In 2014 ontstond Be Prog! My Friend, een nieuw festival in het Pueblo Español van Montjuich in Barcelona, op een boogscheut van het Olympisch stadion waar Espanyol haar thuismatchen speelt en de welbekende fonteinen van Montjuich (Montjuïc voor wie Catalaans gezind is).
Het eerste festival was meteen een schot in de roos en trok vanaf de eerste editie een paar duizend liefhebbers van progressieve rock en metal die bands als Opeth, Anathema, TesseracT, Pain of Salvation, Fish, Alcest en Antimatter kwamen bewonderen op de Plaza Mayor van het schitterende openlucht museum, een heel leuk kader voor een festival met eerlijke prijzen en een heerlijke en gemoedelijke sfeer.
Dit jaar zijn we aan editie #4 toe en is het festival ondertussen uitgegroeid tot een volwaardig 2-daags festival met evenveel bands elke avond, een festival waar je vrijwel alle talen van het Europese continent hoort en waar artiesten van bands die niet eens op de bill staan komen genieten van wat Be Prog! My Friend te bieden heeft, zo zag ik Martin Méndez van Opeth genieten van een frisse Moritz of Marjana Semkina van de Russische prog rockband Iamthemorning keuvelen met andere muzikanten.
Deze vierde editie van Be Prog! My Friend begint op de laatste dag van juni en baadt in de zon die op de Poble Espanyol/Pueblo Español schijnt.
De temperatuur is niet exorbitant warm naar plaatselijke normen maar bedraagt toch rond de 28°C.
Aangezien er maar vijf bands per avond spelen dienen de bezoekers niet vanaf het middaguur naar het festival af te zakken als ze waar voor hun geld willen, de eerste band speelt immers pas om 17:15 uur en dit jaar is dat het Australische Caligula’s Horse, een prog rock- & metalband uit Brisbane in Queensland die in het verleden voorprogramma’s verzorgde van onder andere Opeth en Pain of Salvation.
De band, die me tot op heden enkel bekend is van naam, brengt in september haar vierde langspeler uit. Het vijftal krijgt de weinig benijdenswaardige taak om het festival te openen en sluit tegelijk haar Europese tour af. In schoonheid moet ik zeggen, laat het zeker niet na om via digitale kanalen hun derde album Bloom eens te beluisteren.
De eerste klanken doen me meteen denken aan Haken waarvan de heren wat verderop staan te kijken naar de set van hun soortgenoten uit Down Under. Het is vooral de stem van Jim Grey die me de vergelijking met de begeleidingsband van Mike Portnoy en zijn Shattered Fortress laat maken.
Wat Caligula’s Horse brengt is gemillimetreerde perfectie om het festival te openen, de lat wordt meteen hoog gelegd. Het enige dat misschien wat storend werkt is de felle zon wat niet in de handen ligt van de band en haar entourage, de techniciteit van de muzikanten, het schitterende timbre van Jim Grey, de LED-wall waarop psychedelische bewegende beelden worden afgespeeld zijn rondom schitterend. Een openbaring die progressieve rock met metal mengt, de band zelf bestempelt haar muziek als alternatieve progressieve rock. Het is vooral hun laatste album, Bloom, die aan bod komt maar elke plaat die ze tot op heden uitbrachten krijgt wel een plaats in de 45′ durende set met vanaf het begin schitterende klank wat de professionaliteit van de organisatie bewijst.
Na een intermezzo van een half uur is het om 18:30 de beurt aan het Amerikaanse instrumentale djent trio Animals As Leaders. Het gezelschap uit Washington D.C. bestaat uit de Afro-Amerikaan Tosin Abasini, de latino Javier Reyes en de Europide Matt Garstka.
Al van bij het ontstaan van de band wordt geen enkele zangnoot geproduceerd maar brengen de heren met hun toverstokken die van vandaag de vorm van gitaren aangenomen hebben uiterst technische progressieve metal met invloeden uit jazz en elektronische muziek.
Tosin Abasini en Javier Reyes toveren goud uit hun vingers op hun achtsnarige gitaren tegen de snelheid van het licht en blijven constant gefocust op wat ze best kunnen, de enige woorden die ze uitwisselen met het publiek zijn “Mucho Calor” en “Thank You, Goodbye”. Met een zwarte outfit in de blakende zon is het uiteraard vragen om “muchísimo calor” Mr Tosin Abasi.
Javier Reyes blijft gans de set stoïcijns rustig zijn gitaar bespelen terwijl Tosin Abasini regelmatig oogcontact zoekt met het publiek terwijl de heren in de 70 minuten die ze op het podium staan voornamelijk stukken brengen uit hun twee laatste albums, The Joy of Motion, geproduced door Misha Mansoor van Periphery, en The Madness of Many die vorig jaar in november uitgebracht werd bij Summerian Records. Nummers die het langst bleven hangen waren Cognitive Contortions uit hun laatste album, single Wave of Babies, Tempting Time uit de homonieme eersteling van de band en CAFO uit hetzelfde album. Jammer dat een aantal mensen 70 minuten te lang vonden om deze technisch hoogstaande set te blijven bewonderen maar deze genre binnen de progressieve rock is uiteraard niet de meest voor de hand liggende wat niet wegneemt dat dit al de tweede merkwaardige prestatie van de dag was.
De klok tikt verder en om 20:10 uur is het tijd voor één van de grootste vraagtekens van dit festival: Mike Portnoy’s Shattered Fortress.
De Catalaanse bezoekers die vandaag hun dagtaak moesten vervullen hebben inmiddels hun opwachting gemaakt net als de talloze niet Spanjaarden die pas vandaag hun vlucht hadden.
The Shattered Fortress is Mike Portnoy die Twelve-Step Suite van Dream Theater brengt in het gezelschap van Haken met uitzondering van drummer Raymond Hearne en aangevuld met de lead gitarist van de Neal Morse Band, de 32-jarige Eric Gillette. Alle nummers werden gecomponeerd door Mike Portnoy himself en handelen over zijn voormalige problemen met alcohol en drugs. De twaalf nummers verschenen op de laatste vijf albums van Dream Theater met Mike Portnoy achter de drums.
Deze eenmalige tour begon op 28 juni in Londen en kent maar elf data in Europa waarbij het optreden in het Duitse Loreley aanstaande vrijdag de laatste is in onze contreien, Amped-Up tekent daar ook present. Raar genoeg zijn er maar drie optredens voorzien in de VS waarna Latijns-Amerika en Oceanië nog aan de beurt komen in het najaar. Eens de tour afgelopen is wordt dit project definitief opgeborgen.
Het optreden begint met Regression op een bandje, de introspeech uit Metropolis Pt. 2/ Scenes from a Memory dat afgespeeld met een countdown van tien tot nul terwijl de bandleden het podium betreden waarna Overture 1928 en Mike Portnoy volgen, het tweede nummer en instrumentale nummer van Metropolis Pt. 2/ Scenes from a Memory dat meteen gevolgd wordt door Strange Déjà Vu uit hetzelfde album waarbij Haken-zanger Ross Jennings zijn opwachting maakt. Het laatste nummer dat niet uit de Twelve-Step Suite komt is The Mirror dat voorkomt op Awake en eveneens handelt over zijn alcoholverslaving.
Wat volgt is een uur lang de Twelve-Step Suite waarbij elke muzikant zijn virtuositeit kan tonen en nogmaals het talent van Mike Portnoy bewijst, het is trouwens Portnoy zelf die de Twelve-Step Suite aankondigt aan de rand van het podium. Het mag dan misschien een rare vogel zijn, talent heeft hij zat.
Eric Gillette is best ook wel getalenteerd en moet hier de rol van John Petrucci invullen wat geen sinecure is en waarover ik me niet wil uitspreken, één ding is zeker, Gillette speelt beter gitaar dan hij zingt in het bijna 20 minuten lange The Root of All Evil, het derde deel van de suite waarin de Amerikaanse bassist van Haken, Conner Green, even naar het voorplan treedt. Gillette mag dan wel ingehuurd zijn als Petrucci-vervanger, de twee gitaristen van Haken leveren beiden een prachtprestatie zonder te praten over de Mexicaan Diego Tejeida op keyboards.
Met Repentance krijgen we Portnoy niet enkel achter de drums maar ook aan de de microfoon tijdens de gezongen passages van het voorlaatste nummer van de suite terwijl op de achtergrond een rode wand met kruipende mieren afgespeeld wordt.
Na de suite neemt de band afscheid van het publiek maar even later staan ze terug op het podium om nog twee nummers van Metropolis Pt. 2/ Scenes from a Memory te brengen, het instrumentale The Dance of Eternity en het wonderbaarlijke slotnummer van het album en deze show, Finally Free.
Deze show was om 20:00 uur nog een groot vraagteken voor mij en wellicht veel andere bezoekers aan dit schitterend festival, twee uur later staan er drie uitroepingstekens achter de naam Mike Portnoy’s Shattered Fortress.
Ondanks de concurrentie van Rockfest BCN is de Plaza Mayor van de Pueblo Espanyol volgelopen voor de set van Marillion die om 22:30 uur van wal steekt.
Marillion was in de jaren ’80 één van de populairste Britse rockbands met als frontman Dereck William Dick, beter bekend als Fish.
Sinds de komst van zanger Steve Hogarth eind de jaren ’80 is de ster van de band tanend tot ze vorig jaar hun nieuwste plaat voor de leeuwen gooiden met een titel die misschien wel veel betekende voor het vervolg van hun carrière: Fuck Everyone and Run (F.E.A.R). Het werd een plaat waar vrees achterwege gelaten werd en iedereen die hen niet wou volgen de laan uitstuurden. De plaat werd zoals veel voorgaande plan gefinanceerd door de groten en trouwe achterban via Pledge Music. Een bull’s eye plaat, in bijna dertig jaar hadden ze geen succesvolle plaat meer uitgebracht, een album die hen voor het eerst in hun bijna veertig jaar lange carrière naar de Royal Albert Hall bracht in Londen of hier in de Pueblo Español voor een veelvoud van mensen in vergelijking meet hun optreden vijftig weken geleden.
Eerst krijgen we een behoorljk lange instrumentale intro gevolgd door een nummer uit Marbles, The Invisible Man, waarna de nieuwste plaat vrijwel in haar totaliteit gespeeld wordt met een indrukwekkende Steve Hogarth. Tussen de nummers van F.E.A.R. krijgen we even voorbij halfweg de set een twintig jaar oude nummer, This Strange Engine.
Na Mike Portnoy’s Shattered Fortress verwachte ik niets speciaals meer, zeker niet van Marillion, maar een mens kan zich vergissen, zelf één die zijn oudste dochter naar een bekend nummer van de band vernoemde.
Wat Marillion hier vanavond bracht heeft wellicht menig bezoeker verrast al waren de vele Britten niet voor niets gekomen. Gaza zet een punt achter de tweede beste show van de avond, een nummer van dik een kwartier. Wie op Kayleigh of Lavender zat te wachten moest op zijn honger blijven zitten al kreeg die een brede waaier aan andere lekkere dingen voorgeschoteld in een sfeer die op geen enkel ander festival te bespeuren valt.
Zoals verwacht verlieten heel wat mensen na Marillion de Pueblo Español of gingen een laatste kleine of grote pint drinken aan één van de twee grote Moritz bars of in één van de vele horecazaken rond het plein.
Toch bleven behoorlijk wat mensen wachten op de afsluitende elektronische set van de Noren van Ulver. Daarvoor moesten we wachten tot 01:00 uur maar velen hadden het voor over aangezien Ulver niet de meest tourende band van Scandinavië is.
De band brengt uitsluitend materiaal uit hun nieuwste album, The Assassination of Julius Caesar in willekeurige volgorde, een show die heel sterk beïnvloed wordt door elektronica en de lasershow die erbij hoort, iets dat misschien niet zou misstaan op Tomorrowland. Het beste van de hele show die crescendo ging was ongetwijfeld Coming Home die veel meehad van een jam sessie van om en bij de twintig minuten.
Hierbij wil ik graag Madness Live! bedanken als organisatie van dit festival en talrijke optredens waar Amped-Up in het verleden aanwezig was.
0 reacties