Jurgen Callens

Stallion kennen we als een old school heavymetalband uit Duitsland. Hoewel deze groep met From The Dead pas aan zijn tweede langspeler toe is, horen we duidelijk de progressie in vergelijking met hun debuut Rise And Ride. Het vijftal maalt niet om trends en volhardt halsstarrig in het spelen van de muziek waar ze zelf dol op zijn. From The Dead herbergt tien nieuwe titels en komt uit op 30 juni via het High Roller Records label. Wij onderwierpen de promo aan de test en kwamen tot de conclusie dat dit krachtvoer is voor fans die, zeg maar, jaarlijks het Keep It True Festival frequenteren.

Het is weer hip om old school metal te spelen, niet alleen de vorm van muziek zelf, maar ook alles wat erom heen kadert wordt weer uit de kast gehaald. De spandex, de haarbandjes, de frou-frou’s, de spreidstandjes, … noem maar op. Het het kent ook het nodige succes, zie maar eens naar een band als ons eigenste Evil Invaders bijvoorbeeld. Stallion gaat zelfs nog wat authentieker te werk, want zelfs de sound van de prille jaren tachtig wordt nagestreefd, en alles werd op eigen houtje gedaan – zelfs de mix en mastering is ‘do it yourself’. De opener van het album, Underground Society, zorgde in het begin voor wat verwarring bij me, omdat ik die track heel erg richting piepjonge Metallica vond uitgaan – de sound, de riffs, de zang, alles deed me een beetje denken aan een nummer als Metal Militia. Hiermee wekten de mannen echter al meteen mijn aandacht, want ik heb steeds wel van die rauwe, thrashy sound gehouden. Zanger Pauly doet me wat aan een kruising van drie vocalisten denken: aan Tim Baker van Cirith Ungol, Klaus Thiel van Bullet en een piepjonge James Hetfield uit zijn Kill ‘em All dagen. De volgende paar tracks, Down And Out en Hold The Line zijn veel meer old school heavy metal te noemen en lijken zo geteleporteerd uit 1982, waarbij de band perfect de sfeer en nostalgie weet te doen herleven uit deze glorieuze tijden. Origineel is het allemaal wel niet, en iedere riff is al wel eens gespeeld geweest, maar de songs luisteren heel lekker weg. Waiting For A Sign is zelfs vrij melodieus en catchy en zal het in de live set zeker goed gaan doen. Ook het akoestisch startende titelnummer is prima en ontpopt zich tot een pittig heavy / speedmetaltrackje. Kill Fascists is heel kort en waarschijnlijk enkel als statement of grap bedoeld. Maar verder zijn Lord Of The Trenches en vooral het slotstuk Awaken The Night nog heel sterke songs. Het laatste steekt er zelfs met kop en schouders bovenuit en laat veel moois voor de toekomst verhopen.

Het is weer hip om dit soort nostalgische bands te boeken, dus wellicht is er hier in onze contreien ook wel een promotor bereid om deze beloftevolle band een platform te geven. Ik ben er zeker van dat veel fans van (heel) old school heavy metal, die soms hevig wat snelheid vermogen, deze band wel goed zullen vinden. Alles zit perfect in balans en de plaat kan ons van begin tot eind blijven boeien. Wij blijven deze Duitsers in de mot houden.

Tracklist: