Bjorn Wielockx

Zaterdag 27 mei 2017 zal de geschiedenisboeken ingaan als die ene broeierige dag. De hardcoreliefhebbers uit de Limburgse Kempen zullen deze dag om een andere reden onthouden. Niet alleen kwam die dag Moments zijn nieuwste ep Outlast voorstellen, de mannen uit Tessenderlo hadden met Royce, Walls, Access Unlocked, Ashes en Wolves Scream ook nog eens voor een meer dan aantrekkelijk voorprogramma gezorgd. Dit alles voor de prijs van zeven euro in voorverkoop. Ik verwachtte me dan ook aan een serieuze opkomst.

Wanneer ik aankwam aan het lokale jeugdhuis, zo’n kwartier voor de opener van de dag Royce, stonden er maar weinig bezoekers op het pleintje. Als concertganger heb je graag goed weer, maar meer dan dertig graden is te veel van het goede. Verschillende mensen arriveerden pas later waardoor de mannen uit de Kempen voor een haast lege zaal stonden.

Zo’n vijftien geïnteresseerden stonden verzameld voor het podium. Chapeau voor Royce, want ze hebben de mensen die al “vroeg” naar de zaal waren afgezakt verrast én verwend met hun energetische metalcore. Wanneer het zo’n warm weer is speelt een band vaak iets minder energievol, begrijpelijk. Dit was niet het geval bij Royce, want de mannen hadden er duidelijk zin in.

Vooral Maarten Van Hoof had energie voor tien. Hij ging zelfs van het podium via de toog naar buiten om daar voor de merchtent het beste van zichzelf te geven. Maar vooral het vocale hoogtepuntje van Maarten is me bijgebleven. Tijdens Carry Me hij even geen microfoon nodig. Puur op de kracht van z’n stem zelf probeerde Van Hoof tevergeefs het publiek wild te krijgen.

Ook al werd er niet gedanst in het publiek toch genoten de aanwezige van de eerste headliner van de avond. Royce speelde een zeer goede show, eentje die naar meer smaakt.

Green Dream
Embrace Yourself
I Draw The Line
(pauze)
Words
Open Your Eyes
Through Anything Pt. II (Sample)
Carry Me

Wat me wel al meteen tijdens de eerste show was opgevallen, was het geluid. Dit stond zo luid afgesteld dat oordopjes geen overbodige luxe was. Echter kon je nergens geen paar vinden, jammer. Dit overmatig geleuid was zo de hele avond; zo hard dat je bij enkele bands moeite moest doen om te blijven staan.

De volgende band op de affiche was Walls uit Antwerpen. Eind maart brachten de mannen met Cult Of The Weary zijn eerste ep op de markt. Hierop was een verfrissende hardcoreband te horen die graag buiten de lijntjes kleurde. Ik was benieuwd of ze met dezelfde overgave een liveshow zouden verzorgen.

Frontman Irfan Shamsuzzaman kon er spijtig genoeg niet bij zijn, maar werd vervangen door Thibeau De Vos van Arrow Down. Dit deed de man uitstekend, zeker als je de muziek van Walls wat kent. Zonder structuur, zonder ritme maar wel met tonnen energie en passie, zo kan je best de hardcore van de Antwerpenaren omschrijven. Het lijkt me dan ook allesbehalve evident om in te moeten vallen bij zo’n karakteristieke band.

Ergens in het midden van hun set was ik mijn aandacht wat aan het verliezen. Het begon allemaal wat ééntonig aan te voelen maar dit komt door mezelf. Op voorhand had ik me te weinig verdiept in hun muziek waardoor dit het geval was. Ze hebben me zelfs zo weten te triggeren dat ik sinds zaterdag hun ep’tje al verschillende keren heb opgezet.

De enige twee minpuntjes die ik kan aanhalen zijn wederom het publiek en geluid. Nog steeds waren er te weinig mensen in de zaal om als violent dancer eens je beentjes te strekken. Een man met een roos petje probeerde het even, maar ving bij de rest van het publiek bot en bestelde dan maar een pintje om zijn agressie wat te koelen. Net zoals bij Royce stond ook bij Walls het geluid luid afgesteld, te luid. Als jeugdhuis moet je je toch beter voorzien vind ik persoonlijk.

Cult Of The Weary
14 Billion Faces
The Generation You Hate
Is This The Generation You Raised
Ball And Chain, Such A Weight
My World (Code Orange Cover)
Ephesians 6:16

Na twee goede shows van Royce en Walls was het de beurt aan Access Unlocked. De mannen uit Tessenderlo zijn goede vrienden van Moments en hebben al verschillende keren in hun voorprogramma mogen spelen. De vorige keer dat ik hen aan het werk zag was tijdens de pre-party voor Groezrock in de Vlessenhoeve. Hier bracht de band met Dreamers Unite een nieuw nummertje waar ik niet echt enthousiast van werd.

Access Unlocked behoord wat mij betreft wel tot een mogelijke kanshebber om het te maken in het hardcore/metalcoregenre. De vocal van Steven Jackson heeft iets unieks en blijft hangen. Een soort van krop in de keel zorgt ervoor dat de sound zeer ruw blijft. Dit in combinatie met de enerzijds intense, anderzijds dromerige gitaarlijnen creëren een fijn geheel. De drums van Senne Scheveneels maken het geheel helemaal af.

Een rookmachine zorgde ervoor, dat wanneer Access Unlocked startte, je weinig of niets meer kon zien. Het had een extraatje kunnen zijn als het publiek eindelijk eens wat actiever zou zijn geweest, maar ook tijdens Access Unlocked bleven het makke lammetjes. Met uitzondering van Human Ideals dan, waar er voor de eerste keer voor de avond een klein pitje ontstond. De rook in combinatie met de hitte was anders niet zo’n geniale zet van Access Unlocked. Door het warme weer was er al weinig zuurstof in de zaal, door de rook werd het nog moeilijker ademen.

Maar hé, wie maalt daar om als je een goede show krijgt voorgeschoteld.

Dreamers Unite is het nieuwste liedje van Access Unlocked maar echt helemaal overtuigen kan de track me niet. De vorige keer dat ik deze song voor de eerste keer hoorde kwamen mijn haren rechtop te staan. Vorige zaterdag kon ik de track al wat meer waarderen, zeker de breakdown die achteraan het nummertje zit, kan live wel eens voor leuke taferelen zorgen.

Side By Side, een ander nieuw nummertje van Access Unlocked, wist me vanaf de eerste minuten dat ik dit beluisterde te overtuigen en ook live is het een ware topper. Daar de band meer ruimte heeft gelaten voor opbouw lijkt het in eerste instantie verzacht, alleen is dat helemaal niet zo. De breakdowns die verscholen zitten, verrassen je allemaal doordat ze op momenten komen dat je ze niet verwacht. Ook zaterdag wist deze Side By Side me meer dan te entertainen.

Access Unlocked is aan het evolueren naar een volgende stap, dat is duidelijk. Het was jammer dat het publiek ook tijdens deze show weinig of niet bewoog. Wanneer ze begonnen aan het laatste liedje Human Ideals zei Jackson nog dit: “Breekt hier seffes nog da kot af, die mannen verdienen da!”. Maar ook Access Unlocked, Walls en Royce verdienden een beter publiek dan dat ze hebben gekregen.

Intro
Stick To Your Deeds
Everybody Knows How It Goes
Dreamers Unite
Marked With Blood
Black Seed
Side By Side
Human Ideals

Een weekje voor het evenement liet de Belgische metalhardcoreband Bear weten dat hij niet aanwezig kon zijn. Persoonlijk had ik niet verwacht dat er nog een vervanger zou komen maar Moments verraste met Ashes. Deze Belgische band maakt pure hardcore, iets wat ik zeker weet te appreciëren. Ashes was dan ook de band waar ik het meest naar uitkeek.

Met recht en rede, is zo gebleken. De Antwerpenaren speelden een verschroeiende set maar ook tijdens deze show was het publiek niet om over naar huis te schrijven. Met uitzondering van enkele moshpits bleef het ook tijdens deze show wachten op een echte explosie. Ik vreesde dan ook dat als Ashes het kot niet ging afbreken, er niemand meer in ging slagen.

Al was er toch opvallend meer interactie dan bij de drie voorgaande bands. Kan ook niet anders, want zowat elk nummer van Ashes barst van de uitstekende breakdowns. Al was het gewoon te weinig, zeker als je weet dat straks Moments een thuismatch zal spelen, met een nieuwe ep onder de arm.

Vorig jaar hebben de Antwerpenaren met Lost In A Haze hun debuutplaat op de markt gebracht. Hun setlist bestond dan ook voornamelijk uit tracks vanop deze cd. Begrijpelijk als je de kwaliteit kent, zowat elk nummer heeft zijn eigen identiteit waardoor de show ook als een sneltrein voorbij raasde. Losing Faith, het enigste nummer dat de Antwerpenaren hebben gespeeld vanop hun eerste ep No Compromise, paste wel perfect binnen de “nieuwere” setlist.

Ashes haalde alles uit de kast en speelde een verschroeiende set die meer appreciatie had verdiend. Zelfs wanneer de breakdowns je letterlijk om de oren vlogen bleef het publiek ondermaats. Wanneer de mannen uit Antwerpen nog eens in de buurt staan ga ik niet meer twijfelen, wat een intense hardcore!

Lost In A Haze
Love Is Lust
The Hammer Of Justice
Losing Faith
Certain Death
No Way Out
Turned To Stone
The Illusion Of Fear
Send Me To Hell

De volgende band op de affiche was Wolves Scream. Doordat ik ze al vaak aan het werk had gezien en ik niet zo wild loop van hun metalcore heb ik besloten om naar een nabijgelegen frituur te wandelen. Wanneer ik terug aankwam aan het jeugdhuis hing er een zwarte doek op het podium, à la Metallica en dergelijke. Het was duidelijk dat dé headliner van vanavond, Moments, aan het opstellen was.

Zoals eerder vermeld kwam Moments zijn nieuwste werkje Outlast voorstellen aan het grote publiek. Twee dagen voor de show plaatste de band zijn ep’tje op de sociale media waardoor je toch al een idee kon krijgen wat het tijdens de show ging worden. Na mijn eerste luisterbeurt was ik allesbehalve overtuigd van het nieuwste schijfje van Moments. De cleane vocal tijdens All It Takes bezorgde me instant kopzorgen. Zou ook Moments een commerciëlere pad zijn ingeslagen?

Verrassend genoeg liep de zaal mondjesmaat vol. Verschillende mensen zijn speciaal voor Moments (en Wolves Scream) naar Ham afgezakt, maar hierdoor hebben ze een hele hoop beloftevolle bands links laten liggen. Al was ik wel opgelucht wanneer de show begon, eindelijk stond er wat meer volk om echt potten te kunnen breken.

Wanneer het eindelijk zo ver was en het doek plaats maakte voor Moments ontplofte De Stip, geweldig. Openen deed Moments met nieuw materiaal. What If, het eerste vrijgegeven nummertje vanop Outlast zorgde voor een uitgelaten sfeer. Vooraan ontstond er leuke pit waar eindelijk eens deftig kon gedanst worden. Na What If koos de band om een ouder nummertje te brengen. Our Dreams zorgde voor weer wat meer energie in het publiek.

Deze twee nummers zorgden voor de gewenste agressie, eindelijk vlogen de armen en benen in het rond. Maar met All It Takes kwam het gevreesde nummertje aan bod, met de bijhorende zangstrofe, iets wat we niet gewoon zijn van de mannen uit Tessenderlo. Ook met dit nummertje haalde Moments vernietigend uit. De o zo gevreesde strofe is er één voor het publiek en staat lichtjes op de achtergrond. De agressie uit dit nummer is waar het om draait en dat kan ik alleen maar toejuichen.

Crossroads, ook afkomstig vanop Outlast, was het volgende nummertje. De breakdown achteraan het nummertje heeft door het elektronische effect een soort van Emmure-vibe gekregen waardoor ook hier de agressie weer kon toenemen. Wanneer je dacht dat het wel welletjes was geweest en dat de band wat zou gaan kalmeren, kwam hij nog aanzetten met Modern Day Life. Een zeer oud nummertje waar de die-hardfans luidkeels op konden meebrullen.

We zaten zowat halverwege de set en Moments heeft me, na zo’n zeven shows, weten te imponeren. Voor de show heb ik hun schijfje in de grond geboord, het kon me alles behalve overtuigen. Na hun show heb ik nog maar eens een shirtje gekocht én Outlast. Want ook deze keer hebben de mannen uit Tessenderlo een pareltje afgeleverd, sorry gasten dat ik er zo aan heb getwijfeld.

Met The Architect, Our Faults Our Failures en publiekslieveling The Voiceless ging het dak er helemaal af, maar het was pas helemaal koekenbak wanneer Dries Monsieurs aankondigde dat ze al aan het einde van hun set waren beland, wat was de tijd voorbij gevlogen! Als laatste nummer had Moments House Of Habits voorzien, de nieuwste videoclip van de band. Ook hier was het prijs maar toch voelde het aan alsof dat laatste tikkeltje toch nog ontbrak.

Het publiek, dat eindelijk in vorm was, schreeuwde om nog een extraatje. Iets waar de mannen graag gehoor aan gaven. Hun bisnummer werd aangekondigd als het hardste nummer dat ze ooit hebben uitgebracht, stiekem hoopte ik op Hometown vanop hun allereerste ep. Logischer wijs was het Break The Chains wat het publiek in vuur en vlam zette. De pit die tijdens de breakdown van House Of Habits serieus was uitgebreid werd terug ingenomen door violent dancers. De adrenaline bonsde uit de zaal wanneer de laatste noten van Break The Chains uit de boxen knalde. Wat een eindbommetje.

Moments heeft nog maar eens bewezen waarom hij zo’n graag geziene gast is op eender welk podium. In welke omstandigheden dan ook, Moments zal overal voor een feestje zorgen. Ook deze keer was het er weer boenk op, na de show stonden verschillende personen aan te schuiven voor een T-shirt of het nieuwste werk aan te kopen.

Ook nog dit, tijdens de show vroeg Monsieurs of iemand al stil had gestaan bij de naam van hun nieuwste schijfje. “Outlast, zoals veel bands het voor bekeken houden hebben wij ook jammerlijk nieuws te melden”. De zaal stond met z’n mol vol tanden en iedereen stond wat voor zich uit te staren. “Hé, das wel ni waar e manne, das maar om te lachen”. Wat een opluchting, want Moments gaat het nog ver schoppen in de scène, en terecht.