Jurgen Callens

Wanneer we aan power metal en Finland denken, dan denken we in de eerste plaats steeds aan bands als Sonata Arctica en Stratovarius. Maar er is meer dan die twee vaandeldragers alleen. Zo is Excalion ook al weer actief sinds 2000 en brengt het met Dream Alive zijn vierde album uit, het eerste voor Scarlet Records, na er drie afgeleverd te hebben voor Limb Music. Finse power metal is een stroming en heeft zijn traditionele kenmerken, maar de meeste bands hebben toch wel een eigen smoel om niet over incestueuze praktijken te moeten gaan spreken. Zo staat Excalion bijvoorbeeld genoeg op eigen poten om een eigen weg te bewandelen.

Eerste feit dat we kunnen vernoemen, is dat de Finnen een nieuwe zanger in de rangen opgenomen hebben. Marcus Lang is de nieuwe man en laat al van bij zijn eerste noten horen een aanwinst voor de groep te zijn. Hoog wanneer dat moet, laag wanneer de passages erom vragen en helder en clean, maar toch ook krachtig gedurende het gehele album. De composities zijn weer van de hand van Jarma Myllyvirta, die de elf songs verenigde in een concept. Maar daarvoor lees je als liefhebber best zelf eens de inlay door. Waarschijnlijk heeft het door de wissel van label zeven lange jaren geduurd voor Excalion met nieuw werk voor de dag kwam. Nu klinkt de band echter opnieuw heel fris en gretig. We horen opnieuw klassieke elementen terug en invloeden van Rainbow, Dio en de oudere Europe en natuurlijk zijn er ook raakvlakken met Stratovarius en Sonata Arctica. Veel keyboardgeweld op deze plaat, maar niet in die mate dat het gaat storen, want de gitaren halen gelukkig nog steeds de bovenhand. Veel leuke duels tussen de beide instrumenten wel. Typische kenmerken van de Finse power metal waren steeds de absurde snelheden, de extremiteiten of de wil om de scherpste en snelste te zijn. Hier en daar komen deze kenmerken bij Excalion ook wel terug, maar alles ligt echter goed in balans, met het aspect van de songwriting dat centraal blijft staan. De verfijnde techniek van de verschillende muzikanten komt wel ruimschoots aan bod ( check bijvoorbeeld eens de instrumentale passages tijdens Amelia ), toch blijven de nummers makkelijk en aangenaam beluisterbaar. Portrait On The Wall, het slotstuk, is een elf minuten durend epos met een instrumentaal begin, uitgedachte strofes en een bombastisch middenstuk en bevat wat elementen die ons aan Timo Tolkki en kornuiten doen denken. Een andere prima song is trouwens ook Marching Masquerade, waarop de beste facetten van de vocalen tot hun recht komen. Een midtempo song trouwens ook, waarop duidelijk wordt dat het niet steeds de hoge snelheden hoeven te zijn die het nodig maken een goeie song te bekomen. Maar zoals we al zeiden: de balans zit overal goed en in de nieuwe bezetting moet deze band dan ook zeker wat ogen kunnen gooien.

Kortom, met Dream Alive levert Excalion een prima, op Finse leest geschoeide powermetalrelease af. Benieuwd of ze ergens hun karretje kunnen aanhaken op een van de komende Europese tournees binnen het genre. Het zou goed doen deze mannen ook live eens aan het werk te zien.

Tracklist: