Het gaat hard voor Ronnie Romero sinds hij leadzanger is van Ritchie Blackmore’s Rainbow. Sindsdien is hij bekend in heel de metalwereld en gingen de deuren open naar de grote doorbraak. In eerste instantie profiteerde zijn band Lords of Black van de publiciteit door een platencontract met Frontiers Records en binnenkort een derde tour door onze contreien. Ondertussen heeft Ronnie iedereen weten overtuigen een waardige opvolger van Ronnie James Dio te zijn en dit niet alleen door de liveconcerten met Rainbow, maar ook door het buitengewone tweede album van Lords of Black vorig jaar.

Bij Frontiers hebben ze de goede gewoonte om projecten rond talentvolle muzikanten uit de eigen stal te lanceren en hier werd Romero gekoppeld aan Magnus Karlsson, dé Zweedse meestercomponist van melodieuze powermetal. Deze duizendpoot is niet alleen vaste gitarist bij Primal Fear, maar ook verantwoordelijk voor zijn eigen Magnus Karlsson’s Free Fall, Kiske / Sommerville en de trilogie van Allen/Lande.

De songs werden vorige zomer geschreven door Karlsson, van zodra dat Romero de muziek toegezonden kreeg, wilde hij onmiddellijk deel uitmaken van dit project. Ronnie’s toezegging bezorgde de schrijver een grote vrijheid, aangezien zijn stem alles aankon. Alleskunner Magnus bespeelt naast gitaar ook bas en keyboards. Drummer Mike Terrana (Axel Rudi Pell) was het laatste deel van de puzzel en hij nam de drums op in Italië.

Het album opent met End of the Road, een snelle klassieke melodieuze metalsong met sterke, stevige Primal Fear-riff en zang. Romero klinkt als Jorn Lande – de associatie met Masterplan ligt voor de hand – en bij het geschreeuw als Johnny Gioeli  (Axel Rudi Pell). Ferryman begint met een korte piano-intro en explodeert vervolgens met  spetterende gitaarriffs en verwordt tot een donkere song, met een refrein dat blijft plakken. Karlsson is een fantastische shredder – hij heeft Glen Tipton en Yngwie Malmsteen in zijn zak – en verdoet m.i. zijn tijd bij Primal Fear, want hij heeft veel meer in zijn mars!

De powerballade One Heart start met akoestische gitaar, waarna een jagende melodie en een sterk refrein de song ontplooien. Romero heeft een rasperige korrel in zijn stem, zijn passionele zang zuigt je gewoon in het album. The Darkest Hour drijft op een straffe Holy Diver-riff en How the Story Ends zit tjokvol verbluffend, begeesterend gitaarwerk en een knappe zanglijn. Eternal Night begint met een fijne keyboardintro, waarna we een wondermooi, episch nummer krijgen.

Welcome To My Show, de ideale uptempo beuker met Primal Fear-stempel werd bewaard voor het laatste. Mike Terrana is een geweldige hardmepper. Mijn God, wat zou ik graag hem zien op de drumstoel bij Rainbow, in plaats van die suffe trommelaar van Blackmore’s Night; we zouden terug sterren zien bij Stargazer!

Terwijl de platen van Lords of Black meer een strakke stijl hebben, is dit album heel verschillend en meer gevarieerd. Simone Mularoni (DGM) – stilaan de huisproducer van Frontiers – is verantwoordelijk voor de dynamische mix en Stan W. Decker creëerde het opmerkelijke hoesontwerp van de ferryman die de doden vaart over de rivier Styx.

Het resultaat is een adrenalineshot voor alle liefhebbers van powermetal. Muzikaal krijg je topklasse melodieuze metal, gebouwd op de sterke composities en epische structuren die we kennen van de superbe Allen/Lande platen. The Ferrymen sluit zodanig aan bij laatstgenoemd project, dat ik voornoemd duo zou willen uitgebreid zien worden tot een trio, want de stemmen passen uitstekend en dan hebben we meteen de top drie van de metalzangers bij elkaar.

Tracklist:

The Ferrymen:

• Ronnie Romero – zang
• Magnus Karlsson – gitaar, bas & Keyboards
• Mike Terrana – drums