Net toen we het Zweedse Dream Evil al helemaal hadden opgegeven, kregen we het nieuws dat de band op het punt stond een zesde plaat uit te brengen. Nu moeten we wel toegeven dat we de heavymetalband al tien jaar niet meer volgen. Het laatste album dat onze aandacht trok, was het goede United uit 2006. In The Night uit 2010 hebben we laten passeren. Eerlijk gezegd waren we de Zweden al een beetje vergeten. Hoe kan het ook anders als je op tien jaar tijd slechts twee platen uitbrengt. In tijden als deze is dat dodelijk. Er komen immers maandelijks karrevrachten nieuwe releases onze richting uit. Met zijn zesde album, clichématig SIX gedoopt, steekt de band rond de bekende Zweedse producer Fredrik Nordström, alias ‘Richtie Rainbow’ nog even de kop aan het venster.

De basis van het heavymetalcollectief is in de bijna twintig jaar dat de band bestaat nooit veranderd. Die bestaat nog steeds uit gitarist en bandleider Fredrik Nordström en zanger Niklas Isfeldt. Aanvankelijk werd de band niet echt serieus genomen en werden ze eerder afgedaan als een gimmick. Net zoals dat ook het geval was met hun landgenoten van Hammerfall in hun beginjaren. Hammerfall groeide vrij snel  uit tot een vaste waarde binnen het genre, terwijl Dream Evil wat in de schaduw bleef. Volgens ons geheel onterecht, want de eerste jaren was Dream Evil erg productief met bijna elk jaar nieuw en kwalitatief hoogstaand plaatwerk. Voor ons blijft hét hoogtepunt nog steeds  de semi-klassieker The Book of Heavy Metal uit 2004 met het titelnummer als absolute metalhymne en het fantastische Into the Moonlight als smaakmaker van formaat! Verder bestond het album uit energieke en erg catchy meezingers. Tot op vandaag draait die plaat nog geregeld rondjes op de draaitafel.

En nu is er dus SIX… Wat een contrast met de hoogdagen van weleer zeg! De songs pakken niet, zijn nauwelijks meezingbaar en zijn ronduit saai. Muzikaal valt er weinig op aan te merken. Tuurlijk zijn het allen professionele muzikanten die weten hoe ze hun instrument moeten bespelen. Daarmee heb je echter nog geen goede song geschreven. Wat ook opvalt is dat de zanglijnen van Niklas Isfeldt, alias ‘Nick Night’, een ferme duik naar beneden gemaakt hebben . Zo vlak hoorden we hem nooit eerder zingen. Het moet hem serieus aan inspiratie ontbreekt hebben, want doorgaans zijn we wel fan van zijn stemgeluid.  Luister naar openingstrack Dream Evil, het titelnummer Six Hundred And 66, The Murdered Mind of pakweg Creature of the Night en je zal snappen wat we bedoelen. Allemaal veel te vlak en te vrijblijvend om te kunnen boeien! Het in Hellride schaamteloos stelen van Ozzy Osbourne’s zanglijn uit de Black Sabbath-klassieker War Pigs slaat echter alles.

Vrijwel alle nummers begeven zich in mid tempo wateren en aan échte uitschieters ontbreekt het ook al. Er zijn gelukkig toch nog enkele goede zaken te vertellen. Zoals we hierboven al aangaven, is er op het louter instrumentale weinig aan te merken. De productie is, zoals te verwachten met een topproducer in de gelederen, kraakhelder en krachtig. Het pittige Antidote, het soepele How to Start a War en de ‘shout’ song Too Loud vinden bovendien nog wel aansluiting bij het oude werk van de band.

Teleurstelling overheerst dus, en we kunnen maar hopen dat Dream Evil bij een volgende heropleving nog eens ouderwets uithaalt. Ondertussen brullen we nog eens mee met knallers als The Book of Heavy Metal en Fire!Battle!In Metal!