Vlak over grens van België ligt het mooie Brabantse landschap van de Kempen. De Nederlandse Kempen wel te verstaan. Het is een streek waar de mensen content en tevree zijn, waar de natuur prachtig en groen is en waar de koeien melk geven. Eens in het jaar echter is de melk zuur en lijken de koeien niet van stal te willen komen. Het is rond half juli dat dan de arme beestjes onderduiken voor het geweld dat hen wordt aangedaan vanaf de Kunstijsbaan in Eindhoven. Dynamo Metal Fest raast dan over de Kempen. Een greep naar nostalgie uit de betere tijden van weleer voor de verstokte metalfan van heinde en verre.

Nog voor dat Graspop Metal Meeting goed en wel op de kaart stond en Wacken Open Air de ultieme getaway voor de metalhead werd, was daar het in infamie gehulde Dynamo Open Air. Het festival dat de streek rondom Eindhoven eens in het jaar omtoverde tot een magneet voor alles met lang haar, spijker en leer en permanente plakplaatjes op het lijf. Het summum van 1995 werd gelijk een beetje de doodsteek van dit legendarische festival. 125.000 metalheads bleek te veel van het goede en de Eindhovens infrastructuur was hier dan ook niet tegen opgewassen, de gemeenteraad van Eindhoven ook niet overigens. Het moest kleiner en dat werd het. In 1997 was het nekschot daar met het niet langer verkrijgen van een vergunning voor de locatie aan het vliegveld Welschap. Maar Dynamo leefde voort. In 1998 werd een oplossing gevonden door het festival in zwaar vermagerde vorm (slechts 28.000 bezoekers) voort te zetten aan de Kunstijsbaan in Eindhoven zelf. Een groot succes bleek achter af en toen Pantera afsloot op de zondag avond was iedereen aanwezig het er over eens dat het goed geweest was.

De jaren die er op volgden lieten Dynamo een langzame dood sterven. Graspop, net over de grens groeide gestaag en nam de clientèle grotendeels over, maar steeds weer bleef Dyanmo op de tongen en in de harten van menig metalfan de kop opsteken… The flame still burns.

Dan, in 2015 trekken een aantal gelijkgezinden de stoute schoenen maar eens onder het stof vandaan en zetten een nieuw concept op poten. Dynamo Metal Fest (DMF) wordt geboren. Met een nieuw concept. 1 dag alles geven. Het voelt de Eindhovenaar op het lijf geschreven. Negen bands en knallen maar en dat alles voor een ongehoord zacht prijsje. Wie kwamen daar op af? Een horde aan mannen (ook wel wat vrouwen) van middelbare leeftijd die nog ergens een Dyanmo ’97 shirt in de kast hadden verstopt. Mensen die er toen ook al bij waren. Metalfans van over de gehele aardkloot ook, die hoorden van de mythische status van Dynamo in het verleden.

Twee uiterste succesvolle en vooral sfeervolle edities gingen voorbij. Elk met bands die ook op de legendarische ’95 en ’97 editie speelden om dat gevoel terug te grijpen. Bands met hun eigen sterke herinneringen aan die optredens zo bleek. Het maakte het familiegevoel compleet.

Nu was het tijd voor de 2017 editie. We keken er al maanden naar uit en met een goed gevarieerde en gevulde line-up kon het feest beginnen. Wij van Amped-Up waren erbij, wij hopen jullie ook en anders volgend jaar wellicht. Lees hier onze bevindingen.

White Boy Wasted – 11:30 – 12:05

Nog voor het middaguur en terwijl duizenden mensen buiten staan aan te schuiven om binnen te geraken mag de plaatselijke band White Boy Wasted de debatten openen van het uitverkochte festival. WBW won de Dynamo Band Battle in maart van dit jaar, de prille twintigers die elkaar leerden kennen op de Eindhovense Metal Factory hogeschool lieten 85 bands een poepje ruiken. Als beloning kreeg het trio deze openingsspot op het vernieuwde metalfestival.

WBW opent zijn set voor een weide die nog maar een honderdtal mensen telt met een mengeling van speed rock en hardcore en een vocal die doet denken aan wijlen Lemmy van Motörhead. De show is best wel energiek, alle drie de leden geven het volle pond om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Vergelijkingen met Peter Pan Speedrock zijn nooit ver weg, wat ook niet vreemd is, Peter van Elderen van voornoemde band is de man achter de knoppen van het album dat eind dit jaar voor de leeuwen gegooid wordt. Strategisch brengt de band net vandaag zijn eerste single, Double Vision, uit en is uiteraard te verkrijgen is aan de merchstand. Op die single staat ook een speedrockversie van Herman Broods Dope Sucks dat op het einde van de set gespeeld wordt. Opvallend was de grote Gretsch Bigsby gitaar waarmee de niet kleine Alex Kooy. Het enige minpunt aan hun show leek me de cameraman die voortdurend op de stage heen en weer liep. (Hughes Vanhoucke)

VUUR – 12:25 – 13:15

De tweede band van Dynamo Metal Fest komt net als de opener uit Nederland, maar ondanks de band net als de vorige nog enigszins aan het begin van een nieuwe carrière staat, geniet die al wat internationale bekendheid: Vuur onder leiding van voormalige The Gathering frontvrouw Anneke van Giersbergen. Van speed rock is hier helemaal geen sprake, wel een complete ommezwaai met progressieve symfonische metal, een genre die blijkbaar heel Nederland dierbaar is.

Nadat Anneke van Giersbergen tien jaar geleden The Gathering verliet is ze het afgelopen decennium vooral actief geweest als gastzangeres voor bands als The Devin Townsend Project -die in de late namiddag het podium op mag-, Anathema, Moonspell of haar landgenoten als Within Temptation en Ayreon. Drie jaar geleden richtte la van Giersbergen The Gentle Storm op met Arjen Lucassen waarmee ze een plaat opnam en een Europese tour ondernam met onder andere optredens op Be Prog! My Friend in Barcelona.  VUUR is het vervolg op het tijdelijke project The Gentle Storm aangevuld met een aantal andere Nederlandse muzikanten. Vijf weken geleden gaf de band zijn eerste optreden en vandaag staat hij op het podium van een uitverkocht festival; het kan slechter.

Uitgedost in een nauw aansluitende bloes en dito broek brengt de immer ravissante veertiger een resem nummers die nog niet bekend zijn bij het brede publiek, aangevuld met werk uit The Gathering en The Gentle Storm.  Alles klinkt nogal symfonisch, melancholisch met een vleugje prog. De muzikanten die de Hollandse diva met sensuele dansbewegingen omringen behoren alvast tot de betere van ons buurland, één onder hen, bassist van Johan van Stratum, viert net vandaag zijn verjaardag. Gitaristen Jord Otto en Ferry Duijsens, beiden met schitterende Vandermeij-gitaren, zorgen voor prima soleerwerk. Wie Anneke van Giersbergen en VUUR live aan het werk wil zien op Belgische bodem kan dat doen over net iets minder dan zes maand (8 december) in Biebob met Scar Symmetry als voorprogramma, wanneer beide bands hun nieuwe nog uit te brengen albums zullen voorstellen.  (Hughes Vanhoucke)

Toxik – 13:35 – 14:25

Dynamo heeft altijd een affiniteit gehad met jaren tachtig speed- en thrashmetalbands. Zo ook met dit Amerikaanse Toxik, dat hier zijn kunstjes ook nog eens mocht komen tonen. Toxik is vooral de band van meestergitarist Josh Christian, die verantwoordelijk was voor klassieke albums als World Circus en Think This. Een andere belangrijke schakel in de band is zanger Charlie Sabin, die een stem heeft waarmee hij een glas uiteen kan doen spatten als ware het een fluitje van een cent.

Er zit ook weer nieuw werk van de heren in de pijplijn en dit lieten ze in Eindhoven dan ook maar al te graag weten. Ze vierden ook het dertigjarige bestaan van het debuutalbum, waaruit enkele nekbrekers de revue passeerden, en het was ook bijna dertig jaar geleden dat de band voor het eerst op het podium van Dynamo stond. Een reden om er een echt feestje van te maken dus. Ik weet nu niet echt of het jonge volkje nog op deze jongens zat te wachten, maar ik zag vooral heel wat veertigers, met hun roots in de thrash metal van de jaren tachtig, zwaar uit de bol gaan op heerlijke songs als Heart Attack en World Circus. Ook de nummers van op Think This kregen een warm onthaal. Christian scheurde er op los dat het een lieve lust was en het leek erop alsof de toch wel ingewikkelde songs voor hem geen enkele moeite kostten. Met de glimlach vuurde hij de ene na de andere klasseriff en -solo af. Sabins stem heeft de tand des tijds ook wel best doorstaan, al klinkt het natuurlijk allemaal niet meer zo zuiver als vroeger en moet de man nu en dan al eens spieken om zijn teksten juist te brengen, maar voor de rest was dit gewoon een heel genietbare show. (Jurgen Callens)

Prong – 14:45 – 15:35

Prong is ook zo een band bij wie je nooit precies weet wie er in de band zit als ze het podium opkomen. Eén certitude echter is altijd Tommy Victor geweest, de bandleider, gitarist en componist van de avantgardeband. Prong mocht ooit in 1992 het festival afsluiten op de Kunstijsbaan, maar stond vandaag toch even lager en vroeger geprogrammeerd. De sterkste albums van de band moeten we dan ook alweer gaan zoeken in de vroege jaren van de band, wat toen de nodige populariteit met zich meebracht. De groep fungeert nog steeds in de volharden formule van trio, waarbij Victor op zijn geheel eigen wijze zijn ding doet, ook zijn podiumpresence is speciaal en volledig eigen.

De band koos ervoor om in Eindhoven redelijk wat oude vertrouwde songs te spelen, enkele nieuwe cuts uit het nieuw te verschijnen Zero Days daar gelaten. De klank was niet optimaal, de ganse dag trouwens eigenlijk niet (uitgenomen headliner Gojira) en dat zorgde er dan ook voor dat sterke songs als Unconditional, Another Worldly Device, Beg To Differ en Broken Peace niet optimaal uit de verf kwamen. Soms klonk het zelfs wat rommelig en leek het trio op automatische piloot te spelen. Ik meen dan ook dat dit een band is die beter tot zijn recht komt in een donker zaaltje en niet op een groot openluchtpodium. Whose Fist Is This Anyway en Snap Your Fingers, Snap Your Neck, de publieksfavorieten zorgden wel nog voor een kleine opleving maar konden de boel toch niet meer redden. Toch een beetje een ontgoocheling, dit Prong op Dynamo Metal Fest. (Jurgen Callens)

Entombed A.D. – 15:55 – 16:45

De koning is dood. Lang leve de koning. Dit gezegde gaat ook op voor Entombed A.D., het met een rechtskundig handigheidje hernoemde overblijfsel van Entombed. Originele zanger Lars-Göran Petrov is er nog steeds bij, death ’n roll time dus rond de klok van vier op de ijssportbaan. Een goed gezinde en goed bij stem zijnde Petrov heeft er goeie zin in en maakt er een lekker stomend potje van. Hij heeft wel eventjes last van twee (van de drie) eigen haren die per ongeluk bij het headbangen ingeslikt werden, maar een goeie fles bier brengt hier een oplossing in stijl.

De band beukt lekker door (over het geluid spreek ik me niet uit, ik stond tegen de barrière) en volgt de aanstekelijk gekke-bekken-trekkende zanger in zijn kielzog. Oud en nieuw werk gaan hand in hand. De titelsong van hun laatste plaat Dead Dawn gaat lekker bij het publiek, de set werd op gang getrokken met Midas in Reverse. Ook de andere Entombed A.D. plaat Back to the Front komt in het stukje voor middels Second to None. Voor de rest: oude Entombed-nummers met als rottend hoofd in de guillotinemand Left Hand Path. Een kort en krachtig optreden met royale publieke respons en dito moshpits en crowdsurfing. Een fijne opwarmer voor de bay-thrashers van Exodus. (Bart Van Gestel)

Exodus – 17:15 – 18:15

Exodus was één van de voornaamste redenen waarvoor ik naar onze Noorderburen afgezakt was. De Amerikanen zorgen steeds voor een feest van de bovenste plank en ik zag ze ook eigenlijk maar zelden een zwakkere show spelen. Het was natuurlijk wel jammer dat er op Dynamo niet kon gespeeld worden in de bezetting van enige tijd geleden in de States, toen daar opgetreden werd met oud-leden Rick Hunolt, Gary Holt en Rob Dukes. Maar we begrijpen dat dit éénmalige stunts zijn natuurlijk. Exodus heeft er altijd zin in en sinds zanger en volksmenner Steve Souza weer de brulboei van dienst is, is de band er alleen maar vetter door gaan klinken. Hij en niemand anders is de énige echte zanger voor deze thrashwervelwind toch?

Het oude legendarische H-team is intussen heel adequaat overgenomen door de tandem Altus-Lum en dat konden we op de Kunstijsbaan dan ook merken. Exodus zorgde voor een heel strakke set, en waarschijnlijk ook voor de grootste pits en dammage van de dag. Even keken we toe vanop de tribunes, waar het het strijdgewoel het beste konden aanschouwen en soms reikte de pit zelfs tot net voor de geluidstent (toren zou het ding te veel eer aandoen). De Californiërs hadden terecht voor dit festival, waar ze ook een keilange traditie en relatie mee hebben, voor een greatest hitsset. Openen met Piranha bijvoorbeeld, dan kan het al niet meer fout toch? Het nieuwe Blood In Blood Out doet het ook best ok, maar het waren vooral de nakomers And Then There Were None, Blacklist, War Is My Shepherd en Bonded By Blood die voor de grootste feesttaferelen zorgden. We’re ALL Bonded By Blood here today, right? Beter kon Zetro het niet verwoord hebben. De man heeft niet veel woorden of gebaren nodig om het volk uit zijn hand te doen eten. Als climax kregen we nog een partyhit met The Toxic Waltz en de ultieme finale met Strike Of The Beast, die een bangelijke wall of death opleverde. Ik kroon Exodus hierbij tot mijn persoonlijke winnaar van de dag. (Jurgen Callens)

The Devin Townsend Project – 18:45 – 19:45

Devin Townsend en zijn gezelschap zijn wellicht de vreemde eend in de bijt met hun bombastische progressieve theatrale metal. Dat de man nogal onbekend is tussen de liefhebbers van klassieke heavy metal is hier zeker geen een understatement. De kale genie presenteert zichzelf en band als “I’m Devin Townsend and we’re from Canada. Which means I have very little in terms of social skills so fuck you too”. 

Tijdens de eerste drie nummers van de set zie ik heel wat bezoekers op de eerste rijen nogal raar opkijken of zelf de wenkbrauwen fronsen wat niet wegneemt dat Hevy Devy hier ook een aantal fans heeft die tegen de crash barrier staan geplakt (naast één in de fotopit) waaronder één met Ziltoid handschoenpoppetje en Devin Townsend Project ijshockey T-shirt die compleet uit de bol gaat op de tonen van de voormalige Steve Vai-gitarist. De mastermind en zijn kornuiten brengen een mix van oud en nieuw werk zodat het publiek dat hun muziek niet kent kennis kan maken met wat die in petto hebben, daartussen drie nummers uit de laatste album, Transcendence. Het Europese luik van de Transcendence tour werd eerder dit jaar gelanceerd in het Antwerpse Trix met Leprous als voorprogramma. Net als dit festival kon Trix “Sold Out” afficheren en brachten beide bands het beste van zichzelf.

Wanneer Anneke van Giersbergen tijdens het vijfde nummer, Supercrush, de band komt vervoegen stijgt een spontaan en verdiend applaus uit de massa die wellicht bedoeld is voor de Hollandse. Nu het publiek warm is kan hij één van zijn typische bombastische en hilarische nummers spelen, March of the Poozers.
De band sluit haar set af met nog drie nummers in het gezelschap van Anneke van Giersbergen met nummers uit het afgelopen decennium. Ik hoop ten harte dat de band een resem fans met gevoel voor humor erbij gekregen heeft na deze uur durende show.

Testament – 20:15 – 21:15

Na de onderhoudende en verrassende show van Devin Townsend Project zou er plots een lange stilte vallen. Wat de problemen precies waren weten we niet, maar volgens ons was er iets grondig mis met de monitors enzo. De monitors die voor Chuck Billy dienden te staan werden op het laatste moment zelfs nog vervangen. En zo kwam het dat de thrashers van Testament pas een half uur later dan voorzien aan hun set konden beginnen. Dat het nog allemaal niet ok was, konden we merken aan de gebaren van de bandleden op het podium zelf, en de klank – die bij de band normaal altijd vrij hard staat – speelde op een niveau waarop je vooraan zelfs nog tegen mekaar kon praten. Heel vreemd allemaal.

De band opende meteen met de oerklassieker Over The Wall en liet het niet aan hun hart komen, evenmin als de thrashfanaten die weer massaal richting podium surften. Hierna volgde de aankondiging dat de Bay Areathrashers hun set dienden in te korten, wellicht omdat het festival zelf er een strikte curfew op na hield. Iets wat we kunnen begrijpen, maar het is toch jammer dat we daardoor slechts een half uurtje muziek te horen kregen. De Amerikanen kozen er dan maar voor om het oude materiaal te spelen, want ook zij hebben een oerband met het festival van in de begindagen, toen Testament zelfs nog op de parking van Dynamo optrad en slingerden dan maar in sneltempo hits als Into The Pit, Practice What You Preach en Disciples Of The Watch over de vlakte. Jammer, het leek een leuke set te gaan worden en het kon mooier geweest zijn. Volgend jaar terug komen goedmaken jongens? (Jurgen Callens)

Gojira 

Arch Enemy en Anthrax gingen hen voor als headliners van Dynamo Metal Fest. Niet de kleinste paar schoenen om te vullen en zeker niet voor het eclectische bezoekers bestand van DMF die dan vooral voor de thrashmetalbands kwamen. Gojira was een vreemde eend in de bijt en vooraf leken de meningen verdeeld over de keuze van de Fransen als headliners dit jaar.

Na een teleurstellende show van Testament, die zelfs het half uur niet eens wist te bereiken, leek het publiek enigszins lamgeslagen. Als een Kornuijt pilsner in plastic beker. Het had niet veel goed gedaan. Maar dan was daar het moment. De lichten in de overdekte ring gingen uit, de stage lights aan en zonder enige vorm van gezapige intro tune of zelfs maar gitaargetokkel klapte Gojira alle twijfel weg. Vol en droog op de smoel, wat een geweld.

Waar de geluidsman van Testament een dutje had gedaan, was de techneut van de Fransen wakker en in het bezit van steroïden. Vanaf de eerste klappen was wel duidelijk dat er, geheel op Eindhovense wijze overigens, een grote middelvinger werd gedoneerd aan de meneer met de decibelmeter en de eventuele boete voor lief werd genomen. Heerlijk om weer eens een metal show te zien waar die 100dB limiet aan de laars gelapt werd.

We waren weer wakker en hoe! Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de hype rondom deze band niet helemaal had gevolgd. De laatste plaat, Magma, had ik verleden jaar in enkele jaar lijstjes teruggevonden, maar ik had Gojira niet meer gezien sinds zijn tour met In Flames in 2008. De recensies van hun show op GMM logen er niet om, dus ik ging dat eens geheel onbevlekt aanschouwen. Maar nondeju ik was snel van mijn onwetendheid genezen.

Mid tempo, loodzwaar gitaargeweld overspoelde de wei. Hoofden, wat zeg ik hele lijven, deinde mee op de tonen die Gojira de Eindhovense nacht in spuwde, met het geweld van vulkaanuitbarsting waar zij al mee speelden in de titel van die eerdergenoemde plaat. Deze aanval op de zintuigen werd nog eens kracht bijgezet door de salvo’s waar drummer en jongste broertje Mario Duplantier ons op trakteerde. Meer lof naar de geluidsman die de drumsound verhief naar de hoogste regionen, wat een supersound, zo krijg ik dat thuis in mijn garagebox er niet uitgeperst op mijn drumkitje. Niet voor niets werd deze man door onze collegae van MetalSucks al eens bekroond met de titel ‘beste drummer van moderne metal’. Niet geheel onterecht zo bleek, ik ben in ieder geval een nieuwe fan.

Ik had me van tevoren wat ingeluisterd en dat deed me goed. In de set die zich perfect aan het schema hield en niet voortijdig werd afgekapt, zoals we wel vaker zien tegenwoordig helaas, werd het hele oeuvre eer aangedaan. Er werden zowaar tracks van verschillende albums gecombineerd tot een soort van mini-medley waar Backbone van From Mars to Sirius wordt verweven in de outro van Remembrance van de plaat daarvoor (The Link). Classy. Via de oosterse tonen van Silvera en de single Stranded gaan we verder met wat tracks van het album L’Enfant Sauvage. Het vloeit allemaal in elkaar over en begeleid door een prachtig lichtspel met een niet over de top aandoende pyroshow creëert het een enorme overweldigende sfeer. Erg indrukwekkend allemaal.

Zelfs het gebruik van staccato-gitaren à la djentbands zoals het onlangs overleden Textures passeert de revue en benadrukt nog eens de technische excellentie van deze muzikanten. Zelfs de haast verplichte drumsolo intermissie is een verademing van originaliteit met jazz-invloeden en andere haast niet te volgen tricks. Dan volgt nog het vaste nummer waarbij de gebroeders Duplantier van instrument en rol wisselen, als Mario drumtroon afstaat aan broer Joe en plaats neemt achter microfoon en broerlief zijn gitaar aanvalt als een gewonde beer.

Het geheel wordt vervolgens, onder het genot van wat vuurwerk, afgesloten met twee monsterhits van het gelauwerde The Way of All Flesh, het album waarmee zij destijds tourden met In Flames. De rake klappen van Oroborus en Vacuity vinden hun doel in mijn diepste binnenste en ik blijf een beetje verdoofd maar vol adrenaline, mijn handen geklemd om een lege beker, achter op de ijsbaan. Samen met mijn metgezellen ben ik het er over eens, wellicht was dit wel de vetste metalshow van het jaar, met een van de grootste bands van dit moment. Chapeau, mes amis. (AR)