Als er één band is die er een woelige carrière heeft opzitten maar dat toch telkens weer goed heeft doorstaan, dan is dat het Amerikaanse Life of Agony wel. Zij zijn reeds actief sinds 1989 en hebben tot op heden tot tweemaal het bandleven achter zich gelaten. Ach ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker? Onlangs brachten ze hun nieuwe plaat A Place Where There’s No More Pain, en ter ere van die release mocht Amped-Up bassist Alan Robert aan de tand voelen over het bandleven en het feit dat zanger Keith Caputo tegenwoordig door het leven gaat als Mina Caputo. Robert had er zin in en keek hard uit naar de releasedag.

“Ja, hoe zou je zelf zijn als je in een band zat?”, steekt de bassist al lachend van wal. “Het is iedere keer een beetje afwachten wat de fans zullen zeggen maar de recensies die we tot nu toe hebben gelezen zijn wel goed dus we mogen niet klagen.”

Je beseft toch wel dat de verwachtingen erg hoog zijn?

“Dat weet ik maar al te goed. Maar we gaan nooit een uitdaging uit de weg, mijn vriend.”

Life of Agony heeft lang getourd met oud materiaal. Van waar kwam de beslissing om dan toch een nieuw album te gaan maken?

“Wel, moesten we nu geen slechte ervaring gehad hebben met Sony Music, dan hadden we in de tijdspanne die er nu is tussen de twee albums waarschijnlijk een album of twee meer gemaakt. Het was de eerste keer dat we bij zo een groot label zaten en het leek wel alsof ze niet wisten waar de band voor stond. Ze probeerden zelfs om ons te vormen tot iets wat we nooit waren en nooit zullen zijn. Uiteindelijk ondersteunden ze ons niet genoeg en ik weet niet of je het indertijd gehoord hebt, maar Sony heeft het album uitgebracht met illegale spyware. Met als resultaat dat het drie maanden na de release uit de rekken genomen werd. Dat album kostte veel tijd en moeite, en tijd die we niet met onze familie konden doorbrengen. En als je dan zoiets moet meemaken dan is dat allesbehalve leuk.”

Hoe zijn jullie bij Napalm Records terecht gekomen?

“Wel, zij zijn het eerste label dat ons aangesproken heeft” legt Alan ons uit. “We hebben hen wel klaar en duidelijk gezegd dat we niet weer dezelfde kant opwillen met hen als we de vorige keer gedaan hebben. Wat speciaal is, is dat ze eigenlijk niets van de muziek gehoord hebben totdat het album volledig klaar was.” Na een korte stilte voegt hij er nog aan toe: “ik denk dat het daardoor ook een beter album geworden is, zo zonder al die afleidingen.”

Hoe kijk je terug op de beginperiode van Life of Agony, toen jullie nogal eens gelinkt werden aan de destijdse NYHC-scène, terwijl de muziek er toch wel van afweek?

“Toen we gestart zijn, waren we een stel tieners in de NYHC-scène. We gingen toen vaak naar concerten van bands zoals Sick Of It All, Biohazard en Cro-Mags. Daar hebben we toen onze inspiratie vandaan gehaald en we hebben ook samen met gelijkaardige bands gespeeld. We speelden echter ook met gewone metalbands. Dus ik denk dat we toen ook al een goede balans wisten te vinden tussen metal en hardcore. Een element van de hardcore dat we altijd wel zullen meedragen is de eerlijkheid en de boodschap in de lyrics. We gaan ook nooit hetzelfde album twee keer maken, als je begrijpt wat ik bedoel, dat kan je ook wel zien aan onze discografie.”

In 1999 besloot je om er mee op te houden omdat je niet langer zonder Keith wilde spelen. Was hij echt zo belangrijk voor de band, voordat jij probeerde om de vocals op je te nemen?

“Het was toen een rare periode binnen de band”, legt de bassist uit. “Keith verliet de band in 1997, We hadden dat jaar ook een heel aantal optredens gepland, zoals Ozzfest en een tournee met Megadeth in de VS. We probeerden heel hard om toch nog door te gaan maar toen we dan een nieuw album wilden opnemen was de inspiratie compleet zoek.”

Hoe heb je het feit ervaren dat Keith nu door het leven gaat als Mina?

“Toen ze het nieuws bracht in 2011 vond ik dat heel dapper van haar. Om zo verder door het leven te willen gaan binnen de toch wel overwegend mannelijke metalwereld. Dat getuigt van het feit dat ze geen angst heeft en sinds ze daarvoor uitkwam, is de band nog nooit zo sterk geweest. Ze is altijd een lid van de band geweest en zelfs meer dan dat. Toen Keith een aantal maanden voor dat nieuws achter de microfoon zat voelde ik dat er iets niet goed was, alleen wist ik niet wat. En toen ze er eindelijk voor uitkwam vielen alle puzzelstukjes gewoon in elkaar.”

Waarvan komt je interesse om comics te tekenen?

“Ik teken al mijn hele leven, ik volgde al tekenles voordat ik muziek ging maken. Dingen zoals manga hebben me altijd erg geboeid en ik ben zelfs aan de tekenschool afgestudeerd. Toen ging ik bij de stripboekenuitgevers op zoek naar een job. Op een gegeven moment had ik de keuze: of met Life Of Agony een poging wagen, of een job als striptekenaar. Op dat moment besloot ik het tekenen even te laten voor wat het is en te kijken waar het met de muziek eindigt. En kijk, ondertussen zijn we al dertig jaar bezig”, eindigt hij met een lach.

Wil je, om af te sluiten, nog iets kwijt aan de fans?

“We houden van Belgie, dat staat vast. We zijn er al vaak geweest en hebben een aantal goede vrienden daar. We kijken er naar uit om terug te komen en er staan al een aantal datums vast. Dus kom zeker eens naar ons kijken en laat ons vooral weten wat je van het nieuwe album vindt”, besluit Alan Robert ons gesprek.