Soms word je betoverd door een stem of gitaar en duik je vervolgens in het repertoire. Zo ook met Michele Luppi, die ik ontdekte op een album van Vision Divine. Zijn vertrek naar Secret Sphere betekende een aderlating en werd pas recent door Fabio Leoni (ex-Rhapsody of Fire) waardig ingevuld. Michele is ongetwijfeld de beste Italiaanse rockzanger en dit werd ook opgemerkt door  Frontiers, die hem twee jaren geleden tipte aan Whitesnake. Daar speelt hij keyboards en verzorgt hij de achtergrondzang. Nu weten we allemaal dat backgroundzangers veelal beter zingen dan de frontman en dat is bij een verouderende Coverdale live niet anders.

Toen ik Michele een maand geleden sprak na een optreden in Diest als voorprogramma van DGM, bevestigde hij dat Whitesnake niet op zijn lauweren rust en aan een album werkt. Voorlopig krijgt Secret Sphere echter voorrang. Deze schijf is het eerste nieuwe werk sinds Portrait of a Dying Heart uit 2012, waarop Luppi debuteerde. Een prachtplaat die hoog eindigde in menig jaarlijstje. Sindsdien was er de voortreffelijke herwerking van A Time Never Come en het sterke live album One Night in Tokyo. Deze drie platen zijn van een dusdanig niveau dat het bijna onmogelijk is om dit te evenaren.

De architect van de band is oprichter / gitarist Aldo Lonobile, die ondertussen door Frontiers werd gekoppeld aan Nils K Rue, Mike LePond en Uli Kusch om samen de supergroep Shadowspell te vormen, waarvan we later dit jaar het debuut verwachten. Hij ventileerde zijn emoties en gemoed naar instrumentale schetsen, die hij voorlegde aan Michele. Samen schreven ze maanden songs die geïnspireerd werden door het concept van de plaat, nl. de introspectieve zoektocht naar zichzelf.

We beginnen aan een muzikale reis door het onderbewuste van de mens, op zoek naar de gevoelens en waarden van het leven. Sommige nummers veroverden een speciale plaats in het hart van de zanger. Het was niet gemakkelijk om zonder masker, vol energie en passie te verhalen over liefde en vriendelijkheid. De teneur in de teksten evolueert van melancholisch en droefheid in het begin, naar optimisme.

Het knuffelrockgehalte is wederom aanwezig. Luppi heeft de looks en uitstraling van een latino lover en zou het ongetwijfeld goed doen bij een groot publiek. Naast de mooie ballades Kindness, Love en The New Beginning krijgen we echter ook steviger heavy rock, metal en georkestreerde songs. The Calling start orkestraal en ontpopt zich tot mix van AOR hardrock en de powermetal van Kamelot. Courage vliegt uit de startblokken en is echte powermetal naar de roots van de band.

Faith is een progressieve boodschap vol positivisme, terwijl Reliance meer technisch progressief klinkt, met veel variatie en luchtig refrein. Commitment is een instrumentaal met een mix van metalriffs, funky bas, gevoelige gitaarsoli en eindigend met rustige piano. Dit loopt ongemerkt over in het magnus opus The Awakening, dat start met een strijkorkest, waarna de gitaar invalt en een machtige uptempo song zich openbaart.

Secret Sphere blijft een van de elitebands die de Italiaanse metal scéne op de kaart heeft gezet. The Nature of Time is reeds het negende album en is een divers en volwassen plaat geworden. Klasse songs met knappe refreinen, volle zang, orkestrale arrangementen en verbluffend gitaarwerk zijn aan de orde van de dag.

Tracklist:

Secret Sphere:

• Michele Luppi – zang
• Aldo Lonobile – gitaar
• Andrea Buratto – basgitaar
• Gabriele Ciaccia – keyboards
• Marco Lazzarini – drums