Metalrockx

Begin jaren tachtig woedde de NWOBHM-golf, met als speerpunten Iron Maiden, Saxon en Motörhead. In hun slipstream volgden beloftevolle bands als Tygers of Pan Tang, Samson, Diamond Head en Angel Witch, die naam maakten, maar nooit het grote succes gekend hebben. Zo verging het ook Tytan, die nu na dertig jaren zijn comeback maakt.

Toen bassist Kevin Riddles na het succesrijk debuut van Angel Witch in 1981, de formatie verliet om een nieuwe band op te richten, was dit een verrassing van formaat. Hij vond het trio te beperkt in muzikale mogelijkheden en streefde naar meer melodie, gitaarharmonie, verrijkt met keyboards. De formatie werd gevormd met de talentrijke drummer Dave Dufort (ex-Angel Witch), gitaristen Steve Gibbs en Stuart Adams. De gouden zet bleek evenwel het aantrekken van Schotse zanger Kal Swan, wiens buitengewoon bereik de band er deed bovenuit springen. Een nieuwe kwaliteitsinjectie volgde toen Gary Owens (AIIZ) vertrekkend gitarist Stuart Adams kwam vervangen. Na een succesrijk eerste album met AIIZ bleef deze band ter plaatse trappelen en Owens zag meer toekomst in Tytan.

Er werd besloten om geen demo’s te maken, aangezien de platenmaatschappijen ermee om de oren werden geslagen en er vermoedelijk toch niet naar luisterden. Ze maakten hun livedebuut in januari 1982 in een gevulde Marquee te Londen, door louter mond-aan-mondreclame. Dit ging niet onopgemerkt voorbij en een BBC-sessie volgde, uitgezonden in maart 1982, met vier songs Cold Bitch, The Watcher, Far Side of Destiny en Blind Men and Fools. Deze vier songs waren van een opmerkelijk hoog niveau en bevatten de essentie van heavy metal en toonden daarnaast nog zoveel meer. Een platencontract met Kamaflage Records werd hun deel en de eerste single Blind Men and Fools – al snel een NWOBHM-klassieker – verscheen in 1982.

Dan begon het verrassend genoeg uit elkaar te vallen… Drummer Dufort was de eerste die vertrok en werd vervangen door Simon Wright (later Dio en AC/DC) en Owens volgde kort erna. Met het trio Riddles, Swan en Gibbs hield Tytan nog net het hoofd boven water en werd een album opgenomen. Kamaflage Records ging echter overkop en de plaat werd geklasseerd, waarna tegen het einde van 1983 de band er de brui aan gaf. Postuum werd het debuut Rough Justice in 1985 uitgebracht, met zeer lovende recensies. Kevin Riddles deed nog een poging met verschillende muzikanten, maar het momentum was voorbij.

De eerste tekenen van een comeback kwamen er in 2010. In 2012 waren ze de eerst aangekondigde band voor de vijftiende verjaardag van het Duitse Keep It True Festival. Sindsdien hebben ze opmerkelijke reünieshows gedaan op Headbangers Open Air en Brofest, waarbij Riddles naast de basgitaar ook de zang voor zijn rekening nam. Toen het Belgische Blast from the Past Festival hen op de affiche van dit jaar plaatsten, naast oud-strijders Diamond Head en Demon, werd mijn interesse opnieuw gewekt. Het is tegenwoordig in de mode om heavymetalbands uit de jaren tachtig vanonder het stof te halen – daar is veel interesse voor – maar sommige slaan muzikaal de bal stevig mis (Virgin Steele) of zijn onherkenbaar (Angel Witch).

Justice Served is een gedurfd statement, een reactie op de mislukking uit het verleden, dat schept verwachtingen… Wanneer we een blik gooien op de huidige line-up blijkt er naast de bandleider geen voormalig lid te bespeuren. Er werden geen oude opnames opgevist, zoals Nothing Ever Lasts en Hold On, die werden opgenomen voor het debuut, maar vreemd genoeg die plaat niet haalden. Nieuwe zanger/gitarist Tom Barna is zeer verdienstelijk, maar het niveau van Kal Swan haalt hij niet. Zijn stem houdt het midden tussen de mooie geluid van Steve Perry (ex-Journey) en het ruige van Pino Scotto (ex-Vanadium).

Ze spelen nog steeds heavy metal, met melodie en diepte door het gebruik van keyboards. Je hoort hierbij veel invloeden van Britse generatiegenoten. Fight The Fight is een oude Judas Priest-achtige meestamper die het live zeer goed zal doen. Spitfire is een snel nummer, met een mengeling van Samson-gitaarwerk, met Lemmy-zang en heerlijk flitsende solo’s. Reap The Whrilwind is een mid-temposong met episch gezang, gevolgd door het akoestische Midnight Sun.

Een goed vergelijkingspunt met het verleden is het heropgenomen Forever Gone dat een nieuw arrangement kreeg en iets sneller, met ruwere zang en flitsende gitaarsolo’s klinkt. Billy Who is een sterk instrumentaal nummer, met drumsolo. Hells Breath ligt dan weer in het straatje van tijdsgenoten Praying Mantis. Afsluiter The Cradle is mijn favoriet, mooi opgebouwd met een rustige intro, vervolgens losbarstend in een oude Maiden/Satan-compositie, vol snel riffwerk in het thema van Children of the Grave, maar in een hogere versnelling.

Het gaat hier om veel meer dan louter een nostalgie-act. De nieuwe plaat heeft een heel gevarieerd aanbod en is een waardige opvolger van Rough Justice. Wanneer Tytan in de liveset ook nog de klassiekers van de BBC-sessie gaat spelen en dan zeker het legendarische Cold Bitch, voorspel ik ze een voorspoedige tweede carrière.

Tracklist: