Ashley Bickx

Prong, de band rond Tommy Victor, stond ooit nog geprogrammeerd als één van de headliners van Dynamo Open Air, dat indertijd gold als één van de grootste metalfestivals ter wereld. Toch is Prong er jammer genoeg niet in geslaagd om deze populariteit ten volle te verzilveren. De band lag enkele jaren stil en bij vele fans was de muzikale kwaliteit van dit drietal niets meer dan een vage herinnering aan lang vervlogen tijden. De laatste jaren is Prong echter bezig aan een sterke revival. Op bijna jaarlijkse basis slagen ze erin om een album af te leveren, dat zich fel van de middelmaat weet te distantiëren. Op 28 juli ligt Zero Days, het nieuwe album van deze veteranen, in de rekken via het label SPV/Steamhammer.

Ruining Lives en X (No Absolutes) waren twee sterke albums, die de terugkeer van Prong met luid tromgeroffel wisten in te luiden. Vandaag schakelt Prong echter nog een tandje bij, want Zero Days is, om maar meteen met de deur in huis te vallen, een ongelofelijk lekkere plaat geworden. Het lijkt wel of de band zijn tweede jeugd aan het beleven is. Van bij opener However It May End wordt de luisteraar getrakteerd op een stevige combinatie tussen enerzijds thrash metal en invloeden van de hardcore anderzijds. Tommy Victor mag dan wel niet behoren tot de allergrootste zangers in de geschiedenis van de metal, maar het tomeloze enthousiasme, dat duidelijk weerklinkt uit zijn manier van zingen, maakt veel goed. Het tempo ligt hoog, iets wat duidelijk blijkt uit nummers zoals Off The Grid, Interbeing en Divide And Conquer, dat eerder al voorzien werd van een lyric video.

Op Blood Out Of Stone krijgen we dan weer een ander soort Prong te horen: Ingetogen starten om vervolgens compleet los te barsten in een refrein dat enorm catchy is, maar tegelijk ook bol staat van de emotie. Een enorm sterke prestatie welke ertoe zal leiden dat dit nummer bij velen tot de absolute favorieten van deze, inmiddels twaalfde langspeler van Prong zal behoren (het coveralbum Songs From The Black Hole niet meegerekend).

Het tweede luik van Zero Days moet qua kracht en kwaliteit niets inboeten ten opzichte van het eerste septet aan songs. Operation Of The Moral Law bijvoorbeeld wordt gekenmerkt door een stevige drumsectie terwijl Rulers Of The Collective beschikt over een aanstekelijk refrein, dat meteen aan uw hersenpan blijft kleven. Als enige punt van kritiek kan gewezen worden op het feit dat twee nummers in zekere zin sterk op elkaar gelijken qua melodie en refrein. In casu gaat het om de nummers Whispers en Wasting Of The Dawn. Twee nummers die elk afzonderlijk zeker niet misstaan, maar de gelijkenissen tussen beide nummers zijn toch vrij frappant. Een zeker déjà-vu gevoel drong zich na de eerste luisterbeurt dan ook op.

Zero Days is een album dat Prong in theorie terug volledig op de kaart kàn zetten. Het staat bol van de strakke riffs en het snelle drumwerk zorgt ervoor dat het geheel van de nodige kracht en stevigheid wordt voorzien. De vocale prestaties van frontman Tommy Victor tillen deze nieuwe langspeler effectief naar een hoger niveau. De combinatie van thrash en hardcore zal er bij velen ingaan als zoete broodjes en zullen live ongetwijfeld voor de nodige brokken zorgen. Ondanks de repetitiviteit die terug te horen is twee van de dertien nieuwe nummers, mag deze Zero Days zich met de borst vooruit meten met de klassiekers die Prong in de gouden jaren negentig wist af te leveren zoals The Cleansing en Beg To Differ. Met absolute zekerheid een sterk album van een band die qua populariteit gerust opnieuw enkele niveaus mag stijgen.