Jurgen Callens

Ook Malamorte is weer een band/project uit het land van de Laars. Ik ben er zeker van dat ik nooit zoveel Italiaanse releases door mijn handen zag passeren als tijdens de laatste maanden. Malamorte is een tweemansproject, dat oorspronkelijk gestart is als een blackmetalband. Vandaag de dag spelen ze eerder een occulte vorm van heavy metal. Satan Goes To Heaven To Destroy The Kingdom Of God is niet het eerste werkstuk van deze godslasteraars, maar wel het eerste dat uitgegeven wordt via Pure Steel Records. Deze plaat zal vanaf 9 juni in de winkels komen te liggen.

Malamorte is een band die volgens de bronnen al een stevige reputatie opbouwde in de undergroundscene. Ten eerste middels de ep The Fall Of Babylon uit 2014 en ten tweede door het uitbrengen van het debuut Devilish Illusions via het Murdher/Satanath label in 2016. Voor mij is dit nieuwe album echter een eerste kennismaking met deze cultformatie. De muziek van Malamorte laat zich eigenlijk het beste omschrijven als occulte heavy metal met hier en daar wat doomflarden maar ook met verwantschap met het blackmetalgenre. De wortels worden dus nooit verloochend. De tien tracks, waaronder een intro, worden gekenmerkt door een soort van klaagzang die je feitelijk nog het beste kan vergelijken met de stem van King Diamond. De gelijkenissen zijn bij momenten zelfs treffend. Ook de geest van een andere cultband als Death SS is nooit veraf in deze vorm van heavy metal. Alles heeft een heel duister en obscuur randje en nergens valt de blackmetalatmosfeer te ontkennen. Dit is geen voorgekauwde bubblegumheavymetal voor pussies. Vooral de snelle riffs en de (voorgeprogrammeerde) drums refereren hier vaak naar. Ook het gebruik van een orgel geeft de muziek een extra soort van cache mee. De zang wordt verzorgd door ene Lord Vampyr, terwijl het SK is die alle gitaren, bas en de programmatie voor zijn rekening neemt. Je moet je zeker niet verwachten aan de catchy tunes, die je bij de standaard heavymetalbands kan verwachten, maar je hoort occulte, mysterieuze songs die je meevoeren in een soort van tunnel van wanhoop en melancholie. Interessant nummer is ook Waiting For The End of Christianity, dat zowel snelle, midtempo als trage stukken bevat. De spirit van Mercyful Fate is hier zeer zeker van invloed geweest. Let zeker ook op het orgelstukje dat de song een meer melodisch karakter meegeeft. Unholy Cults kan me ook ferm bekoren. Vooral om het toegankelijk is en het toch dat akeligmakende sfeertje blijft aanhouden. De titeltrack leunt dan weer veel meer tegen de black metal aan. De band weet op intelligente manier om te gaan met de verschillende stijlwissels en het toch steeds als geheel eigen te laten klinken. Ode To Damnation is de stevigste song van het album en klinkt als iets als black metal meets King Diamond. Na Aut Satan Aut Nihil, dat ook alweer een andere muzikale richting in lijkt te slaan en moeilijker te definiëren valt, volgt er nog een outro, dat dit 43-minuten durende album afsluit.

Dit zal geen voer zijn voor iedereen, maar wellicht slechts een select publiek aan heavymetalfans aanspreken. Het is wars van commercie, maar muzikaal valt hier niets op af te dingen. Misschien volgende keer wel iemand live de drums laten inspelen? Fans van occulte metal met invloeden van King Diamond moeten deze plaat zeker eens een kans geven.

Tracklist: