Jurgen Callens

Een tijdje geleden verscheen het nieuwe album van de Noordfranse death- / thrashband W.I.L.D. Het is meteen het vierde volwaardige album van het vijftal en kreeg de titel Purgatorius mee. De vorige platen van deze woestelingen gingen helaas aan ons voorbij, maar de bio wekte wel onze belangstelling en daarom besloten we de muziek, die gereleased werd via Overpowered Records aan een kritisch oor te onderwerpen. Death, thrash, rock and roll en akoestische stukken, zeg nu zelf: het klinkt veelbelovend.

Purgatorius is de opvolger van de laatste full length van de band, Agony Of Indecision, uit 2012 en bevat negen volwaardige tracks plus een intro en een outro. Drugs By Way Of Food, de eerste echte song van de plaat, laat meteen vette thrash met tegen death metal aanleunende vocalen horen, gecombineerd met agressieve riffs en vrij opzwepende ritmes. Zo kenmerkend voor die thrash metal waarbij je helemaal niet stil kan blijven zitten. Het geluid en de balans van alles zit goed. De band weet dus duidelijk waarmee ze bezig is. De titeltrack is zo mogelijk nog agressiever en sneller. Dit is thrash van hoog niveau en het klinkt bij momenten ook heel aanstekelijk. De nadruk ligt wel vooral op snelheid en extremiteiten: dat blijkt bijvoorbeeld duidelijk ook weer uit een nummer als Washout. Gelukkig weet W.I.L.D. hier nu en dan een midtempostuk en wat gevarieerde ritmes in te verwerken. Dit was broodnodig voor de vereiste afwisseling. Live optredens van dit vijftal zullen heel waarschijnlijk echte slachtpartijen zijn. Ik kan me het slagveld en het bijhorende bloed tijdens een song als The Cave al levendig inbeelden. Een massa energie en agressie verwerkt in een compacte song: van afdoende therapie gesproken! Trapped bevat voor het eerst wat meer melodie en wijkt daarmee wat af van de rest van het materiaal. Het is een goeie zet om dit nummer in het midden van de plaat te positioneren, want 11 beukers zijn misschien wat veel van het goede.

Elke song doet een poging om de strot van de luisteraar door te bijten. Op zich niets mis mee, maar met nog iets meer melodie of meer herkenbare accenten, had het zeker nog wat aantrekkelijker geklonken. Speltechnisch is het niveau hoog, de riffs en de ritmes zijn verschroeiend en de vocalen zijn bijtend fel – variërend van death, thrash tot hier en daar zelfs black. De band gaat tot het gaatje en gooit tot slot nog met enkele bommen en granaten met Holy Grail en A Ray Of Hope, om hiermee iedereen verweesd achter te laten: murw geslagen!

Deze Noordfransen: ik zou er niet graag ruzie mee hebben… Fans van technische en agressieve moderne thrash- en death metal moeten dit zeker eens checken.

Tracklist: