Vrijdag 16 juni 2017 moet zowat de drukste dag ooit geweest zijn in de geschiedenis van Graspop Metal Meeting. En daar had vooral één band een groot aandeel in: de Duitse monsterformatie Rammstein stond voor het eerst op de bill van het festival. Dat zorgde onder meer voor ongeziene wachtrijen aan de inkom en dichte drommen volk op het festivalterrein zelf. Maar naast die fameuze headliner stond er natuurlijk nog heel wat meer interessants op de affiche en was er voor elke metalfan wel wat wils. Het verslag van een warme, maar vooral heel metalen vrijdag vinden jullie hieronder.

 

Slydigs – Main Stage 1 (11:30-12:10)

Op vrijdag waren we iets vroeger op de weide dan voorzien en dus besloot de redactie om toch nog maar even een stukje Slydigs mee te pikken. Slydigs, hoor ik jullie nu vragen? Inderdaad, wij hadden zelf nog nooit van deze band gehoord, en al snel werd duidelijk waarom.

Deze formatie uit Manchester heeft namelijk maar bitter weinig affiniteit met wat andere bands hier tijdens dit weekend op de planken brengen. De Engelsen, die toch al wat jaartjes op de teller staan hebben, spelen een soort van rock/pop die we meestal te horen krijgen van bands uit Manchester. Geen spek voor de bek van de verstokte metalhead met andere woorden. Eerder iets wat je op een festival als Werchter zou kunnen verwachten en hier dus eigenlijk niet op zijn plaats.

Ook de presence en uitstraling hadden niets gemeen met de gebruikelijke zaken op deze weide. De jongens zullen dan wel goed zijn in wat ze doen, en deze kans hard aangegrepen hebben om hun nieuwe ep te promoten, wij vonden er maar weinig aan en schouwden het verder maar aan vanaf de dichtsbijzijnde bar. Jammer dat deze openingsspots bijvoorbeeld niet gegeven worden aan Belgisch talent dat staat te popelen om ook eens dergelijke kans te krijgen en dit ook hard zou verdienen. Maar zoals we al weten, de festivalbusiness is en blijft een vreemde en aparte business. (Jurgen Callens)

Tribulation – Marquee (12:00 – 12:40)

Dit was één van die optredens waar we hard naar uitkeken. We zagen de Zweden al eerder aan het werk en ze waren telkens een sensatie, zowel muzikaal als visueel. Pal op de middag stonden ze in een broeierige Marquee geprogrammeerd. Op dit ontiegelijk vroege uur was de tent helaas maar voor één vierde gevuld.

De Zweedse meesters van de horror death/black metal lieten het evenwel niet aan hun hart komen en gingen er zoals gewoonlijk helemaal voor! Wat was het weer genieten van de rare podiumcapriolen van de bijna uitgemergelde gitarist Jonathan Hultén! Zwevend dwaalde hij over het podium, in perfecte harmonie met zijn kompaan Adam Zaars. Zanger/bassist Johannes Andersson stond als vanouds op zijn Lemmy’s aan zijn microfoonstandaard gekluisterd.

De donkere rockinvloeden van een band als The Cure tillen de muziek nog naar een hoger niveau. Jammer was wel dat het geluid, in tegenstelling tot vorige shows van de band, erg slecht stond afgesteld. Voor iemand die de band niet kent, moet het één en al chaos geweest zijn. Het zou echter kunnen dat de bijna lege Marquee de boosdoener was, want bij andere bands die we dat weekend te zien kregen – waar de zaal ook verre van vol stond – was het van hetzelfde laken een broek.

Er werden slechts zes songs gespeeld waarbij de nadruk lag op het laatste meesterwerk The Children of the Night. Daarvan hoorden we Melancholia, Winds, The Motherhood of God en Strange Gateways Beckon voorbij komen. We herkenden ook nog Randa van het al even fantastische The Formulas of Death. Mits een betere sound was dit een topper geweest! (Steven Demey)

Shvpes – Jupiler Stage (12:05-12:45)

Dit jaar stonden er maar liefst twee zonen van Iron Maiden-frontman Bruce Dickinson op de affiche van Graspop. De jongste van de twee, Griffin, mocht de vrijdag voor de coreliefhebbers op gang trappen. Vorig jaar brachten de Britten met Pain.Joy.Ecstacy.Despair het eerste album op de markt, eentje dat door de pers goed werd onthaald. Benieuwd of ook de Graspoppers volledig los konden gaan op de melodische metalcore van Shvpes.

Echt gefeest werd er niet, getuige de minieme moshpit. Misschien kwam het doordat Shvpes zo vroeg geprogrammeerd stond, want de Britten zelf zetten een meer dan degelijke show neer. Hoogstwaarschijnlijk lag het aan het alles behalve goede geluid op de Jupiler Stage. De iets duistere/diepere gitaarlijnen geraakten niet tot bij het publiek waardoor de agressie het niet won van het commerciële dat de Britten ook uitstralen. Frontman Griffin Dickinson was duidelijk ook gefrustreerd door het abominabele geluid. Verschillende keren stond de man in discussie met de aanwezige geluidsman. Wanneer het maar bleef aanhouden, gooide de frontman verschillende keren zijn micro weg.

Shvpes heeft gedaan wat we er van konden verwachten. Het mindere geluid in combinatie met het vroege uur zorgde voor een mak publiek. Jammer want de band had er duidelijk zin in.

Evil Invaders – Main Stage 2 (12:20 – 13:00)

Vlaanderens coolste en inmiddels meest bekende speed/thrashmetallers van Evil Invaders mochten dit jaar (en, geef toe: eindelijk) Main Stage 2 openen. Deze band staat gekend voor zijn gretige en erg energieke concerten. Joe en co zijn dan ook, zichtbaar genietend, apetrots dat ze deze keer één van de grote podia van Graspop mogen gebruiken om hun virtuoze kunnen in het genre de wei op te gooien. Naarmate het concert vordert krijgt de band meer en meer toeschouwers én waardering.

Ondanks de vaart van zowel nummers als concert zelf slaat de vlam niet echt in de pan, al ligt dit eerder aan het vroege uur van het optreden dan aan de band zelf. Hierdoor mis ik persoonlijk een beetje de essentie van Evil Invaders concerten: mega-moshpits en een loeiharde sound.

Dit laatste dankzij mevrouw Schauvliege, natuurlijk. Aan de heren Evil Invaders zelf lag het echter helemaal niet. Songs uit hun volledige catalogus worden gespeeld, aangevuld met de Exciter-cover Violence & Force. De band heeft alweer een nieuwe worp in de steigers staan. Deze plaat komt uit op 30 september. Maar eerst doen ze nog een uit de kluiten gewassen Europese tour die ze ook op Antwerp Metal Fest brengen. Voor het publiek wacht daar vast en zeker een stevige herkansing. Op Graspop was het eerder magertjes.

Battle Beast – Main Stage 1 (13:10-13:55)

Het optreden van het Finse Battle Beast hadden we maanden geleden al met stip aangeduid in onze agenda. Een tweetal jaar geleden speelde het melodische powermetalzestal nog de Metal Dome fijntjes en op heel indrukwekkende wijze op een hoopje en zorgde voor ons toen voor de beste show van dat weekend.

We vonden het dan ook niet méér dan terecht dat de band van de organisatie beloond werd met een plekje op het grote podium. De melodische metal met pop- en danceinvloeden slaat namelijk aan. Dat blijkt ook uit het succes van het recent verschenen nieuwe album Bringer Of Pain, waaruit vrijdag uiteraard de nodige songs vertolkt werden, zoals bijvoorbeeld de titeltrack en de catchy single King For A Day. De formatie had dit jaar opnieuw een prima setlist uitgewerkt en koos voor een greep uit het oeuvre middels songs als Straight To The Heart, Bastard Sons Of Odin, Familiar Hell en het oudje Black Ninja. Zoals het een echte traditionele metalband betaamt, werd ook het showelement niet uit het oog verloren, en kregen we een gepimpte versie van zangeres Noora Louhimo te zien. Met hoog opgeföhnd haar, tonnen schmink, wimpers van hier tot in Tokio en paars geverfde manen, trok dit beest met haar rauwe, krachtige en melodische stem menig nummer naar een hoger niveau. Wel wat pondjes bijgekomen de laatste tijd dacht ik?

Niet alleen Noora wist het publiek te entertainen, ook een van de gitaristen trok van tijd tot tijd het laken naar zich toe met wat leuke bindteksten. Misschien hadden we de gitaren wat luider willen horen en zat de keytar vaak wat te luid in de mix, toch was dit een prima show, die metal ademde en een gedreven band liet horen en zien. Van ons mocht het dus allemaal nog wat langer geduurd hebben, maar helaas was het na Beyond The Burning Skies alweer voorbij.

Battle Beast zit in groeiende lijn, en volgens onze voorspellingen zien we deze band nog wel meer op het festival terug. De nodige zieltjes zullen ze dit weekend ook wel weer met tonnen gewonnen hebben. Conclusie: een prima uitgebalanceerde set, die echter niet kon tippen aan die van vorige keer. (Jurgen Callens)

Decapitated – Marquee (13:15 – 14:05)

Decapitated is een band met een triest verleden. Een aantal jaar geleden had de band een busongeval dat het leven kostte aan de drummer en de zanger herstelt nog altijd na lang in coma gelegen te hebben. Nu stond er dus een bijna volledig nieuwe versie van Decapitated op het podium die toch al een aantal jaar meedraait, en dat was duidelijk te merken aan de muziek.

Ze speelden bijna niets van vroeger, bijna alles was materiaal van na de herstart. Niet dat dat zo hinderlijk was, het was echt een heerlijk optreden. Ze knalden er lustig op los en lieten zich door niets of niemand tegen houden. Never was zonder nadenken het beste nummer van de hele set en aan de glimlach op de buitengaande fans te zien was ik niet de enige die zich goed geamuseerd had.

Comeback Kid – Main Stage 2 (14:05-14:50)

De Canadezen van Comeback Kid zijn een must-see-act voor elke hardcoreliefhebber. In 2014 speelde de band voor de laatste keer in Dessel, toen ook op de grote Main Stage. De show toen was niet voor de volle honderd procent geslaagd, net door dat grote podium. Ik was benieuwd of de Canadezen ditmaal wel die kenmerkende furie konden overbrengen.

Spijtig genoeg was dat niet het geval. Ook deze keer mistte je de sfeer die een hardcoreshow zo kenmerkt en zeker die van Comeback Kid. De band zelf kan je weinig verwijten, die speelde zoals het hoorde. Maar doordat er zo’n ruimte was tussen de mensen is er nauwelijks beweging te bespeuren. Niemand die een onbekende een stootje geeft en zo een leuke pit in gang weet te trappen. Enkele dagen terug heeft Comeback Kid Absolute op de wereld losgelaten, de eerste track van het te verschijnen album Outsider, dat vanaf 8 september in de rekken zal liggen. Ook hier was de sfeer ondermaats maar het nummertje op zich heeft een fantastische breakdown die elders altijd de vlam in de pan zal steken.

Het makke Graspop-publiek dat standaard aan de Main Stage kampeert, heeft veel van de kracht van deze show doen afnemen, volgende keer gewoon op de Jupiler Stage of in een tent.

King’s X – Metal Dome (14:35 – 15:20)

We krijgen niet vaak de kans om het muzikale trio van het Amerikaanse King’s X aan het werk te zien, dus waren we maar al te blij met zijn stek op de Graspop-affiche. De illustere zanger/bassist Doug Pinnick, gitarist Ty Tabor en drummer Jerry Gaskill maakten vooral in de jaren ’90 furore met juweeltjes als Faith Hope Love en Dogman.

Tot de grote doorbraak is het echter nooit gekomen waardoor de band tegenwoordig zowat de cultstatus gekregen heeft. Voor wie houdt van een lekkere groove, spectaculair gitaarwerk en melodieuze songs is deze band een must! De song Groove Machine trok, toepasselijk, de groove machine op gang.

Het geluid stond meteen kraakhelder afgesteld en dat zou de 45 minuten die volgden niet meer veranderen. De vele, vooral oudere, fans konden hun geluk niet op bij vlekkeloos uitgevoerde songs als The World Around Me, Flies and Blue Skies, Black Flag en de onvermijdelijke afsluiter Dogman. Eén van de toppers van het weekend! (Steven Demey)

Melechesh – Marquee (14:45 – 15:35)

Eén van de bands die op mijn persoonlijke Graspop-wenslijstje stond was Melechesh. De uit Jerusalem afkomstige frontman Ashmedi schaarde enkele Duitse artiesten rondom zich om dit concert op Graspop af te werken. U leest het goed: afwerken. Zonder al te veel franjes worden nummers als Multiple Truths (uit het laatste wapenfeit Enki) en Ladders To Sumeria een beetje afgerammeld eigenlijk. Veel tijd voor publieksinteractie maakt Ashmedi niet.

Hoogtepuntje in de set was het thrashy aandoende Grand Gathas Of Baal Sin. Ondanks de redelijk gevulde Marquee is het publiek niet echt mee met de vrij complexe, van een flinke scheut Oosterse invloeden voorziene metal. Algemeen gevoel en eindoordeel van Melechesh: het past beter in een kleine zaal dan in de gigantische Marquee van Graspop.

Metal Church – Main Stage 2 (16:00-16:50)

Na hun doortocht vorig jaar op Alcatraz Metal Fest, waarbij ze de recentste studioplaat XI promootten, vroeg Metal Church aan de fans welke songs ze de volgende keer wilden horen. De roep was groot naar kleppers als Metal Church, The Dark, Ton of Bricks en The Spell can’t be broken. Jammer genoeg werd aan deze bede geen gehoor gegeven, waarbij vooral het eerstgenoemde lijflied werd gemist; vermoedelijk heeft zanger Mike Howe hier moeite mee. Er waren bijgevolg weinig verrassingen; het was nog steeds de XI-tour, met dezelfde t-shirts.

Dit jaar werd het album Classics Live uitgebracht, dat louter bestond uit songs van de eerste vier albums en zes van de acht songs werden hiervan gespeeld en in primeur kregen we nieuwe single Needle and Suture. Na negen jaren heeft drummer Jef Plate (Trans-Siberian Orchestra) de band verlaten; hij werd vervangen door Stet Howland, die we nog kennen van bij W.A.S.P.. Ze werden goed ontvangen en stelden niet teleur; het concert werd bovendien professioneel gefilmd en was dit weekend ook op de stream te bekijken.

Rotting Christ – Marquee (16.05 – 17.05)

Later op de dag zou blackmetal-icoon Emperor aantreden om het twintigjarige jubileum van Anthem to the Welkins at Dusk te vieren, maar oudgediende Rotting Christ bestaat dit jaar maar liefst al dertig jaar. Zuig daar maar eens een puntje aan: zonder onderbrekingen, maar zonder in het verleden te blijven hangen, zo getuigen de meest recente albums.  Dat dit de band geen windeieren legt, bleek al snel: kon je vier jaar geleden nog in een schaars gevulde Metal Dome probleemloos tot op de eerste rij wandelen, dan stond de Marquee dit jaar al meteen goed gevuld.

De band opende met Ze Nigmar, al zou dit uurtje allesbehalve een nachtmerrie worden – behalve misschien voor slecht getrainde nekspieren. Daarna kwam Kata ton daimona eaytoy, waarbij de ritualistische, opzwepende black metal meteen de hele tent aan het headbangen kreeg. Rotting Christ bleek nog maar eens een uitstekende liveband te zijn: zelfs nummers als Apage Satana, die ons thuis in de zetel nogal koud laten, blijken op zo’n moment een geschikt idee om even wat rust te brengen, zonder de occulte sfeer verloren te laten gaan. Een offer was hier wel op z’n plaats geweest, al was het maar een klein geitje.

Enkele nummer die nooit op een setlist van Rotting Christ ontbreken, zijn The Sign of Evil Existence en de cover Societas Satanas, waarmee het verleden van de band nog eens heftig opleefde. Old school blackmetalnummers die meteen enkele pits in gang staken. Afgesloten werd er met In Yumen-Xibalba en Grandus Spiritus Diavolos, een waar genoegen voor elke fan van het meer recente werk.

Rotting Christ bewees na dertig jaar meer levend dan ooit te zijn, zo getuigden ook de uitzinnige reacties van het publiek. Wie zei daar dat black metal enkel dient voor de misantrope medemens die grimmig in een hoekje wil staan mokken? Bij Rotting Christ wordt het een feestje dat amper te evenaren is! (PVH)

Sólstafir – Marquee (17.45 – 18.45)

Van Sólstafirs nieuwste album Berdreyminn verschenen lovende reacties, al waren het vooral intieme nummers als Hula die algemeen geprezen werden. Wat zou dat geven op een festival waar een eeuwig geroezemoes uit de mensenmassa opstijgt? Simpel: je grijpt terug naar ouder werk waarop het gaspedaal wel nog ingedrukt wordt. Een betere opener dan Pale Rider is dan amper denkbaar. Van het recente album werd enkel Silfur-Refur gespeeld: ook al een prima keuze, die perfect past tussen het materiaal van Ótta.

Even waren er wat probleempjes met de gitaar van Tryggvason, maar problemen zijn er om opgelost te worden. Behalve dit akkefietje stond niets Sólstafir in de weg om zijn typische mistroostige sfeer te creëren die doet denken aan de verlaten IJslandse vlaktes. Daarbij kon uiteraard ook Fjara niet ontbreken: een goedgevulde Marquee droomde collectief weg. En nieuwe drummer Hallgrímsson?  Op het laatste album waren wij niet helemaal overtuigd, maar live valt er helemaal niets op aan te merken.

Tijdens slotnummer Goddess of the Ages dook Tryggvason zelfs even het publiek in: als een wankele evenwichtskunstenaar liep hij over de afsluiting vooraan, en steunde letterlijk op de vele handen die hem recht hielden. Hierbij was hij zelfs niet te beroerd om pakweg een smartphone uit iemands handen te nemen om een selfie te maken. (Het toestel werd uiteraard netjes teruggegeven aan de gelukkige eigenaar.)

Met intieme muziek op een festival staan is nooit evident: er komen geluiden van de andere podia, mensen zijn meer in feeststemming, er een paar duizenden ongeïnteresseerde mensen te praten, roepen, brallen,… Toch hield Sólstafir zich ook in deze omstandigheden uitstekend staande, maar dan wel net zoals Tryggvason tijdens zijn wandeling op de rand van de afsluiting: met dank aan de vele fans die voor de nodige ondersteuning zorgen. (PVH)

Dee Snider – Main Stage 1 (19.05-20.05)

Als we dachten voorgoed van Dee Snider, de flamboyante frontman van wijlen Twisted Sister, af te zijn, dan hadden we het even heel goed mis. De blonde krullenkop is nog lang niet uitgeblust, en zolang er organisaties zijn die er flink wat poen voor over hebben, dan komt ome Snider graag nog eens zijn kunstjes tonen. Echter, die kunstjes hebben we de laatste jaren zo veel gezien, dat we ze intussen kunnen dromen. Het solowerk van de man, daar zal hij het niet mee moeten doen. Dan maar weer de klassiekers van stal halen, moet de Amerikaan gedacht hebben. The Kids Are Back bijvoorbeeld, of The Price of We Wanna Rock. Leuk, leuk, leuk natuurlijk, maar om elk jaar het tot vervelens toe herhaalde We’re Not Gonna Take It te moeten ondergaan?

Voor ons werkt de formule alvast niet meer. Nee, geef ons dan maar de verrassende covers van Nine Inch Nails (Head Like A Hole) of van de recent overleden frontman van Soundgarden (Outshined) bijvoorbeeld. Daarvoor willen we nog wel eens een gesprekje op de wei stil leggen en wat aandachtiger luisteren. De eigen songs van de band kenden we niet, en gingen er eigenlijk langs het ene oor in en langs het andere weer uit. Entertainend was het natuurlijk allemaal wel, en de toeschouwers genoten mateloos. Dus hebben zij gelijk, en heeft de organisatie ook gelijk. Dee Snider volgend jaar weer op de festivals? Wellicht wel. Wij hadden echter liever de oorspronkelijke band voor deze spot gezien, W.A.S.P., die een bloemlezing uit The Crimson Idol zouden brengen, maar dat houden we dan maar  tegoed voor het najaar. Goeie show hier, maar niet voor herhaling vatbaar. (Jurgen Callens)

Amenra – Marquee (19:25-20:20)

Toen de dokter mij een maand voor Graspop vertelde dat ik dat bezoekje wel op mijn buik kon schrijven, aangezien mijn rug volledig naar de haaien was, vertelde ik hem dat hij duidelijk mijn passie voor muziek onderschatte. Dat ik zelf die brandende passie onderschat had, ontdekte ik pas tegen een uur of half negen ’s avond in de Marquee te Dessel, toen ik volledig van het toneel geblazen werd door het natuurgeweld dat Amenra heet.

Ik had deze mannen uit het Vlaanderen dan al drie maal eerder gezien, waarvan de laatste keer in de intieme setting van de kleine zaal Effenaar in hun akoestische incarnatie. Steeds was ik erg onder de indruk, steeds was het een van de meest denkwaardige shows van het jaar. Wat ik op GMM had moeten verwachten wist ik niet precies. Een dikke tienduizend zweterige festivalgangers in een nog zweterige tent is doorgaans niet de doorsnee setting voor een band als Amenra. Ik had het gepresteerd om na een uur te wachten op de lieftallige, hete dame aan de t-shirtstand twee Emperor shirts maatje XXL te bemachtigen en stevende met een x aantal drankjes in de hand op de Marquee af toen ik begroet werd door de bekende slagen van metaal op metaal. Gewapend met steigerpijpen annonceerde Amenra zich met Boden. Het was als het luiden van de kerkklok voor de mis, drommen mensen lieten zich verleiden tot het binnentreden van de tempel, want de Marquee was omgevormd tot de Church of Ra en de ceremonie was begonnen.

Aan het altaar verrees daar, compleet in habijt, hogepriester en voorganger Colin van Eeckhout. Al snel vervulde zijn schrille schreeuw mij met een anderwerelds gevoel, een ijzige rilling over mijn bezwete rug bevestigde het, dit was iets speciaals.
De enorme tent werd kleiner en kleiner en sloot ons in. De mist pakte zich samen op het podium, schimmen via de projector zetten de toon en ergens in dat miasma stond een band zich het hart uit de borst te spelen.

Het geluid was niet, zoals vaak bij dit soort volumes, een muur van geluid, maar kwam op door je benen en omvatte je, zoals de rest van hetgeen zich voltrok. Ik stond letterlijk te trillen van de lage tonen waar Amenra het toch vooral van moet hebben. Het maakte de beleving compleet. Het voelde haast alsof je echt geweld aangedaan werd en ik genoot er van.

Naarmate de set zich voltrok werd de intensiteit nog eens opgevoerd. Tegen de tijd dat onze heerlijke lijdensweg ons naar Nowena leidde voor wat respijt, had de man met de hamer, of gesel, al behoorlijk toegeslagen. Gedurende dit alles vocht een bezeten/gekwelde Colin met zijn innerlijke demonen en beleefde zijn catharsis door middel van ontkleding en zelfkastijding. Hij trok zichzelf aan de zij met de vingers alsof hij die demonen uit zijn lichaam wilde trekken om ze zo tot de diepste krochten van de hel de verbannen. Daar kan Niklas Kvarforth (Shining) nog een hele dikke punt aan zuigen. Via ‘oldie but goldie’ Am Kreuz werd dan uiteindelijk de laatste zegening met mijn favoriete track besloten. Silver Needle. Golden Nail deelde de laatste genadeslag uit. Verdoofd, verbaasd en verdwaasd strompelde ik de tent uit, op zoek naar het licht. Wat een geweldige ervaring was ik rijker mogen worden.

Epica – Mainstage 2 (20:15 – 21:15)

De make-up van Epica-zangeres Simone Simons mag dan wel volgens velen op niet veel getrokken hebben, toch heeft ze nog altijd een klok van een stem. En vandaag was dat niet anders. Er werden meermaals hoge pieken bereikt terwijl de grunts voor wat afwisseling zorgden.

Uit hun nieuwste creatie The Holographic Principle werd rijkelijk geput, maar ook hun eerdere albums werden van onder het stof gehaald. Tot groot jolijt van de aanwezige fans die elke keer opnieuw luidkeels meezongen. Simons en haar gevolg was dit ook niet ontgaan, zij bedankten dan ook uitvoerig voor de inzet en de trouw van de fans.

Opnieuw een ijzersterk optreden van Epica die we zeker nog terug zullen zien als headliner, daar ze nu al een eigen festival hebben.

Everytime I Die – Jupiler Stage (20:45-21:10)

Om half vier stond er heel wat volk verzameld voor een lege Jupiler Stage. Everytime I Die zou er moeten starten, maar op het effectieve startuur stond er zelfs geen drumstel op het podium. We kregen een melding op onze Graspop-app dat de show verzet werd naar kwart voor negen. Het optreden werd verkort naar vijfentwintig minuten en zou net voor de show van The Devil Wears Prada plaatsvinden.

Wanneer het dan eindelijk zover was, viel het ons onmiddellijk op dat frontman Keith Buckley niet aanwezig was. Tijdens de show werd duidelijk dat de man terug naar Amerika was gevlogen voor zijn zoontje. Helemaal op het einde was hij toch even in Dessel, want de gitarist kreeg een telefoontje van hem waarin hij liet weten dat de crowd helemaal uit z’n dak moest gaan. Een klein pletwalsje volgde.

De Amerikanen zorgden voor een degelijke show aan de Jupiler Stage. De frontmannen van The Devil Wears Prada en Shvpes hebben de vocals met verve overgenomen. Vooral Griffin Dickinson verdient een pluim voor z’n inzet. De frontman van Shvpes had er duidelijk zin in. Fijn dat de band alsnog het podium in Dessel is beklommen.

The Devil Wears Prada – Jupiler Stage (21:15-22:10)

Nog geen vijf minuten na de show van Everytime I Die startte die van The Devil Wears Prada. Frontman Mike Hranica was zo’n tien minuten voordien nog ingevallen maar had nog steeds dezelfde energie te pakken. Toch wist de band dezelfde sfeer niet over te brengen als Everytime I Die, het publiek antwoordde mak met een klein pitje.

De Amerikanen brachten een gebalanceerde set met technisch verfijndere nummers, nieuwer werk, gemixt met adrenalinebommetjes, old-school hitjes. Vooral die laatste zorgden er af en toe voor dat de pit zich kon uitbreiden. The Devil Wears Prada wist ons voor de eerste keer een hele set lang te boeien. Na belabberde passages op Groezrock en eerder ook op Graspop was het deze keer wel raak. Hopelijk kan de band deze stijgende lijn doortrekken, want het zal niet de laatste keer zijn dat we ze aan het werk zagen.

Europe – Main Stage 1 (21.25 – 22.25)

Europe, de voormalige Zweedse hitmachine, en tieneridolen in de jaren tachtig, draait nog steeds mee, jawel! En hoewel velen de band enkel zullen kennen van hun grote hits uit die periode, maken de Zweden nog steeds prima platen en wordt er ook nog regelmatig getourd. Wat wij echter nog niet meemaakten, was een passage op het grote podium in Dessel. Nu stond het vijftal – volkomen terecht – eens hoog geprogrammeerd en konden de jongens – in de originele bezetting – nog eens hun kunstjes tonen.

Er werd geopend met War Of Kings, een nieuwer nummer, dat toont waar de groep anno 2017 voor staat. Velen trokken dan ook grote ogen, en verwachtten eerder een hit. Geen nood, die zouden er ook genoeg komen. Middels Rock The Night, Ready Or Not en Superstituous passeerden heel wat gekende oorwurmen de revue, en de band kon hiervoor op massale ovaties rekenen. Voor ons echter waren de verrassingen het oudje – en stevig beukertje – Scream Of Anger en het prachtige Sign Of The Times, dat voorafgegaan werd door een keyboardintro. Kippevel! John Norum schitterde weer als vanouds op gitaar en tovert de prachtigste solo’s uit zijn instrument.

Het is echter nog steeds frontman Joey Tempest die met alle aandacht gaat lopen. De man is een performer pur sang en weet hoe een publiek te bespelen. In Dessel was hij ook heel goed bij stem, wat heser dan in de beginjaren, maar daarom niet minder goed. Integendeel, Europe is als goede wijn: die wordt ook enkel beter met de jaren. Als slot kregen de fans natuurlijk waar ze al het hele concert zaten op te wachten: een prima versie van The Final Countdown. Het dak van Dessel ging er bijna af, maar dat moest er natuurlijk nog even op blijven voor Rammstein. Zei ik al dat dit een prima concert  was? Zei ik ook dat dit één van de beste optredens van het weekend was? Bij deze. (Jurgen Callens)

The Dillinger Escape Plan – Metal Dome (21:55-22:55)

Een optreden dat met stip in onze agenda stond genoteerd was dat van The Dillinger Escape Plan. In 2014 zette de Amerikanen de Metal Dome helemaal op z’n kop met hun energetische mathcore. Ditmaal had de band met Dissociation een nieuw album onder de arm. Zoals jullie wel zullen weten zit The Dillinger Escape Plan in zijn afscheidstournee. Het beloofde dan ook een meer dan spectaculaire show te worden.

Mensen met epilepsie konden spijtig genoeg niet genieten van dit meesterwerkje. De hevige lichteffecten, die wel typerend zijn voor een show van de Amerikanen, zouden te veel roet in het eten gooien. Wanneer de Amerikanen aan hun set startten, stond ook deze keer de Metal Dome aangenaam gevuld. Net als vorige keer opende de band met Prancer wat meteen de toon zette voor het volgende uur.

Voor verschillende nieuwsgierigen was de chaotische mix een brug te ver, toch bleef de Metal Dome heel de show gevuld en was het publiek duidelijk tevreden. Getuige de reactie na de nummers en de energetische moshpits. Het is doodzonde dat deze band het voor bekeken houdt. The Dillinger Escape Plan wou op een hoogtepunt stoppen, en daar slaagt de band ruimschoots in. Na hun fantastische plaat Dissocation zijn ze weer wat meer matuur geworden en weten ze de chaotische mix nog beter aan elkaar te lijmen met zweverige rock/stoner. Hopelijk was het niet de laatste keer dat we deze meesterlijke band aan het werk zagen. Één van de beste optredens deze editie, zonder twijfel.

Brides Of Lvcifer – Marquee (22:35-23:50)

In de aanloop naar GMM 2017 werd Brides of Lvcifer onthuld, een zware incarnatie van het meisjeskoor Scala. Wat de dames zouden zingen (eigen werk, covers?) zou pas onthuld worden als ze op de bühne stonden. Begeleiders van dit bijzondere gelegenheidsproject waren de bassist van Evil Invaders, de gitarist van Zornik en de dirigent van het koor. Na het verrassingsoptreden op donderdag zouden de mensen achter het koor vertellen dat de metalwereld een gesloten kliekje is waar je als buitenstaander niet makkelijk binnenkomt en dat ze niet wisten wat te verwachten. Niemand wist wat zou gebeuren.

Het koor en zijn band brachten nummers van bekende bands, niet per se dé hits: Holy Diver van Dio, Warriors of the World United van Manowar, South of Heaven van Slayer, Fear of the Dark van Iron Maiden. Het klonk bijzonder, die bekende nummers een handjevol octaven hoger, helderder en met aangepaste zangmelodie te horen. Het smaakte echter, ook al omdat de band een loodzwaar geluid had uitgekozen en zonder veel moeite de tent platwalste.

Het koor kon op het goedkeuren van het publiek rekenen, getuige de tent die ruim na de helft van de set nog vol stond. De arrangementen waren verfrissend en lokten aan het begin van menig nummer een raadspelletje uit. De zangeressen, uitgedost in de vreemdste outfits van het weekend, zweefden als het ware over een brug op het podium en konden niet op een valse noot betrapt worden. De begeleidende band, Evil Invaders uitgesloten, had de zwarteklerencode van de scene niet ontvangen en viel daarom uit de toon met z’n grijze t-shirts. Naast kleren stoorde ik me ook wat aan het overmatige enthousiasme van de gitarist, die met opener Holy Diver al over de grond kronkelde. Brides of Lvcifer was een tof experiment dat de toeschouwers op een avond wist te bekoren. Meer dan een gimmick en een aangenaam tussendoortje op weg naar Rammstein.

Emperor – Main Stage 2 (22:35 – 23:50)

Concerten van Emperor in de Lage Landen zijn de laatste vijftien jaar echt, maar dan ook echt uitzonderlijk. We mogen dan ook van een behoorlijk exclusief optreden genieten van het Noorse Emperor. Ter ere van het twintigjarige bestaan van de blackmetal-mijlpaal Anthems To The Welkin At Dusk passeerde Emperor eindelijk een keertje op Graspop. Het optreden stond bij menig blackmetalliefhebbers dan ook als prioritair geboekstaafd. Een sobere podiumaankleding met twee iconen naast het bandlogo inclusief ridder van de apocalyps. Dat is alles wat deze band nodig heeft om het (helaas) weinig talrijke publiek in te pakken.

Het jarige album werd tot aan het gaatje gespeeld. Bij elk nummer gaat een golf van her- en erkenning door het publiek waardoor de sfeer optimaal blijft. De vooraan opgestelde vlammenwerpers (een klein voor- /vuurproefje voor de buren van Main Stage 1 later op de avond) zorgen er voor dat de temperatuur op de eerste rijen flink de hoogte in gestuurd wordt. Muzikaal zit het helemaal snor. Het lijkt er op of Ihsahn, Trym en co. er eigenlijk nooit de brui aan gegeven hebben.

De complexe nummers worden retestrak afgewerkt. Als toemaatje krijgen we nog een paar extra klassiekers voor de tanden: Curse You All Men, I Am The Black Wizards en – uiteraard – Inno A Satana. Het Emperor-concert vloog voorbij als een rijkeluisbolide in de Londense sjieke buurten. Hopelijk krijgt deze band meer zin om te touren en mogen we ze snel weer verwachten in de benelux.

Rammstein – Main Stage 1 (00:00 – 01:30)

Het lijkt de Graspop-organisatie steeds beter te lukken: wereldbands naar de Stenehei krijgen. Waar we enkele zomers terug nog AC/DC mochten aanschouwen op een aparte festivaldag, is het deze keer de beurt aan Duitslands heetste en hardste exportproduct: Rammstein.

Ietsje later dan voorzien (en na menige keren de boodschap om van het concert te genieten, in plaats van het te filmen) verschijnt de aftelklok in herkenbaar lettertype op de videoschermen. Vuurwerk hebben ze alleszins genoeg bij, getuige het iets hoger uitstekende dak van de Main Stage 1, met daaronder een flink aantal dikke trussen volgestouwd met pyrotechnisch materiaal en aanvoerleidingen. Dat beloofd!

De showmannen komen langs alle kanten tevoorschijn op de tonen van Ramm 4, het nummer grotendeels bestaande uit songtitels van hun huidige catalogus. Lindemann, Flake, Kruspe en co. hebben er zin in. Zo ook het publiek. De zone voor Main Stage 1 puilt helemaal uit van de mensen, waardoor het minder comfortabel vertoeven is en ondergetekende in de meer rustige zone voor Main Stage 2 postvat. Iets handiger om pilsjes te halen en kleine boodschapjes te doen. Het geluid is ook aan deze kant lekker hard omdat de volledige PA benut wordt. Naar mijn gevoel wordt zelfs de normering van het geluid in Vlaanderen flink met de voeten getreden. Het ultrageproduceerde geluid doet je bijna geloven dat het allemaal niet live is. Zo strak en gelikt wordt alles over de weide gejaagd.

Op het vlak van songkeuze zijn we echter een stukje minder tevreden. De echte krakers (zoals Reise Reise, Feuer Frei en Du Hast) worden afgewisseld met naar onze mening mindere nummers. Die halen de vaart flink uit de show. Ook de vuurwerkeffecten zijn quasi allemaal uit het archief opgevist. Nieuwe gimmicks hebben we niet gezien, al blijft het toch een iconisch gezicht om Till Lindemann als gevleugelde engel in het midden van het kader te zien zweven met vuurspuwende vlerken. Engel vormt daarmee een waar hoogtepunt van een eerder matige show met té weinig klassiekers (waarom niet eens Rammstein of Heirate Mich spelen, de songs waar het voor de band eigelijk mee begonnen is).

De echte fans zullen niet teleurgesteld geweest zijn, al de anderen hadden wellicht iets meer verwacht. Desondanks een dikke pluim voor de organisatie om een band van dit kaliber op de affiche te kunnen zetten.