Glenn Danzig mag dan klein van stuk zijn, zijn torso is flink gespierd en twintig jaar geleden was hij de schrik van heel wat concertorganisatoren en journalisten want Glenn liet zich geregeld van een niet al te beste kant zien. Toen ik een aantal jaren geleden echter uit noodzaak, wegens gebrek aan gegadigden, de man op de rooster mocht leggen omtrent een van zijn nieuwste creaties, kreeg ik echter een heel vriendelijke en beleefde man aan de lijn die met veel plezier antwoordde op de vragen die hem voorgelegd werden.

Maar laten we even bij de les blijven, want dit stuk hoort te gaan over de muzikale escapades van de man die met dit Black Laden Crown toe is aan zijn elfde album sinds hij vaarwel zij tegen de Misfits. Productief kan je het kereltje dan ook niet echt noemen als je weet dat het Danzig debuut al dateert uit 1988.

Ook op Black Laden Crown laat Glenn weer een portie zware en logge op doom geïnspireerde geluiden horen, maar je hoort al vlug dat de man stilaan maar zeker richting achteruitgang gepiloteerd wordt doordat hij vocaal niet meer mee kan met zijn composities. Muzikaal zit alles nog wel snor, maar Glenn zelf begint meer de aandacht op schreeuwen te leggen in plaats van op zingen. Gelukkig heeft hij dat zelf ook door, want op de opener en titelsong is er maar sporadisch vocaal iets te horen en ook opvolger Eyes Ripping krijg je een uitgebreid instrumentaal stuk te horen om de song af te sluiten.

Vocaal gaat het echter verder bergafwaarts zodat Black Laden Crown een lange zit is geworden die op geen enkel moment de Danzig laat horen zoals we die kennen uit de beginjaren. Als je het mij vraagt is Glenn toe om eens goed na te denken om er de brui aan te geven en te genieten van zijn metalpensioen, want afgaand op wat hij hier vocaal laat horen, is zelfs een afscheidstour geen optie meer. Nog even duikt de oude Danzig op Last Ride, misschien een toepasselijke song voor de zwanenzang van een boegbeeld uit de rockgeschiedenis.