Neverland In Ashes, een Duitse vierkoppige band, brengt met Conversations zijn tweede studioplaat uit. Deze plaat komt na een woelige zeven jaar na hun debuut 8:16 uit.

De sound van Neverland In Ashes staat gedefinieerd al zijnde moderne metal. Wij plaatsen de band min of meer in hetzelfde hokje als bijvoorbeeld In Flames. Het is overduidelijk dat de heren uit het Ruhrgebied daar de mosterd gehaald hebben. De band kopiëert regelmatig de melodiciteit en de groove van de Jesterheads uit Zweden.

Conversations opent met een kort André Brasseur-achtig orgelriedeltje op zeewater, dat overgaat in furieus gitaarspel en dito zang van de tandem Julian Jung (zang en gitaar) en Milan Steinbach (gitaar en toetsen). Deze laatste heeft zijn eigen studio ter beschikking waar dit album dan ook werd opgenomen. Mix en mastering vond plaats bij Aljoscha Sieg (Eskimo Callboy, We Butter The Bread With Butter) in zijn Pitchblack studio.

De rest van het album kabbelt eerlijk gezegd een beetje voorbij, zonder echte hoogtepunten of passages welke erboven uit steken. Mijn aandacht ging het sterkste uit naar de track Promises, welke een Daft Punk – achtige intro meekreeg. Rustpunt in het hele verhaal is Clockwork, een kort instrumentaal intermezzo dat vlekkeloos overgaat in Sweet And The Lights, welke eerder mid-tempo aandoet.De meest toegankelijke track is dan weer #9. Deze klinkt aanvankelijk redelijk poppy, met in de tweede helft van de song een kans voor het publiek om mee te zingen. Voor de liefhebbers.

Het is vrij snel duidelijk dat Neverland In Ashes niet veel verder geraakt in zijn inspiratie, waardoor het geheel een beetje op de vlakte blijft. Er zitten weinig echt boeiende stukken in die ervoor kunnen zorgen dat deze band zich kan onderscheiden van de middenmoot. Toch blijft de muziek hier en daar om aandacht schreeuwen. Het is dit keer een beetje een moeilijke taak om er een verdict over te beslissen. Daarom laat ik het beter aan de luisteraar over.