Jurgen Callens

Laten we gewoon nog maar eens herhaling vallen en een release oppikken van alweer een Italiaanse band. Wat een weelde kent dat land toch zeg. Vandaag behandelen we de nieuwe van White Skull, een zeskoppige female fronted powermetalband, die met Will Of The Strong reeds aan zijn tiende werkstuk toe is. De vorige plaat Under The Flag dateerde al uit 2012 en vormde de terugkeer van zangeres Federica Sister Boni. Nu zijn we weer wat bezettingswissels verder en dus waren we benieuwd wat de impact hiervan geweest is op Will Of The Strong, dat op 9 juni verschijnt via Dragonheart Records/Audioglobe.

White Skull bestaat al sinds 1988, en toch is die grote doorbraak er nooit gekomen, hoewel de band toch steeds wel goed was in wat ze deed. En dat is het maken van teutoons klinkende, epische heavy en power metal. True metal om op te headbangen, met een solide sound. En soms rockt het écht. We horen soms snellere tracks met agressieve ritmes, maar ook nummers met veel melodie en atmosfeer. Veel clichés natuurlijk ook, want zo opent het album al meteen met een overbodig maar als gebruikelijk aanzien majestueus intro. Dit wordt dan gevolgd door het snelle openende Holy Warrior. Het refrein klinkt vrij episch en de riffs zitten vol van kracht. Instrumentaal en songsgewijs klopt het plaatje helemaal. Kenmerkend is wel de stem van Federica, die aan de ene kant wel krachtig genoeg is en overtuigend klinkt maar toch niet vrij is van accenten. Ze kan het vocaal wel helemaal dragen met haar soms rauwe, maar toch ook weer melodieuse stem, maar de perfectie benadert ze nu ook weer niet. Ook Grace O’ Kelly en de titeltrack gaan volledig op het élan van de opener door en laten prima power metal horen. Het gaat niet vervelen, ook niet als het tempo iets meer de laagte in gaat, zoals bijvoorbeeld tijdens Sacrifice. Nee, White Skull neemt je gewoon mee op reis tijdens zijn epische veroveringstochten. Niet alles klinkt daarom even sterk. Eigenlijk is dit een album dat niet echt extreme hoogtes of laagtes bevat. Het is gewoon heel consistent. Tijdens Lady of Hope gaat het wat meer de richting uit van een andere band uit de Italiaanse school, want daar merken we wat gelijkenissen met de landgenoten van Rhapsody. Maar we kunnen evengoed hier en daar invloeden van Stratovarius of Iron Maiden opnoemen, want die zijn er ook. Origineel kunnen we het niet noemen, maar de kunde is er en het talent om sterke songs te pennen ook. De muziek is dik ok, met lekkere songs vol prima solo’s en onderhoudend keyboardwerk. Melodie en sterke zanglijnen staan centraal en nodigen uit tot meezingen. Je doorstaat de twaalf songs moeiteloos en als je je over de accentjes van de zangeres kan zetten, zal je hier een sterke plaat mee in huis halen.

Liefhebbers van teutoonse, epische en melodieuse power metal kunnen deze nieuwe van White Skull probleemloos aan de collectie toevoegen. Benieuwd wanneer ik die volgende Italiaanse release in mijn pollen krijg.

Tracklist: