Jurgen Callens

Wanneer je enkele ervaren muzikanten samen brengt die hun strepen voorheen in andere bands verdiend hebben, kan dat al eens tot iets leuks leiden. Vooral als die voormalige bands namen dragen als Twisted Tower Dire, Viper, While Heaven Wept en October 31. Walpyrgus is een samensmelting van verschillende geschiedenissen, Walpyrgus Nights is het eigenlijke debuut ervan. Eerder bracht de band wel al een ep uit. Het zestal, dat vanaf 2012 opereert vanuit North Carolina, hoopt met deze plaat indruk te maken. De niet zo alledaagse heavy metal van dit gezelschap is vanaf 9 juni verkrijgbaar via het Cruz Del Sur label.

Voor de meeste bandleden in deze formatie is dit een nieuwe start. Niet dat er mensen in de band zitten die mekaar niet kenden, want sommigen hebben een gezamelijke geschiedenis in vorige bands. Maar met Walpyrgus willen de heren vooral hun voorliefde uiten voor hun helden in onder meer Iron Maiden, Scorpions, Black Sabbath, maar ook voor niet zo evidente bands als Slayer en The Ramones. Die combinatie zou moeten uitmonden in een rijke harmonische, melodische en energieke cocktail van klassieke hard rock en heavy metal. Zoals gezegd verscheen er eerder ook al een ep en een 7 inch. Daarna werd er hard gewerkt aan een eerste langspeler, die nu bol staat van de hooks, wisselende gitaarmelodieën en tempo’s, goeie heldere vocalen die heel aangenaam zijn om naar te luisteren en onverwachte twists. En net die twists maken dit album zo interessant. Ze verrassen, maar passen volledig in ieder aspect van de song. Wij horen dus vooral een band die heel eigenzinnig zijn willetje doet, zonder zich iets van regels aan te trekken en hard rock, heavy metal, punk en street rock lustig mengt tot een heel cool geheel. Het openende The Dead Of Night is al een prima indicatie van wat je verder kan verwachten. Gedreven metal, met invloeden uit de NWOBHM, met flitsend gitaarwerk en een goeie melodie. Geen hapklare brokjes wel, maar hoe langer je er naar luistert, hoe meer je in de muziek meegezogen wordt. Somewhere Under Summerwind is dan weer veel meer een rockend nummer, maar wel ook weer eentje met nostalgische oude twinsolo’s en herkenbare zanglijnen. Dead Girls begint punky en gaat verder als een puur straatrocknummer, terwijl Lauralone dan meer hardrock- en heavymetalinvloeden herbergt. Ook dit is weer zo een apart en eigenzinnig nummer. Het valt ook op dat iedere song een andere vibe teweegbrengt want ook Palmystry valt niet te vergelijken met de rest. We horen spetterend gitaarwerk en vaak scheurende solo’s die een sneltrein aan riffs begeleiden. De NWOBHM invloeden zijn nooit veraf. Een pareltje is ook het relatief korte She Lives, dat gekenmerkt wordt door onverwachte tempowissels en doorweven is van leuke keyboardlijnen. Ook hier zijn de twinsolo’s weer een lust voor het oor.

Walpyrgys heeft me aangenaam verrast met een eigenzinnig album dat hard rock, heavy metal en punk combineert tot een heel geslaagd geheel. Het vergt je enige luisterbeurten, maar daarna wordt het moeilijk om de plaat niet op constant repeat te zetten. Wij zijn alvast benieuwd naar meer van deze mannen.

Tracklist: