Muziek kent geen grenzen en dus staken wij op zaterdag 15 juli de taalgrens over om Dour Festival te bezoeken. Een festival dat een stevige reputatie kent, zo merkten wij aan de reacties toen we vertelden waar we heen gingen. Maar vooral ook een festival dat heel wat uiteenlopende genres onderdak biedt: van reggae en ska tot hiphop en techno. Beats, beats, overal beats. Maar – gelukkig voor ons – die zaterdag was er op het podium La Caverne ook een dosis metal voorzien. Wie zichzelf als een eclectische duizendpoot beschouwt, kan ongetwijfeld vrij ronddwalen op Dour om overal iets van mee te pikken, wij beschouwden al die rondvliegende beats vooral als een aansporing om ons in La Caverne terug te trekken, en er alleen buiten te komen als de nood (en vooral de dorst) het hoogst was. Dit verslag gaat dan ook vooral over dat kleine hoekje van Dour waar voornamelijk metalen riffs overheersten.

Mont-Doré – La Caverne (13:35 – 14:15)

Het was nog vroeg op de dag, toen Mont-Doré de vierde festivaldag van Dour in gang mocht trappen. Voor velen te vroeg, zo bleek, want La Caverne liep niet eens halfvol. Wie wel aanwezig was, had het echter bij het rechte eind, want de Brusselaars van Mont-Doré lieten La Caverne meteen op zijn grondvesten daveren. Zanger Paul Marique ging nogal wild tekeer in een kolkende mix van chaos en melodie en wist het publiek perfect in beweging te brengen. In een bijzonder energieke set stelde de band zijn eerste langspeler, Fractures, aan ons voor. Een dik half uur was dan ook zo voorbij, waarna de heren van Mont-Doré mochten terugblikken op een meer dan geslaagde eerste passage op Dour. Een perfecte opener voor deze festivaldag, als je ’t ons vraagt! (BV)

Oathbreaker – La Caverne (14:55 – 15:45)

Oathbreaker hoeven we wellicht niet meer voor te stellen: één van de meest besproken metalbands van dit moment, en ondertussen zelfs aan de andere kant van de Atlantische Oceaan geen onbekende meer. Toch was er nog heel wat lege ruimte in La Caverne, en kwamen uit de nabijgelegen tent weleens wat beats overgewaaid tijdens de intieme zangpartijen van Caro Tanghe. Gelukkig werden die dan wel weer telkens overstemd tijdens die kolossale uitbarstingen die daar meestal op volgden, want volk of geen volk: Oathbreaker was vastbesloten de boel af te breken. Deze keer overigens met behulp van Levy Seynaeve, aangezien hij daar toch aanwezig was voor het latere optreden van Amenra.

Zijn wij op plaat misschien slechts milde liefhebbers van Oathbreaker, dan voelden we live wel echt de energie die deze band voortbrengt. Het contrast tussen de breekbare muziek en de daaropvolgende explosies liet zich hier pas echt helemaal voelen. De koude rillingen liepen over onze rug. Hoogtepunten? Moeilijk, maar wij noteerden Needles in your Skin, een nummer dat prima samenvat waar deze band voor staat. Oathbreaker valt misschien wel het best te omschrijven als broze agressie: de vlinder die de cocon vernietigt, het kuiken dat de eierschaal breekt… In zichzelf gekeerd, maar hunkerend naar leven. Zonder discussie: een hoogtepunt van deze dag. (PVH)

Brutus – La Caverne (16:45 – 17:30)
Voor het optreden van Brutus was La Caverne toch al goed halfvol gelopen. Dit Leuvense trio, bestaande uit Stefanie Mannaerts, Peter Mulders en Stijn Vanhoegaerden, kwam reeds voor een tweede keer aantreden in Dour. Met een succesvolle debuutplaat onder de arm, die een platencontract bij Sargent House opleverde, wist Brutus ook deze keer te overtuigen. Het pakte dan ook uit met een fraaie setlist die vooral bestond uit nummers van hun eerste langspeler, Burst. Mannaerts was goed bij stem en gaf het beste van zichzelf achter haar drumstel. Wat een energie spatte daar vanaf zeg.

Ook bassist Peter Mulders leek er zin in te hebben, en zweepte bij momenten het publiek wat op. La Caverne barstte pas echt uit zijn voegen wanneer nummers als Drive en All Along zich aandienden. Brutus klonk als een goed geoliede machine, en werkte een stomende set in een rotvaart af. Afsluiten deed Brutus in gekende stijl, met het schitterende Horde. Om vervolgens op het deuntje Eviva España het podium te verlaten. Het lijkt alsof deze band een mooie toekomst te wachten staat. We zijn dan ook nu al benieuwd of ze met een volgend studioalbum zullen weten te bevestigen. (BV)

Nostromo – La Caverne (18:30 – 19:30)

Aangezien er voor liefhebbers van zwaar metaal maar weinig alternatieven waren op Dour, zagen wij ons genoodzaakt om ook Nostromo van nabij mee te maken. Een metalcoreband die ons volledig onbekend was, en blijkbaar na elf jaar afwezigheid aan een reünie begonnen is. Wij betwijfelen of we de best geplaatste persoon zijn om deze band te bespreken, want in alle eerlijkheid: dat is een beetje zoals u een veganist zou laten oordelen over een vleesgerecht. Zelfs als het vier sterren waard zou zijn, zou de mening sterk negatief uitvallen. Zo is metalcore niet meteen ons lievelingsgerecht, en vonden we ook deze Zwitsers nogal belegen kaas brengen waarvoor wij snel de neus optrokken. We hebben het, eerlijk waar, een kans proberen te geven, maar als je na een kwartier verveeld op je horloge kijkt, dan weet je dat het een lang uur wordt. Daar kan geen circle pit tegen op. Op het einde van de set vonden wij onszelf dan ook ergens achteraan in de tent terug, gefascineerd het vuil tussen onze vingernagels bestuderend. (PVH)

Alcest – La Caverne (20:00 – 21:00)

Het was klokslag acht uur wanneer Alcest het podium in een ruim voor de helft gevulde La Caverne mocht betreden. We waren om te beginnen wat verrast dat deze niet bomvol stond voor een band als deze. Deze Franse post-blackmetalband kwam vorig jaar nog aantreden in Molenbeek om er zijn nieuwste langspeler Kodama aan ons voor te stellen. Een indrukwekkend album, dat in heel wat eindejaarslijstjes kon meedingen naar de ereplaatsen. Wij van Amped-Up waren dan ook zeer benieuwd naar wat Alcest ons in La Caverne zou voorschotelen. De verwachtingen lagen hoog, en dan kan het wel eens gaan tegenvallen, dachten we nog. Maar de band onder leiding van Stéphane ‘Neige’ Paut wist ons snel gerust te stellen. Neige en Winterhalter wisten zich deze tour met Indria Saray en Pierre Corson te omringen met twee uitstekende muzikanten die precies lijken aan te voelen waar het bij Alcest om draait. Met songs als Kodama en Oiseaux De Proie voerde Alcest ons meteen mee op hun gekende zweverige melodieën naar een wereld die zoveel mooier lijkt dan alles wat we ons maar kunnen voorstellen.  Bij de intro Autre Temps en Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles nam dit optreden epische proporties aan waarbij de haren rechtop kwamen over ons ganse lijf. Afsluiten deed Alcest met het bloedmooie Délivrance, waarmee ook het album Shelter aan bod kwam. Zoveel emotie verweven in muzikale schoonheid laat La Caverne achteraf even in stilte achter. Het leek alsof we niet de enigen waren die verbluft waren door dit kunststukje. Dit optreden van Alcest behoort dan ook zonder twijfel tot de beste zaken die we deze festivalzomer reeds voor de kiezen kregen. (BV)

Igorrr – La Caverne (21:30 – 22:30)

Igorrr is het alias van Gautier Serre. Wij kenden de man niet, maar zullen hem ongetwijfeld niet snel vergeten. Als er iets is wat deze Fransman bewijst, dan wel dat de tijden waarin alles in een duidelijk hokje zat verleden tijd zijn. Hier valt gewoon geen etiket op te plakken, maar min of meer volgende genres worden door elkaar gehaspeld: breakcore, triphop, death metal, en, waarom ook niet, barokmuziek. Dat resulteerde in nummers waarbij het ene moment zware deathmetalriffs met geëxalteerde schreeuwen afgewisseld werden door stukjes jazzpiano, beats, en barokke zang verzorgd door een zangeres die op melodramatische wijze het podium afstruint.

Igorrr valt misschien nog het best te vergelijken met een zigeuner bij wie je net naar de hand van zijn dochter gevraagd hebt, en je verzekert dat dit geen enkel probleem is, op voorwaarde dat je je waardig betoont door een nachtje met hem mee te feesten. Geen probleem, denk je, als een accordeon een vrolijk wijsje inzet, maar het wordt al iets moeilijker als je ineens verondersteld wordt te dansen met een aapje op een driewieler. Heb je dat nét onder de knie, blijk je ineens tot je knieën in het bloed te staan en ‘Temple of Doom’-gewijs iemands hart uit te rukken. Om voor je het weet als een balletdanser bovenop een copulerend nijlpaard je evenwicht te staan zoeken. Klinkt dit als onzin? Luister vooral zelf eens, en bezorg ons gerust een meer accurate beschrijving.

Waanzin troef dus, maar het Dour-publiek lustte hier wel pap van! De tent stroomde steeds voller met mensen op zoek naar een feestje, die meteen een dansje inzetten. Dat resulteerde bij momenten in een intieme wals, die na een tiental seconden ontspoorde in een vurige ‘tapdans on speed’. Wat wij er zelf van vonden? Daar zijn we nog steeds niet helemaal aan uit, maar intrigeren deed het ongetwijfeld.  (PVH)

Amenra – La Caverne (23:00 – 00:00)

Met Oathbreaker en Brutus stonden er reeds twee puike Vlaamse bands op het podium, maar het hele zaakje afsluiten was voorbehouden voor die ene band waar niemand nog om heen kan: Amenra. En eindelijk – eindelijk! –  liep La Caverne deze dag ook eens quasi vol. Toch moesten de aanwezigen enig geduld uitoefenen: zo’n zeven minuten lang keken we naar een leeg podium, met sfeervolle ruis die de spanning moest opbouwen. Toen de band eindelijk aantrad, bleef ook de bekende mokerslag aanvankelijk afwezig, maar uiteindelijk klauwde Amenra zich opnieuw in de ziel. Met de bekende zwart-wit projecties op de achtergrond bracht Amenra een selectie van de jongste drie albums, zoals The Pain, It Is Shapeless. Am Kreuz. Razoreater. Aorte, Nous Sommes Du Même Sang. Echte verrassingen waren er niet te noteren, behalve dan misschien dat deze keer ook de zachtere intro van Nowena integraal gespeeld werd – iets wat normaal voorbehouden blijft voor de akoestische optredens. Ons maakt het weinig uit welke nummers er uiteindelijk aan bod worden: het gaat om de trance, het volledig opgaan in de muziek, en als Amenra even de tijd krijgt, kom je daar vanzelf. Misschien was dat dan wel het enige minpunt: het optreden duurde uiteindelijk zo’n 50 minuten, en had wat ons betreft nog wel even mogen doorgaan.

Voor een band als Amenra is een festival nooit vanzelfsprekend, daarvoor is er te veel geroezemoes. Hoorden wij enkele weken geleden in de Vooruit nog een oorverdovend ‘sshhht’ als er iemand iets durfde mompelen, dan werd je daar op Dour mee weggelachen. Maar wie even de tijd nam om rond te kijken, zag evengoed talloos veel kopjes op en neer gaan. Missie meer dan geslaagd dus. En nu op naar dat langverwachte volgende album: Mass VI!  (PVH)