Donderdag 18 mei. Eén van de eerste terrasjes van het jaar zit er vanavond niet in hoe graag ik het ook gewild had. Er staat iets veel beter op het programma. Periphery is in het land en als progmetal- en djentadept dit laten varen is niet meer of niet minder dan een hoofdzonde. Plaats van het gebeuren is één van de metaltempels bij uitstek van onze Vlaamssprekende contreien: Zaal Trix in Antwerpen.
De progmetalavond gaat echter niet door in de grote zaal van Muziekcentrum Trix maar in de club, de kleine zaal op de tweede verdieping waar hoop en al 432 mensen binnen kunnen terwijl Periphery één van de grootste namen is in de djent- en progmetalwereld.
Wanneer de metalen hekken even na 19:00 openen, staat er hooguit 25 man in de rij. Onbegrijpelijk!
In de behoorlijk hete kleine zaal mag het Italiaanse gezelschap Destrage om 19:30 uur opdraven. Het vijftal dat zich van zaal naar zaal verplaatst met een oude mobilhome heeft eind vorig jaar een schitterend vierde album uitgebracht, A Means To No End, de opvolger van het al even technische en prachtige Are You Kidding Me? No.
De Milanezen staan nog niet goed op de planken of de zanger gaat al tekeer als een hongerig roofdier dat zich op zijn prooi gooit en meteen verslindt. Na de hapklare brok volgt een technische race tegen de klok die dertig minuten lang duurt, waarbij Matteo Di Gioia met zijn Zuid-Koreaanse Cort gitaar en tot aan zijn knieën getrokken vintage basketbalsokken excelleert in nummers waarbij de zangpartijen vaak plaats ruimen om de technische duizelingwekkende instrumentale hoogstandjes voorrang te geven.
Zo heeft de drummer met dreadlocks speciaal voor de opnames van A Means To No End zijn drum laten aanpassen door onder andere twee vellen te plaatsen op de snaredrum om een vetter geluid te bekomen of één microfoon uit de basdrum te laten.
Naar het einde van de set toe, dat uitsluitend bestaat uit nummers uit de nieuwste worp en Are You Kidding Me? No, duiken wat technische problemen op waarna lead gitarist Matteo Di Gioia en drummer Federico Paulovich zich op de elektronica storten met een resem krachtige Italiaanse verwensingen tot gevolg. Op die ene euvel na verzorgde Destrage een strakke en uitmuntende set. Als Destrage vanavond geen nieuwe Belgische of Hollandse fans gemaakt heeft dan weet ik het ook niet meer.
Een kwartier na het aflopen van de set van de Italianen is het de beurt aan het uit Indianapolis afkomstige The Contortionist die dit jaar zijn tiende verjaardag viert en we bij Amped-Up al een paar keer eerder aan het werk mochten zien als voorprogramma van technische progmetalbands zoals Protest The Hero of TesseracT. Eigenlijk is de band nog steeds aan het touren om datzelfde album voor te stellen, Language, uit 2014 dat opgenomen werd net na het aanwerven van de nieuwe zanger Mike Lessard. Een nieuw album zou al ingeblikt zijn en moest volgens insiders al begin dit jaar verschenen zijn, er is echter nog geen enkel spoor van de nieuweling die de naam Echoes zou dragen en de band lost er ook geen woord over.
Naar goede gewoonte maakt de band gebruik van heel weinig licht tijdens de opvoering van hun nummers wat het de enige aanwezige fotograaf niet makkelijk maak.
The Contortionist gooit het over een heel andere boeg dan Destrage, hier geen rondspringende en heen en weer lopende zanger maar een bijna gracieus bewegende Mike Lessard die zich een weg baant tussen het bos aan microfoonstatieven. Muzikaal ook een stuk rustiger dan de Italianen en ook een stuk minder boeiend.
Hun set gaat al snel vervelen in tegenstelling met de vorige keren die ik ze aan het werk mocht zien in dezelfde zaal of in Biebob, een blijvende indruk van hun huidige passage zal er niet blijven hangen bij mij. Het melodische gitaarspel van de twee technisch onderlegde gitaristen blijft uitmuntend, maar er ontbrak vanavond een positieve toets om het geheel boeiend te laten klinken.
Gekleed in een ¾ broek, een wit bedrukt T-shirt en een gebreide muts komt Spencer Sotelo het podium opgelopen gevolgd door de drie topgitaristen elk met hun 8-strings gitaren die meteen A Black Minute inzetten. Van de Britse bassist Adam “Nolly” Getgood is er geen enkel spoor, die heeft een tijdje geleden besloten niet meer te gaan touren met de band niettegenstaande hij een volwaardig lid van de band blijft en zich te concentreren op zijn productiewerk en legt momenteel de laatste hand aan het tweede album van Next To None, de band van Max Portnoy, zoon van het voormalige Dream Theater-icoon.
Periphery heeft de laatste jaren maar weinig stilgezeten. In 2015 brachten ze met Juggernaut een dubbelalbum uit terwijl eind vorig jaar het schitterende Periphery III: Select Difficulty de wereld ingestuurd werd, een schijf die in menig eindejaarlijstjes in de top vijf eindigde.
De meest beweeglijke van de drie gitaristen is ongetwijfeld slaggitarist Mark Holcomb terwijl Jake Bowen, neef van Dream Theaters John Petrucci, stoïcijns op zijn deel van het podium zijn Ibanez gitaren bespeelt, aan de andere kant van het podium staat het rustige brein achter de band, Misha Mansoor.
Vanaf het eerste nummer krijgen de dik 200 bezoekers een set om duimen en vingers af te likken met vette djenttonen die uit de mouwen van het trio Mansoor, Bowen en Holcomb geschud worden ondersteund door de uitmuntende combinatie van cleane vocals en grunts van Spencer Sotelo. Naar het einde van de set toe krijgen we een instrumentaal nummer te horen van Haunted Shores, het duo dat bestaat uit Misha Mansoor en Mark Holcomb, iets dat naar mijn bescheiden mening niet écht past in de set en in dit geval een trio van 7-strings wordt.
Het merendeel van de nummers is uiteraard afkomstig uit hun meest recente werk, maar Juggernaut heeft in deze set een zitje in de voorste rij gekregen, van Periphery II horen we enkel Masamune helemaal aan het einde van de reguliere set van dik een uur. De band die met deze show bewijst helemaal aan de top van de djentscene te staan wuift het weinig opgekomen publiek uit met Lune.
0 reacties