Jurgen Callens

Shadowside, een female fronted powermetalband met leden uit zowel Zweden als Brazilië, zal bij meerdere metalfans wel een belletje doen rinkelen. Het viertal bestaat al sinds 2001 en brengt op 28 juli al zijn vierde langspeler uit. Shadows Of Humanity is de opvolger van het in 2011 goed ontvangen Inner Monster Out. Intussen is de formatie versterkt met bassist Magnus Rosén, die we nog kennen als de oorspronkelijke snarenplukker van Hammerfall. Het album komt uit via het label van Megadeth-bassist Dave Ellefson: de EMP Label Group maatschappij.

Shadowside is niet je typische happy metalformatie, zoals we die kennen uit Duitsland en Zweden. Nee, het viertal durft al eens wat dieper en donkerder gaan en thema’s als depressie, abortus, de ramp met de Mariana Dam in Brazilië en de morele waarden van de mensheid gaan aansnijden. Over de muziek zelf kunnen we meteen melden dat deze vaker terug grijpt naar hetgeen we hoorden op de eerste twee albums van de groep: Theatre Of Shadows en Dare To Dream. Alleen hoor je nu de logische groei terug en klinkt alles veel volwassener. Op dit nieuwe album verschijnen trouwens ook twee songs van de hand van Magnus Rosén, die hij samen schreef met Andy La Rocque van King Diamond. Shadows Of Humanity is heel veelzijdig, heavy en modern klinkend. Er zit heel wat variatie in de onderlinge songs en de nodige dosis melodie is ook aanwezig.

The Fall opent sterk: prima hedendaagse heavy metal pit en potige vrouwelijke vocalen van zangeres Dani Nolden. Let wel, haar stem is er één waar je ofwel voor of tegen kan zijn. Nu en dan klinkt het een beetje op het randje, vooral wanneer ze iets hoger of melodieuzer wil gaan zingen. Dat zal je zelf wel horen bijvoorbeeld tijdens het toch wel heavy Insidious Me. Eigenlijk klinkt Shadowside voor een Braziliaanse band ook vrij Amerikaans. Vooral de ritmes en solo’s verwijzen naar de hedendaagse Amerikaanse heavy metal. Wat ook opvalt is dat één enkel nummer ook best veel verschillende stukken bevat. De ene zijn daarvan soms sterker dan de andere, en daarom is het ook niet simpel om je snel in de songs in te leven. Check bijvoorbeeld The Crossing maar eens, dat wel een sterk refrein heeft en waarop er sterk gesoleerd wordt door gitarist Raphael Mattos. Stream Of Shame klinkt experimenteler en kan ons wat minder boeien. Ook The Parade Sacrifice valt wat uit de boot, vanwege zijn hoekige karakter en de vele tempowissels. Drifter is dan weer wat rockender en opzwepender en kan ons al veel meer plezieren. Rustpunten zijn er vrijwel nergens te bespeuren. De band trekt vooral de kaart van de uptempo en midtempo beukers en stompers. Enkel het afsluitende Alive opent iets rustiger maar start dan toch door naar een catchy en krachtige song.

Shadows Of Humanity is een sterk en gevarieerd album geworden voor fans van Amerikaans klinkende power metal met wat durf. Verwacht echter niet dat je meteen het hele album zal meezingen. Daar zal je toch wel enkele luisterbeurten voor nodig hebben. De band tourde in het verleden al wel met grote namen als W.A.S.P. De kans zit er dus zeker goed in dat we de groep binnenkort wel weer in onze contreien zullen gaan zien.

Tracklist: