Ondanks het duistere karakter van de muziek van Melechesh, beleefde ondergetekende een ongewoon vrolijke tijd met zanger en stichter Ashmedi. De man was in een zeer vrolijke bui, al zat daar wellicht de halflege fles Jack Daniel’s voor iets tussen.

Asmedi: Wat voor een interview is het? Een audio-interview? Want dan spreek ik (zet een veel dieper stemgeluid aan) zoals dit: hallo vrienden. (lacht)

Amped-Up: Nee nee. Het is de bedoeling dat het vertaald en uitgetikt wordt.

Ashmedi: Ik kan Nederlands praten man! Ik spreek alles! Ik spreek bijna zes talen.

Amped-Up: Woon je nog in Amsterdam?

Ashmedi: Nee, ik woon ondertussen al vier jaar in Duitsland. De laatste paar jaar pendelde ik eigenlijk tussen Jeruzalem en Duitsland. Maar nu zijn de muzikanten in mijn band Nederlanders, dus nu kom ik naar Nederland om te repeteren. De cirkel is rond. Ik ben blij dat ik naar de Albert Heijn kan gaan. En ik kan dan bitterballen en filet americain eten. Ik heb die shit gemist! En zuurkool! De enige zuurkool die ik krijg is die fucking zuurkool uit de magnetron, maar ik klaag niet.

Amped-Up: Hoe ging de show voor je vandaag?

Ashmedi: Goed. Ik denk dat de mensen er van genoten hebben. Er was veel volk in de tent. Er waren veel moshpits, er werd gecrowdsurfd. Er was een enthousiaste respons. We hebben trouwens een nieuwe bassist bij. Hij kreeg hier vandaag trouwens zijn vuurdoop. Hij had al voor ons gewerkt, in de studio. Maar nu, plotseling moest hij mee op tournee. Niet in een kleine club. Nee, meteen op Graspop. Dat is pas een vuurdoop hé!

Amped-Up: Het is Melechesh‘ eerste keer op Graspop. Waarom heeft het eigenlijk zo lang geduurd?

Ashmedi: Dat vraag ik mezelf ook af. Ik weet het niet. We zijn in ons eigenste genre een vrij populaire band. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met planning weet je. Wanneer komt een nieuw album uit. Wanneer ben je op tournee. We hebben al meerdere malen op dezelfde, andere festivals gespeeld. Graspop viel simpelweg uit de boot denk ik. Net alsof je in een stad bent, en je wil daar een vriend bezoeken, maar het lukt telkens niet omdat je mekaar misloopt om een of andere reden. Deze keer is het wel gelukt met Graspop. We worden hier prima behandeld, we kregen goede voorwaarden. Alles was cool.

Amped-Up: Wat voor type shows hebben je voorkeur? Grote zoals vandaag, of liever iets intiems?

Ashmedi: Vergelijk het zo: grote shows zijn alsof je tegelijk met drie of vier meiden bezig bent, wat erg lekker is. Een clubshow is een nummertje met ééntje, wat natuurlijk ook geil is. Beiden zijn super. Of je gaat naar een piepklein hamburgerrestaurantje of naar een groot sjiek restaurant. Beiden spreken me aan, begrijp je. Maar elk heeft een verschillende energie. Tijdens kleine shows kom je ook in oog staan met de fans zoals dit (neemt me bij mijn gezicht en drukt het tegen de zijne aan). Je voelt mekaars zweet, je hoort je fans mee grommen. De grote shows geven me het gevoel dat je je woord verspreid over het universum. Er zijn verschillende soorten mensen in het publiek van over de hele wereld. Ze spreken verschillende talen, hebben verschillende ideologieën. Je weet niet wie je voor je hebt. Maar ze spreken dezelfde taal: heavy-fucking-metal! Begrijp je me? Op een clubtour ga je naar de landen van de mensen. Op een festival komen de mensen van overal naar je toe. Ze genieten van het bier, ze genieten van hun plasje, ze genieten van de bands die ze leuk vinden. Het gaat over heavy metal en dát overstijgt alle culturen! Dit is een bewijs dat deze subcultuur sterker is dan eender welke andere cultuur.

Amped-Up: Volgend jaar bestaat Melechesh 25 jaar.

Ashmedi: Is dat zo? Ah, oké…

Amped-Up: iets speciaals gepland daarvoor?

Ashmedi: je vertelde het me net. Ik zal er nu over nadenken (lacht)

Ashmedi van Melechesh en yours truly.

Amped-Up: Over jullie muziek nu. Melechesh brengt erg complexe muziek welke je op verschillende manieren kan beleven. Er zijn verschillende invalshoeken, verschillende instrumenten. Is er een bepaalde reden waarom je dit zo gecreëerd hebt?

Ashmedi: Ik heb een paar muzikanten in de band zitten die behoorlijk professioneel zijn. Aanvankelijk voelen ze zich een beetje geïntimideerd door mijn creaties, maar dan zien ze in dat het allemaal een bepaalde zin heeft. Het is hard rock, het is thrash, psychedelische rock, maar dan op een extreme manier gepresenteerd. Origineel. Creëren, niet recreëren. Leiden, niet volgen. Het is eigenlijk allemaal niet zo moeilijk. Het komt indrukwekkend en complex over, dat begrijp ik. Maar de echte moeilijkheid is de integriteit bewaren, want anders werkt het niet meer. Generisch staat niet in ons woordenboek. Soms is het wel goed om een keer generisch te zijn. Ik zie dat bands die zo zijn, erg populair worden. Maar die gaan terug naar die eerste tier, de oorsprong. Dit is rijst. Dit is vloeistof. Het is zeer standaard. Onze muziek is eigenlijk niet complex. Eens je het begint te spelen, wordt het allemaal duidelijk.

Amped-Up: De muziek van Melechesh wordt behoorlijk beïnvloed vanuit het Midden-Oosten. Hij krijg je het voor mekaar om die dingen in jullie herkenbare geluid te krijgen?

Ashmedi: Dat is eigenlijk ook misleidend. Daarstraks zat ik backstage naar The Eagles te luisteren. (zingt) Life In The Fast Lane… uit Calfornië. Dat is muziek waar ik thuis mee opgroeide. Eagles, Foreigner, een beetje AC/DC. Rock, en een beetje country. Later kwam ik in aanraking met muziek uit het Midden-Oosten. Soms wordt het een beetje Aladdin-Disney-metal, wat een cheesy-fucking ding is. Wat ik eingelijk wilde bereiken is dat deze regio, welke eigenlijk de wieg van de beschaving is. Religies, culturen, inventies. Veel van die dingen hebben daar hun oorsprong. We moeten daar trots op zijn. Niet de lelijke dingen die we tegenwoordig te zien krijgen uit deze gebieden. Maar er is ook schoonheid. We hebben allemaal nu nog steeds voordelen van deze schoonheid. Ik wil dat laten zien. Er is positiviteit, diepte, magie, schoonheid, gekruid en geparfumeerd. Er is transcendentie, er is katharsisch spul in het Midden-Oosten. Maar dat zijn de dingen die men niet laat zien op TV. Verdorie. Het is niet gevaarlijk in Jeruzalem. Ik heb zoiets van: wacht eens even. Iemand die vanuit politiek standpunt – ik praat niet graag over politiek – iemand neersteekt, komt in het nieuws. Maar als je in een bar of pub in Londen, LA, Colombia, Istanbul of waar dan ook zit en je wordt daar neergestoken hoor je niks. Het gebeurt dagelijks hoor. Het is maar wat je te horen krijgt. Vandaar mijn nummer Multiple Truths.

Amped-Up: Het Enki-album zou een bepaalde bijzondere tuning meegekregen hebben in 432 Hz. Waar gaat dat over?

Ashmedi: Dat is eigenlijk niet zo bijzonder. Er was een Europese conventie over standaardisatie. Je maakt van bepaalde dingen een standaard. Om dingen eenvoudiger te maken, zoals schoenmaten bijvoorbeeld. De mooiste muziek heeft een 440Hz tuning, maar 432Hz tuning heeft te maken met de Gulden Snede. Het gaat verder dan dat. De ene heeft liever de 440Hz tuning, de andere 432Hz, een kwestie van smaak. Ik heb het liever iets gekruid, vandaar. Misschien is het gewoon een soort placebo-effect, hoor. Niet dat deze tuning de muziek slechter maakt of zo. Veel klassieke muziek werd in deze tuning gemaakt, daarom dat ik dit ook graag zo doe. Ik denk dat het gewekt heeft voor dit album.

Amped-Up: het artwork van de Melechesh-albums zijn altijd rijkelijk voorzien met veel goudkleurige elementen. Wie spraken jullie hier voor aan?

Ashmedi: de laatste drie platen werden door dezelfde gedaan. Die daarvoor werd door een vriend van mij gemaakt die voor George Lucas werkt. Tussen Star Wars en The Hulk maakte hij voor mij de coverart voor het Sphynx-album. Ik probeer telkens een bepaalde gemoedstoestand vast te leggen. De basis ligt in de teksten van de muziek en het geheeld wordt een combinatie van orde en chaos. Het is als vechten en niet vechten. Maar het reflecteert wel de muziek. Het is een soort moodboard, welke bepaalde dingen zou kunnen triggeren. En het is niet cliché.

Amped-Up: men zou uren naar jullie artwork kunnen kijken, er valt telkens weer zoveel te ontdekken.

Ashmedi: Dat is de manier waarop ik het graag heb. Opnieuw: het bijna zoiets als anti-commercialisme. Ik kan er ook gewoon een gespierde knuppel met een zwaard op tekenen. Soms werkt dat ook wel, als de teksten het toelaten bijvoorbeeld. Als het werkt, werkt het. Veel mensen zouden het wel cool vinden. Maar ik hou er van om uit te dagen. De ene wil uitgedaagd worden, de andere niet. maar ik hou er wel van.

Amped-Up: je gebruikt veel verschillende instrumenten op je platen. Doe je dat zelf of huur je daar mensen voor in?

Ashmedi: weet je wat: laat ons hierover praten. Dat is een zeer logische vraag voor een metalmagazine. Wij zijn een rockband. Onze roots, dat is rock. Drums, bas en elektrische gitaar. Einde verhaal. Dat is wat de muziek is. Die andere dingen, zijn eerder cosmetisch. Die gebruiken we. Soms spelen we zelf. Ik heb een sitar, die bespeel ik. Ik heb sommige stukken geleerd. Soms moeten we vrienden inhuren die het voor ons doen. Als we bijvoorbeeld een akoestisch stukje hebben dat eerder sfeervol moet zijn dan durven we ook wel eens de digitale toer op gaan. Daar is niks mis mee. Dat is ook kunst en muziek, hersenen en technisch vernuft. Soms proberen we echt iets akoestisch te voorzien, gewoonlijk één of twee stukjes per album. Maar globaal gezien is het gewoon de band: drum, gitaar en bas. We zijn een rockband. De ene komt van de Ibiza techno, de andere komt vanuit de klassieke muziek. Wij komen uit de rock. Plug and play.

Amped-Up: Natuurlijk. Een laatste vraag: wat ga je nog doen na deze Jack Daniel’s? Blijf je nog rondhangen op Graspop?

Ashmedi: Ja. We zijn vrij de volgende paar dagen en de jongens willen graag nog een paar bands zien. Ik wilde aanvankelijk terug naar huis en daar wat chillen en een filmpje kijken, maar fuck it, let’s party!

Amped-Up: Veel plezier dan nog, en dank je wel voor je tijd.