Als je aan een doorsnee metalfan uit Zwitserland zou vragen om vijf Belgische metalbands op te noemen is de kans zeer klein dat hij er in slaagt om deze opdracht tot een goed einde te brengen. Hetzelfde zal gebeuren als je die vraag stelt aan een Belgische metalfan over Zwitserse metalacts. Zelfs een doorwinterde metalliefhebber die jarenlang bezig is met wat er allemaal gebeurt in metalland zal met moeite aan vijf Zwitserse namen geraken. Er zijn natuurlijk Krokus, Samael, Celtic Frost en Eluveite die hun weg in de metalmuziek gevonden hebben, net als jubilaris Gotthard die anno 2017 maar liefst 25 ijzeren kaarsjes mag uitblazen. Begin dit jaar kwamen ze aandraven met hun nieuwste telg, Silver, en over enkele dagen maken ze voor de tweede keer hun opwachting op Graspop alwaar ze op zondag 18 juni een zilveren melodieus metalfeestje mogen geven in de metal dome.

Naar aanleiding van die nieuwe plaat, hun zilveren jubileum en natuurlijk hun komende passage op Graspop, vonden we het nodig om gitarist en medeoprichter Leo Leoni eens aan de tand te voelen. Samen met basgitarist Marc Lynn en drummer Hena Habegger is hij al van bij de start betrokken bij Gotthard en mocht de dood van zanger Steve Lee tijdens een motortocht doorheen Amerika, geen roet in het eten hebben gegooid, had de band anno 2017 zijn zilveren feestje kunnen vieren met vier originele bandleden. Ondanks het verdwijnen van Lee ging de band door en je zal weinig bands op deze aardkloot vinden die 25 jaar lang bijna in dezelfde bezetting spelen. Het is dan ook een fiere Leo Leoni die met plezier antwoord geeft op de aan hem voorgelegde vragen.

Hoe voelt dat aan voor jou, 25 jaar Gotthard?

Dat is een jeugddroom die uitgekomen is. Hiervan droom je als kind maar er zijn er weinigen die later kunnen zeggen dat hun droom is uitgekomen. Er lopen heel wat mensen rond die in hun jeugd een band opstarten en dat wilden wij begin jaren negentig ook doen. Als je dan een paar jaar kan meedraaien in het circuit mag je al heel tevreden zijn. Het feit dat we nu al 25 jaar meedraaien, betekent toch dat we al die jaren goed bezig geweest zijn. Het helpt natuurlijk als je een sterke onderlinge band hebben zoals wij, maar dan nog is het weinig bands gegeven om zonder split zo lang te overleven.

Het zal ook wel niet makkelijk geweest zijn om als Zwitserse band een carrière te starten in een periode dat grunge de rockscene de dienst uitmaakte.

Neen, maar het is voor elke band moeilijk om het te maken in de muziekwereld. We hebben nu wel een beetje hulp gekregen van Chris von Rohr (Krokus) in onze beginjaren maar uiteindelijk moet je zelf ook wel hard werken om het te maken. We hebben ook altijd gekozen om ons eigen ding te doen. We wilden geen rekening houden met wat op dat moment in de harde rockmuziek gangbaar was. Op die manier verloochen je alleen maar je zelf. Als je melodieuze rock wil maken, moet je niet proberen om grungesongs te gaan maken. Dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Het is misschien net die instelling om in die periode ons eigen ding te doen, die ons zo ver gebracht heeft. Alleen de bands die echt volhouden komen er want succes hebben, moet je constant onderhouden met goede albums en illustere optredens. Maar het was het allemaal waard om het te doen als je ziet waar we nu staan.

Met Silver zijn jullie toe aan het twaalfde album in 25 jaar. Een lekkere plaat trouwens om jullie jubileum te vieren?

Ja, alleen waren wij er ons helemaal niet van bewust dat we dit jaar 25 jaar bestonden. De nieuwe plaat was al aan zijn eindfase toe, toen iemand ons attent maakte dat ons debuut verschenen was in 1992 en we dus ons zilveren jubileum vierden dit jaar. Wij waren gewoon het derde album met Nick (vervanger van Steve Lee) Maeder aan het inblikken en we wilden daar gewoon het beste Gotthard-album ooit van maken. Het is dan ook toeval dat het album Silver getiteld is want dat stond alvast voor we beseften dat we al 25 jaar als Gotthard door het leven gaan. De albumtitel is afgeleid van het nummer Silver River en dat dit nu gelijkloopt met dat jubileum is dan ook wel mooi meegenomen.

De belangrijkste markt voor Gotthard lijkt mij toch naast jullie thuisland vooral Oostenrijk en Duitsland?

Die landen zijn wel heel belangrijk voor ons, getuige de noteringen van het album in die landen. Zowel in Duitsland als in Oostenrijk halen we steevast de top tien met onze albums en in eigen land passeren we al eens op de eerste plaats zoals nu met Silver gebeurd is. Daarnaast doen we het ook niet slecht in Zuid Amerika en Spanje en ook Japan gaat al jaren voor ons op de knieën. Silver was zelfs cd van de maand in Burn!, het belangrijkste rockmagazine van het land. We hebben trouwens een heel goede relatie met de Japanse markt en fans en dat is zo al van bij het begin van onze carrière.

Volgende week staan jullie voor de tweede keer op Graspop. Herinner je je nog iets van die eerste keer?

Oeps! Daar vraag je me wat. We hebben al die jaren al zoveel concerten gehouden en op diverse festivals gespeeld, dat ik echt niet meer weet hoeveel keer we in een bepaalde zaal of op een bepaald festival gespeeld hebben. Dacht wel dat we daar al eens gespeeld hebben met Nick enkele jaren terug, maar zeker ben ik daar niet van.

Om het even over Nick te hebben. Hoe komt een Australische zanger terecht bij een band in Zwitserland?

Nick is eerder een Zwitserse kerel met de Australische nationaliteit. We werden attent op hem gemaakt door een vriend en nodigden hem uit voor een auditie en hij overtuigde ons al vrij vlug. Hij speelde daar een nummer waarbij hij zichzelf begeleide op piano. Dat zorgde voor een echt kippenvelmoment bij ons en we wisten direct dat hij de perfecte vervanger was voor Steve.

Ik vermoed dat je bij dit zilveren Gotthard-feest ook een dubbel gevoel hebt omdat je maatje Steve dit niet meer kan meemaken.

Ik denk nog geregeld aan Steve. We hebben twintig jaar lang professioneel samengewerkt maar daarnaast waren we ook boezemvrienden. Het was dan ook niet echt makkelijk om hem vervangen te zien maar met Nick is dat perfect gelukt. Natuurlijk waren de omstandigheden helemaal anders dan wanneer er iemand in de band opstapt. Steve zal echter altijd in onze gedachten blijven.

Laat ons even teruggaan naar Silver en een van de opmerkelijkste songs getiteld Tequila Symphony No. 5?

Dat is een specialleken. Het is eigenlijk een leuk verhaaltje. Veel bands die aan het jammen zijn experimenteren wel eens met een klassiek stuk. De vijfde van Beethoven kent iedereen en is al diverse keren gebruikt in pop- en rocksongs. Het is een bombastische riff die wel lekker klinkt als je hem in een rocksong integreert maar meestal wordt die gewoon op een repetitie gespeeld om wat leven in de brouwerij te brengen. Je drinkt daar nog wat alcohol bij en je blijft maar experimenteren met die riff waar uiteindelijk, als er voldoende gedronken is, zelden iets uit voorkomt. Vandaar de titel Tequila Symphony No. 5.

Toen begin dit jaar Silver verscheen pakte jullie voormalig label uit met enkele re-releases ter gelegenheid van jullie 25 jarig bestaan. Niet direct de beste timing voor een band die zelf net een nieuw schijfje lanceert.

Op zich vonden we dat geen probleem. Je mag als band al blij zijn dat je oud label je nog eens in de verf zet. Het betekent toch ook dat ze tevreden waren over de periode dat we bij hen onder dak zaten. Het kan ook helpen om de nieuwe plaat te promoten en we hebben liever dat ze iets doen, dan dat ze helemaal niets doen. De timing was misschien wel niet perfect maar we hebben er niet echt een probleem mee.

Nog een laatste woordje voor de fans hier in Belgenland?

We willen iedereen die ons de voorbije 25 jaren steunde hartelijk danken. We kijken er naar uit om op Graspop te spelen en voorlopig blijven we nog geregeld rond toeren. Het leven on the road, is natuurlijk een stuk harder als je vijftig bent, maar voorlopig geven we nog niet op want het is nog altijd plezant en zo lang je iets kan doen dat je graag doet, moet je dat blijven doen.