Jurgen Callens

2017 markeert de terugkeer van de New Yorkse thrashlegende Toxik. Of toch op plaat, want het kwartet was al sinds 2013 opnieuw actief aan het touren. De ep Breaking Class, die drie nummers bevat, is de voorloper van een nieuwe full length die aan het eind van het jaar zou moeten verschijnen. Dit schijfje brengt de band in eigen beheer uit op 4 augustus. Hiermee wordt ongetwijfeld naar een label gehengeld. Wij waren benieuwd hier op de redactie, want het was al sinds 1989 geleden dat er nog eens nieuw plaatwerk van Toxik in de platenbakken lag.

Iedere rechtgeaarde thrashfan zal zich zeer zeker legendarische albums als World Circus en Think This gaan herinneren. In die periode tourden de Amerikanen ook vlotjes mee met de megabands van dat moment en stonden ze onder meer ook op het legendarische Dynamo Open Air. Diverse factoren zorgden ervoor dat de band ergens rond 1992 uiteen viel om pas in 2013 een doorstart te krijgen. Eerst met zanger Mike Sanders, maar die vond het tourleven na een tijdje zijn ding niet meer en werd vervangen door de zanger van het tweede album Charlie Sabin, die we onlangs ook nog eens aan het werk konden zien op opnieuw het Dynamo Metal Festival. Daar liet laatstgenoemde horen nog zeker wel wat noten te kunnen halen, maar zo scherp als het ooit geweest is, was het toch niet meer. Toxik blijft vooral het kindje van gitarist en componist Josh Christian, die dit vertaalt in alle songs. Ep’s zijn niet steeds een cadeau om te bespreken, omdat ze een vals beeld kunnen geven van wat nog komen moet. We weten ook niet hoe lang deze ‘nieuwe’ songs al op de plank lagen natuurlijk. Maar objectief bespreken kunnen we uiteraard wel. En daarom gebiedt het ons te zeggen dat de opener Stand Up er meteen lekker in knalt – een old school thrashsong met heerlijke riffs en prima zang (niet meer zo piephoog als vroeger, maar daar malen we helemaal niet om). De band lijkt in een bloedvorm en heeft met nieuwbakken drummer James D’Maria een prima vervanger in de rangen voor bandhopper Jason Bittner. Furieuze snelheden, die ook worden doorgetrokken op de titeltrack. Daarin zit ook middenin een lekker moshgedeelte met een prima solo verwerkt. Toxik is het niet verleerd. Ik heb de neiging te zeggen dat het ook iets toegankelijker klinkt dan vroeger, hoewel de instrumentale gedeeltes nog steeds bottenbrekende moeilijkheidsgraden hebben. Probeer dit vooral niet thuis als je geen ervaring hebt, of er gebeuren ongelukken. Live kende ik de songs nog niet en bevreemdden ze me wat, maar na enkele luisterbeurten vallen die echt wel reuze mee. Ook het derde nummer, dat wat a-typischer is en ook weer wat complexer klinkt, mag er zeker zijn. Al moeten we wat wennen aan de vervormde vocalen van Sabin op deze track. Maar verder is dit gewoon een song die waardig is om op eerder welk Toxik album te staan.

Ik zei het al, ep’s kunnen misleidend zijn, maar als dit de voorbode is van wat eind dit jaar nog komen moet, dan zou ik zeggen: laat maar aanrukken. Old school thrashers zullen hier zeker pap van lusten en ik verheug me dan ook al op nieuwe moshpits bij deze fijne New Yorkse band.

Tracklist: