Het Britse label Dissonance heeft de voorbije weken en maanden de wereld verblijd met een aantal zeer interessante re-releases van een aantal  (vooral Britse) legendes uit de metalen geschiedenisboeken. Ze allemaal een voor een onderwerpen aan een uitgebreide review haalt weinig uit want de echte fans kennen die albums van binnen en buiten en nieuwe fans die interesse hebben in het genre kennen de bands van de sociale media waar ze allemaal goed vertegenwoordigt zijn met info, video’s en dergelijke.

Laten we maar direct met de deur in huis vallen en starten met de leukste heruitgaven. Met Demolition (1980), Hit and Run (1981) en Screaming Blue Murder (1982) belanden we bij Enid Williams (basgitaar en zang), Kim McAuliffe (slaggitaar en zang), Kelly Johnson (leadgitaar en zang) en Denise Dufort (drums) die onder de naam Girlschool deze drie albums uitbrachten. Stevige heavy rock zoals die behoorde te klinken begin jaren tachtig met de zege van Lemmy (Motorhead) die de dames op sleeptouw nam.

Ook zeer interessant zijn de heruitgaven van de drie albums van Samson, de band rond gitarist Paul Samson die vooral later bekender werd doordat de zanger in die band niemand minder was dan Iron Maiden-boegbeeld Bruce Dickinson, die toen nog opereerde onder de naam Bruce Bruce. Samson tekende voor een portie typische NWOBHM hard rock dat makkelijk zijn weg vond naar de liefhebbers van het toen nog vrij jonge genre. Survivors (1979), Shock Tactics (1981) zijn twee van de drie albums waarop Bruce de vocale honneurs waarnam en dus commercieel het meest interessant om opnieuw uitgebracht te worden. Het derde album is een livealbum opgenomen op Reading 1981.

De derde band die drie albums opnieuw in de winkels gedropt zag worden is de Finse glam-shock-punk rockband Hainoi Rocks, de band rond zanger Michael Monroe. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig waren hun topjaren en de logica respecterend is het dan ook normaal dat de eerste twee albums Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks (1981) en Oriental Beat (1982) de uitverkorenen zijn. Ook van hen is de derde schijf een liveplaat geworden met als titel All Those Wasted Years -Live At The Marquee (1984).

Nog een band uit de NWOBHM-periode wiens albums opnieuw een kans krijgen, zijn het debuut Rock Until You Drop (1981) en het derde album All For One (1983) van de broertjes John (zang, basgitaar) en Mark Gallagher (gitaar) en Rob Hunter (drums) die samen Raven vormden. Raven tekende muzikaal voor een hardere snellere stroming (speed/thrash) in het NWOBHM-gebeuren en wist ook in Amerika deuren te openen wat resulteerde in een tour waarop de honneurs van support gehanteerd werden door een bandje genaamd Metallica, dat toen pas zijn debuut Kill ‘m All uit had. Hoe Raven live klinkt kan je horen op Live At The Inferno (1984).

In het kielzog van deze trio-releases ligt sinds kort ook het debuut van Jaguar, Power Games (1983) in de winkel. Deze band uit het Engelse Bristol ligt muzikaal in het Maiden straatje maar dan in een versnelling hoger. Verder dan twee albums kwam de band trouwens niet in de jaren tachtig. Het duurde tot het eind van de vorige eeuw voor Jaguar opnieuw van zich liet horen toen een heuse NWOBHM ontstond.

Cloven Hoof bracht onlangs nog het album Who Mourns For The Morning Star uit maar de oorsprong van de groep ligt op het eind van de jaren zeventig toen in Engeland de heavy metal beweging een heuse boost kreeg. Cloven Hoofs gelijknamige debuut uit 1984 was een typisch product uit die NWOBHM-periode met songs die passen in het straatje van vooral Saxon en zijdelings ook Iron Maiden. De band onderging echter diverse line up wissels en het duurde tot 1988 voor dat debuut een vervolg kreeg en toen was de hype voorbij en waren de voorheen genoemde bands reeds uitgegroeid tot toppers in het genre.

Een andere band met veel potentieel begin jaren tachtig was Blitzkrieg. Na zijn debuut in 1981 liep het echter al meteen mis en pas vier jaar later werd de band opnieuw samengesteld en verscheen A Time Of Changes (1985) dat nu opnieuw in de winkels ligt. Muzikaal leunt deze bende aan bij Motorhead maar dan met iets meer melodie.

Tot zover een eerste overzicht van de Dissonance re-releases. Over enkele maanden mag je deel twee verwachten want de komende maanden heeft het label nog enkele leuke heruitgaven in petto.