Jurgen Callens

Overspoeld worden we ermee, met releases van femalefrontedbands. Soms zitten daar leuke dingen tussen, vaak ook dikke bagger. Insatia is een Amerikaans/Canadees viertal dat aan zijn tweede album toe is – de opvolger van het in 2013 verschenen Asylum Denied. De band die opgericht werd in 2009 loste op 23 juni zijn nieuwe pijl, die Phoenix Aflame gedoopt werd en uitgegeven wordt via het Pitch Black Records-label. Wij onderwierpen de symfonische power metal aan een gehoortest.

In symfonische vrouwenmetalmiddens zal de naam Insatia misschien wel een lichtje doen branden. De band speelde naar eigen zeggen al enkele mooie voorprogramma’s van grote bands en vatte vol vertrouwen de opnames van dit nieuwe album aan. Zangeres van deze band is ene Zoe Federhoff, die over een heldere, aangename stem beschikt en het heel gelukkig niet in de opera-regionen gaat zoeken, zoals wel andere collega’s het menen te moeten doen. Nee, met haar eerder zachte melodieuze zanglijnen vult ze de songs vocaal perfect in. De rest van haar band bestaat uit gitarist Kaelen Serakinis, bassist Dave Ablaze en drummer Daniel Millan. Na een intro horen we meteen waar de band voor staat, Act Of Mercy is melodieus, symfonisch en uptempo en zal niet snel gaan vervelen. Ook het volgende Memory Of A Sapphire ligt in dezelfde lijn: met een refrein dat je na twee keer herkent en verder lekker doorrockt. Sacred is tegelijk heavy, maar ook meer uitgesponnen en doet soms wat aan Delain denken, een band die trouwens wel meer in mijn gedachten opduikt. Insatia is een band, die het hier in Europa zeker goed zo kunnen gaan doen. Ik heb de laatste maanden al heel wat mindere releases de revue zien passeren dan hetgeen we hier te horen krijgen. De produktie klinkt ook best in orde en alle instrumenten, arrangementen en orchestraties zitten uitgebalanceerd in de mix. Ook horen we wat gastmuzikanten terug op het album: Apollo Papathanasio, Chris Amott en Christian Hermsderfer (Serenity), om er enkele te noemen. Apollo horen we in duet terug op de ballade Not My God. De titelsong daarentegen is dan weer vrij thrashy en het meest agressieve nummer van de plaat: geslaagd met onderscheiding. Je hoort het, de band heeft geprobeerd zo veel mogelijk variatie in de songs te steken en dat heeft van Phoenix Aflame een geslaagd epos gemaakt. In dit specifieke genre hebben ze daarmee een stapje voor, want veel andere collega-bands klinken soms van begin tot eind dezelfde eenheidsworst. Het akoestisch inzettende Velvet Road heeft zelfs een ietwat folky karakter, en zou als filmmuziek kunnen gaan dienen. Op deze track is het ook genieten van de engelenzang van Zoe. Healer Of Hatred, dat rockt op een Nightwish achtige wijze, sluit dit prima album op gepaste wijze af.

Met Insatia kennen wij er persoonlijk weer een aanwinstje voor het genre bij. Ben je fan van melodieuze en catchy female fronted symfonische power metal (what’s in a word?) en dig je de bands die ik opsomde wel, dan moet je zeker eens naar Phoenix Aflame op zoek gaan.

Tracklist