Mijn eerste indruk was dat hij zich ging begraven in een (cover)band voor veteranen, zoals Thin Lizzy of Black Star Riders, waar zijn talent verspild zou worden.

Whitesnake blijft de rode draad, want ook bassist Marco Mendoza en drummer Brian Tichy maakten er deel van uit. Zanger John Corabi was in de nineties een vijftal jaren zanger bij Mötley Crue. Alleen de Australische oprichter David Lowy was een onbekende ritmegitarist, zonder noemenswaardige carrière in de hardrock.

De “Daisies” – zoals ze door hun fans worden genoemd – worden geroemd om hun strakke en energieke liveshows en zijn daarom ook graag gezien gasten op festivals. Als gevolg van deze shows, kregen ze vaak de vraag wanneer ze nou eens met een live-album zouden komen, zodat de fans ook thuis zouden kunnen genieten van de energie. Deze vraag wordt nu eindelijk beantwoord met deze Live and Louder plaat. Ze zijn alleszins in hun opzet geslaagd, want de sound is tegelijkertijd warm, helder en krachtig, alsof je er zelf bij bent.

De helft van het concert bestaat uit songs van het sterkste, recente album Make Some Noise. Dat ze minder vertrouwen hebben in de eerste twee albums zonder Aldrich, blijkt uit het feit dat ze er slechts vijf songs van speelden en zelfs de voorkeur gaven aan covers van The Beatles, Grand Funk Railroad en The Sensational Alex Harvey Band.

De opener Long way to go zet de toon: feel good hardrock met de energie van AC/DC en de melodie van Guns N’ Roses; ideaal voor een zondagnamiddag op Graspop. John Corabi zingt hier als een rauwe Sammy Hagar, na een fles Jack Daniels. Ze mogen dan iets teveel covers spelen, wanneer ze zo geweldig en stomend klinken als Fortunate Son (Creedence Clear Water Revival) zijn ze een meerwaarde. Bij We all fall down zou ik geloven dat Slash op het podium stond, wegens de gitaarlijnen en knappe solo, alsook de zang die op Miles Kennedy gelijkt.

Aldrich krijgt zijn solospot aan het begin van Last time I saw the Sun, om een loeiende Bad Motor Scooter-intro (Montrose) te produceren. Vervolgens haalt hij bij Join Together zijn talkbox boven om à la Peter Frampton’s Show me the way een coole meezingsfeer te creëren. Zoals verwacht brengt zijn gitaarwerk de band naar een hoger niveau. Bij Mainline wordt de gas goed opengedraaid en headbangen we ons in het zweet op deze aanstekelijke rocker. Helter Skelter krijgt een Aerosmith-jasje aangemeten, met rijker gitaarwerk en warmere zang dan de Mötley Crue-versie.

The Dead Daisies is duidelijk geen band voor gepensioneerde muzikanten, die snel een dollar wensen te verdienen aan een optreden. Wat begon als een klein Australisch groepje, is uitgegroeid tot een internationale band met zeer getalenteerde, gereputeerde muzikanten, die live indruk maken. Volgende keer hopelijk minder covers en meer songs in de stijl van het laatste studioalbum.

Tracklist:

The Dead Daisies: