Jurgen Callens

Mocht ik het dit jaar even natellen, dan heb ik zeker al een hoog percentage aan Italiaanse bands besproken. God weet waar al dat geweld blijft vandaan komen. Deze keer is het de beurt aan Altair, een zeskoppige progressieve powermetalformatie uit Ferrara, die met Descending: A Devilish Comedy de opvolger van zijn debuut Lost Eden uit 2013 zal uitbrengen op 30 juni via Sleaszy Rider Records. Het album is een conceptverhaal en laat duidelijk horen dat we hier niet met sukkelaars te maken hebben. De power metal is heel progressief en wordt technisch heel vakkundig gebracht. Maar is daarmee ook een topprodukt afgeleverd?

Een eerste impressie leert ons dat alles piekfijn uitgewerkt is, zowel naar muziek, productie en lay-out toe. Zo’n beetje met een ijdele Italiaanse flair, zeg maar. Alles is met de nodige bombast voorzien en het album is gedrenkt in een soort van episch gevoel. Het is duidelijk dat de jongens de mosterd schepten uit een klassiek geschoold verleden en verdomd goed weten hoe ze technisch een compositie ineen moeten draaien. Volgens de bio echter, gaat Altair er prat op om ook in de melodische regionen sterk te zijn en daarmee hun songs te kenmerken. Dit is echter voor mij het punt waar over de hele lijn het schoentje wringt. Alles klinkt dan wel super uitgewerkt en groots en episch en breed, maar ik mis die enkele songs die echt blijven hangen en waarna ik nadien nog weet hoe ze klinken. Dit is iets wat ik bij een band als Dream Theater ook wel eens voorheb. Het klinkt allemaal als een Zwitserse klok en technisch gezien zal menig gemiddeld muzikant hiervan een spontane erectie krijgen, toch had ik het bij momenten liever wat luchtiger en dan ook catchier gehoord. Ik weet dat ik met deze bewering wel de nodige tegenkanting zal krijgen, maar ik vrees dat deze muziek toch niet voor een groot publiek zal weggelegd zijn. Ik wil het dan ook beleefd houden en omschrijven als heel smaakvolle en esthetische progressieve power metal met prima (maar dan ook wel echt héél prima) vocalen. Metal voor een hogere klasse zeg maar. En echt waar: muzikaal gezien overtuigt het, maar het wordt allemaal zodanig perfectionistisch gebracht dat ik die tunes mis die me ook eens in beweging brengen. De muzikanten onder ons, die iet of wat geschoold zijn, zullen de songs onderling wel goed kunnen pruimen. Zelf heb ik het er moeilijk mee om er voor jullie één luistertip uit te plukken, gewoon omdat alles op dezelfde lijn zit en er geen uitschieters of minpunten te bespeuren vallen. Ik adviseer dan ook gewoon om dit album zelf eens te beluisteren en dan te beoordelen met je eigen score.

Uiteindelijk is dit muzikaal, vocaal en technisch een sterke plaat geworden. Muzikanten zullen er van houden, maar mensen die bands als Dream Theater, Symphony X of Rhapsody en consorten goed vinden, zullen hier ook wel van smullen.

Tracklist: