Twee jaar na het uitstekende debuut Curse of the Damned en aansluitend keihard toeren, meldt het Amerikaanse power trio Night Demon zich weer aan het front. Darkness Remains heet de nieuwste worp. De heren brengen niets nieuws maar hun old school heavy metal met diepe wortels in de NWOBHM-traditie is zo verdomd aanstekelijk en eerlijk gebracht dat je er alleen maar sympathie voor kan opbrengen. Night Demon is in een mum van tijd uitgegroeid tot één van de vaandeldragers van de nieuwe generatie bands die de heavymetaltraditie hoog in het vaandel dragen. Darkness Remains moet nu die status bestendigen én versterken.

Zanger/bassist Jarvis Leatherby liet de wereld ten tijde van het debuutalbum nog weten dat de band het groot zag. Het plan was om in een mum van tijd over de hele wereld bekendheid te vergaren en de metalscene te domineren. Als beginnende band kom je dan meteen nogal arrogant over. Jarvis zal het allicht zo letterlijk niet bedoeld hebben. Het bewijs ervan is dat Jarvis en zijn twee kompanen zich sinds het debuut werkelijk kapot getoerd hebben. Werkethiek dragen ze met andere woorden hoog in het vaandel en dat wordt geapprecieerd. Als ze zo voortdoen zouden die straffe uitspraken nog wel eens bewaarheid kunnen worden.

Om dat doel te bereiken heb je naast werklust natuurlijk ook goeie songs nodig. En die zijn er! Daar waar we bij het vorige album vaak nog de indruk hadden dat er in bepaalde songs nog met de handrem op werd gespeeld, is het op Darkness Remains een heel ander verhaal. Het tempo ligt een stuk hoger, de songs zijn beter en worden met meer overtuiging gebracht, de productie is beter, het artwork mooier,… Kortom, het plaatje klopt! En dat terwijl het debuut al niet verkeerd was! Night Demon is een power trio en dat geeft soms het nadeel dat er maar één gitarist is. Op Darkness Remains is het volume tussen basgitaar en gitaar ongeveer gelijk getrokken. Daardoor vallen er geen gaten en klinkt alles dus lekker dik en vol. Hier en daar werd een extra gitaarlijntje toegevoegd, maar nooit in die mate dat het live problemen zou kunnen geven. Integendeel, het is er aan te horen dat de heren veel getoerd hebben want het album klinkt alsof het live is opgenomen.

Muzikaal tapt Night Demon uit hetzelfde vaatje als jaren tachtig iconen Raven, Diamond Head, Saxon en vooral oude Iron Maiden. De Maiden ten tijde van de eerste twee albums, dus met Paul Di’Anno. Zijn ze daarmee ouderwets? Verre van, want daarvoor klinkt de band te fris. Je kan hun situatie op dat vlak vergelijken met hun generatiegenoten van Enforcer. De Zweden zijn ook zo old school als de pest maar door hun jeugdige spontaniteit stoort het geen moment!

Darkness Remains bevat tien songs met kop en staart waarvan één instrumentaaltje. Alle tien zijn het voltreffers! Er wordt afgetrapt met Welcome the Night. Wat een binnenkomer! Snelheid, enorme power en een erg aanstekelijke melodie zetten meteen de toon. Ruwe doch melodieuze zanglijnen worden afgewisseld met vingervlugge gitaarsolo’s van Armand John Anthony. Stilzitten is onmogelijk! Hallowed Ground van hetzelfde laken een broek. Het tempo blijft hoog en de song is zo mogelijk nog heftiger dan de opener door de afgevuurde dubbele basdrum salvo’s. Maiden Hell knalt er ook al zo lekker in. De vele ‘shouts’ maken het tot een uitstekende livesong. Opvallend is ook weer het soleerwerk. Straffe gast, die Armand! Na drie songs weten we al, dit wordt een heavy/speedmetalklassieker!

Met Stranger in the Room zakt het tempo wat. Die vette baslijn die de gitaar volgt is een streling voor het oor. Ook hier hoor je weer die afwisseling tussen pakkende gitaarsolo’s en krachtige vocalen. Ergens halverwege komt de song op snelheid. Prachtige overgang en schitterende finale met, weeral, een machtige gitaarsolo. Het zou me niet verwonderen dat Life on the Run op de band zelf slaat. Het vele weg zijn van huis moet inderdaad aanvoelen als een leven op de vlucht. Strak tempo en catchy refrein, meer moet dat niet zijn! Naar het einde toe duikt er weer een lange gitaarsolo op en hier valt het echt op dat er twee gitaren werden gebruikt. Maar zoals gezegd, niet onoverkomelijk in een live situatie. Met Dawn Rider en Black Widow volgen nog twee prijsbeesten. Power en snelheid, met een fikse dosis melodie. Zo kennen we ze ondertussen.

Night Demon heeft zijn formule vast. De heren weten perfect wat ze willen en waar ze mee bezig zijn. On Your Own is een lekkere heavy metal stamper en kon een song van de oude Iron Maiden zijn. Flight of the Manticore is een instrumentaaltje. Normaal hebben we het niet zo voor instrumentaaltjes omdat we dat vaak zien als opvulling. Dit instrumentaaltje is echter van een ander niveau. Het is echt een song die op zichzelf staat en er gebeurt muzikaal zo veel dat je er eigenlijk geen erg in hebt dat er niet op gezongen wordt. Je moet het maar doen, zo met zijn drietjes! Het afsluitende titelnummer zorgt voor een einde in stijl. Geheel onverwacht waagt Night Demon zich hier aan een ballad en het gaat hen nog goed af ook! Jaja, het waren geen holle woorden toen Jarvis sprak van werelddominantie. Het is hen wat ons betreft gegund! Hoe sneller, hoe liever, want de wereld heeft nood aan eerlijke, ‘working class’ heavy metal zonder poespas!

Dit is de beste pure heavymetalplaat die we dit jaar al te horen kregen en bijgevolg jaarlijstmateriaal!