Jurgen Callens

Wind Rose is een Italiaans vijftal dat sinds 2009 actief is en muzikaal een combinatie van folk, power en symfonische metal brengt. Stonehymn is de opvolger van het in 2015 verschenen Wardens Of The West Wind en is hiermee het derde volwaardige album van de band. Tekstueel behandelt men verhalen uit de echte en uit de verzonnen wereld, je weet wel, van die dingen waarvan er soms een grijns op je gezicht gaat verschijnen. Op de nieuwe plaat staan negen songs en die worden op 26 mei uitgegeven via Inner Wound Recordings.

Als het Italiaans is, dan bestaat er een grote kans dat Simone Mularoni er voor iets tussen zit. Dit is ook nu weer het geval, want de kerel verzorgde zowel de mix en de mastering van Stonehymn. Wind Rose zelf kende ik persoonlijk nog niet, maar velen zullen dat ongetwijfeld wel doen. De band tourde of concerteerde in het verleden namelijk al met groepen als Wintersun, Fintroll, Epica, Eluvutie, Skâlmold en Ensiferum. Jullie weten dus in welk straatje jullie de invloeden moeten gaan zoeken. Zelf zou ik er als referenties misschien ook nog Blind Guardian en Turisas aan toevoegen. Op Stonehymn is het folkaspect centraler komen te staan. Er staan ook wat meer snelle stukken op dan op het vorige werk en ook is er meer aandacht voor etnische en pagan instrumenten. De band wil, jawel, het gevoel van het Wilde Westen opwekken, met verhalen over de native Americans en de cowboys. Er zijn ook referenties naar de spaghetti western soundtracks, aangezien de groep zelf ook beïnvloed blijkt door Ennio Morricone. Under The Stone is bijvoorbeeld zo een van die snelle nummers, waarbij er waarschijnlijk duchtig over de prairie gegaloppeerd wordt op zoek naar een smakelijke wilde buffel. Ik vind het gewoon iets grappigs vinden: folk metal over cowboys en Indiaantjes. Maar heel serieus zullen deze heren zichzelf ook wel niet nemen zeker? Maar zoals gezegd, tegelijk word je hier dus wel vrolijk van. Zo een ‘heya heya ho’ stukje als in To Erebor nodigt gewoon toch uit tot feesten en billenkletsen? Ik hou eigenlijk ook best wel van de epiek die in een song als The Wolves’ Call huist, dat zeker tot de sterkste nummers van de plaat gerekend mag worden. Hier wordt trouwens de folk meer achterwege gelaten en ligt de nadruk meer op power metal. Denk hierbij vooral maar aan Blind Guardian ofzo. Ik ben er van overtuigd, hoewel in in het genre een leek ben, dat dit in het milieu een vette release zal zijn. Muzikaal klopt het allemaal, de zang die vaak meerstemmig is is ok, de nummers blijven hangen én zullen live bovendien wel voor het nodige feestgedruis zorgen.

Fans van epische folk metal kan ik dit album zeker aanraden. Een fan van het genre zal ik zelf nooit worden, maar dit is echter wel een release die mijn goedkeuring kan wegdragen.

Tracklist: