Ashley Bickx

Begin oktober staan de traditionele Oktoberfeesten bij menig inwoner van het Duitse land weer met stip aangeduid in hun agenda. In tussentijd vallen er in het land van de braadworsten en de lederhosen op muzikaal vlak echter nog mooie dingen te ontdekken. De grote vier van de Teutonische thrashmetal behoeven bij elke metalhead al lang geen introductie meer. Toch bestaan er naast Kreator, Sodom en consoorten ook nog andere bands in Duitsland die al jarenlang timmeren aan de weg naar de top. Het uit Frankfurt afkomstige Odium behoort met absolute zekerheid tot deze categorie, want met bijna 25 jaar dienst op de teller en zeven albums op zijn conto is deze band met As The World Turns Black inmiddels toe aan zijn achtste langspeler.

Volgens het spreekwoordelijke promopraatje zou deze As The World Turns Black het voorlopige muzikale hoogtepunt uit de carrière van Odium moeten vormen. Iets wat ik persoonlijk jammer genoeg niet kan bevestigen, aangezien ik totaal niet vertrouwd ben met het eerdere werk van dit gezelschap. Wat echter wel zonder enige twijfel vaststaat, is dat Odium, met zijn achtste langspeler onder de arm, in staat is om vele kleine zalen volledig plat te spelen, want dat As The World Turns Black uitgedraaid is op een sterk eindprodukt staat gewoonweg buiten kijf.

The End Of Everything zet er meteen stevig de beuk in. Een strakke rif in ware Destruction stijl in combinatie met de sterke stem van frontman Ralf Runkel zijn een waar genot voor de trommelvliezen. Opvallend is dat de bass prominent mee op de voorgrond treedt zonder storend over te komen en zonder de gitaren of drums te overstemmen. De mix zit met andere woorden perfect. No Goodbye opent redelijk ingetogen om na een dikke minuut volledig los te barsten en de luisteraar te trakteren op een fenomenale gitaarlijn die direct aan uw hersenplan blijft kleven.

Dat Odium in staat is om stevige, maar toch catchy thrash metal te produceren, wordt in de volgende twee nummers met volle overtuiging bevestigd. Blind en Revolution staan wederom bol van de strakke riffs en bevatten elk een refrein dat U na enkele luisterbeurten spontaan begint mee te brullen. Na deze twee knallers van formaat zakt het niveau van de nummers met enkele procenten, alhoewel Time Is A Killer en As The World Turns Black steevast lekker weg luisteren. Inhoudelijk tappen deze Duitsers uit het uitgebreide, actuele vat van de wereldproblematiek waar onze aardbol de laatste jaren mee te kampen heeft. Dat blijkt overduidelijk uit nummers zoals het eerder al aangehaalde Revolution en Frozen World. Ook het artwork past volledig binnen deze thematiek waardoor gerust gewag gemaakt kan worden van een totaalplaatje.

Het is vrijwel onbegrijpelijk dat Odium nog steeds in het diepe, ondergrondse milieu vertoeft, want wat ze op deze As The World Turns Black presteren, is van een meer dan bovengemiddeld niveau. Strak, melodisch en catchy zijn drie adjectieven die perfect beschrijven wat de luisteraar van dit album mag verwachten. Hopelijk kunnen deze dame en heren eindelijk de aandacht opeisen die ze verdienen en kunnen we hen in de nabije toekomst live aan het werk zien.