Duitsland heeft altijd al wel een goede reputatie gehad als het op thrashbands aankomt. Zo zijn de Teutonic Four bijvoorbeeld gekend over de hele aardkloot. Maar naast die bands loopt er best ook nog wel een boel talent rond. Running Death is daar een voorbeeld van. Met DressAge brachten ze onlangs de opvolger van het debuut Overdrive uit, twee eerdere ep’s niet meegerekend. Door de zondvloed aan releases komt deze bespreking er iets later aan, maar we wilden jullie deze toch niet onthouden. Deze tweedeling kwam er opnieuw via het Punishment 18 label.
De Europese thrash metal, en dan met name de Duitse, heeft altijd wat afgeweken van de Amerikaanse – waar toch de meeste grote en relevante bands vandaan komen. De ’thrash’ die Running Death echter ten gehore brengt leunt veel meer aan bij hetgeen we horen over de Grote Oceaan. Zo begint het album met Courageous Minds, een melodische inzetter die hard refereert naar een band als Annihilator, zowel naar riffs, ritmewerk als zang toe. Die lijn wordt doorgetrokken op de aansluitende titeltrack. Als ik de vergelijking maak, dan vertel ik er wel bij dat de Canadese goden niet naar de kroon gestoken worden, maar dat het niveau toch niet zodanig ver uit elkaar ligt. Noem het gerust een soort van ‘light’ versie ervan. Ook in soleerwerk hoor je duidelijk de invloeden van Jeff Waters terug. Echte pure thrash zou je het ook niet kunnen noemen, daarvoor is het allemaal niet rauw genoeg. Wel kennen ze er qua snelheid wat van, zoals bijvoorbeeld op Delusive Silence, dat zomaar in het repetitiehok van Megadeth kon gemaakt zijn. Zelfs de zanglijnen lijken wel op maat van ome Dave Mustaine geschreven. Heroes of the Hour groovet dan weer veel meer en is veel eerder klassieke heavy metal te noemen. Want zoals ik als zei: pure thrash is het nooit, er zitten daarvoor teveel klassieke metal- en speedmetalelementen in. Origineel is het allemaal niet te noemen, maar hoe verder je in dit album terecht komt, hoe meer je de plaat begint te appreciëren op haar waarde. Als je je los kan maken van de gedachte van alle rip-offs, dan is dit heel genietbare muziek en de ideale tussenoplossing voor wanneer Megadeth een tijdje geen werk uitbrengt. De originaliteitsfactor is nihil, maar de mannen zijn technisch perfect onderlegd én kunnen deftige songs schrijven. De riffs zijn vet ok, de solo’s bij momenten redelijk subliem en ook de nummers blijven boeien en steeds weer nieuwe dingen prijsgeven. Geen zwakke momenten dus met andere woorden, of het zou de zang zijn die nu en dan wat meer power had vermogen. Maar zelfs die is qua niveau acceptabel genoeg om daarover te moeten gaan vitten. Mocht dit schijfje in de late jaren tachtig uitgekomen zijn, dan had deze band zeker naam en faam gemaakt. Nu ligt het allemaal net iets anders en dringen er andere bands om aandacht met genres die hipper zijn en een breder publiek aanspreken. Om verder te gaan: een nummer als Beneath The Surface klinkt dreigender en ook wel iets origineler, zit technisch ook weer heel sterk in elkaar en kan zich met de besten meten. Op Anthem Of Madness, een instrumentaaltje, wordt de technische kunde van de band op perfecte wijze geëtaleerd. De gitaristen kunnen beiden direct auditie gaan doen bij beide voornoemde bands, want daar hebben ze nogal eens nieuw personeel nodig. Een ander gelaat krijgen we te … euh… horen op Safety Second, waar de voet van het gaspedaal gaat, als een soort van ballad begint, maar dan verder een mooie opbouw kent. Het album sluit af met Refuse To Kill, de minste song van allemaal, die de band gerust achterwege gelaten mocht hebben.
Kortom, hoewel dit album bol van de verwijzingen staat naar enkele idolen, is dit toch wel een heel lekkere plaat geworden. Als je fan bent van Megadeth, Annihilator en Metallica, dan zal dit zeker spek voor je bek zijn. Intussen is het album te koop in de betere platenshop of via de digitale snelweg.
Tracklist:
- Courageous Minds
- Dressage
- Delusive Silence
- Heroes Of The Hour
- Duty Of Beauty
- Numbers
- Beneath The Surface
- Anthem Of Madness
- Safety Second
- Refuse To Kill
