Ik zag Jorn Lande de laatste jaren net iets te veel coveralbums produceren. Het eerbetoon aan Dio na diens overlijden was sympathiek en ook overtuigend, maar Heavy Rock Radio leek wel een haastklus van een ongeïnspireerde muzikant. Verder brachten zijn experimenten van rock, gecombineerd met klassiek orkest (Symphonic) en de rockmusical Dracula: Swing of Death maar wisselend succes. De Noorse zanger leek wel van alles te proberen om zijn carrière een nieuw elan te geven.

Wanneer maakt Jorn Lande zijn beste werk? Wanneer hij deel uitmaakt van een band met sterke persoonlijkheden, zoals bij Masterplan en Ark en niet met een aantal gemiddelde muzikanten die in het verleden wel eens zijn soloproject bevolkten. Eerste vereiste is een briljante gitarist/componist die hem tot het uiterste drijft, zoals Roland Grapow of Jorn Viggo Lofstad. Alex Beyrodt is misschien minder uniek/geniaal als voornoemde snarenplukkers, maar is enorm veelzijdig en heeft zich bewezen op het hoogste niveau bij Primal Fear en zijn eigen Voodoo Circle, met invloeden van Judas Priest en Deep Purple.

Het grote verschil met voorgaande albums is dat op elke positie een gerenommeerd muzikant speelt, waarbij Lande eigenlijk de kern van Primal Fear en Voodoo Circle heeft gekaapt, met toevoeging van keyboardspeler Alessandro Del Vecchio, welke de laatste jaren heel actief was bij andere projecten van Frontiers. Het grote voordeel is dat deze nieuwe line-up reeds ingespeeld is, elkaar goed kent en aanvult. Naast de gitarist en drummer is bassist Matt Sinner bij beide bands actief en is hij een grote troef als gereputeerd componist, zoals hij recentelijk bewees met zijn eigen Sinner.

De titelsong opent overtuigend met heerlijke melodieuze gitaarlijnen à la Doug Aldrich, epische zang en een sterk refrein, klasseband! Love is the Remedy roept herinneringen op aan het Time to be King-album van Masterplan, dat een duidelijke Jorn-stempel droeg. In Fire to the Sun en Blackbirds hoor je een David Coverdale-interpretatie met Whitesnake partituur; alleen de gitaarsolo’s van Beyrodt springen eruit. Insoluble Maze heeft dan eerder een Heaven & Hell-blauwdruk, met een zware doomy riff. Dreamwalker en The Optimist zijn twee powerballads met knappe arrangementen.

Het is duidelijk het meest gevarieerde album uit de reeds omvangrijke catalogus geworden en het sterkste werk sinds Worldchanger uit 2001. Naast de machtige zang, schittert hier vooral de gitaar van Beyrodt en een grote pluim gaat naar producer Del Vecchio voor de warme, open sound. Twee jaren werd hieraan gewerkt en het loont. Jorn is eindelijk doorgestoten naar een hoger level, met een volwassen mix van metal en de groove van hardrock. Dit is een band die samen moet blijven om de concertzalen onveilig te maken; ik ben absoluut fan!

Tracklist:

JORN:

• Jorn Lande – zang
• Alex Beyrodt – gitaar
• Mat Sinner – basgitaar
• Alessandro Del Vecchio – keyboards
• Francesco Iovino – drums