Jurgen Callens

Eind jaren tachtig en begin jaren negentig was een periode waarin thrash metal hevig floreerde. Alle gekende bands van ‘The Big Four’ leverden constant prima albums aan en veel andere groepen volgden maar al te graag in hun kielzog. In New York en omstreken floreerde die scene ook en daar hadden veel bands een eigen stijl ontwikkeld, mede door invloeden van de plaatselijke hardcore scene in hun muziek te verwerken. Toendertijd was er nog lang geen sprake van Paralysis, want die band werd pas opgericht omstreeks 2010, maar het viertal maakt wel weer thrash in het straatje van hun illustere voorgangers. Life Sentence is het eerste full album van de Amerikanen en werd op 30 juni in eigen beheer uitgebracht. Wij checkten de 10 songs voor jullie en belandden net niet in het gekkenhuis.

Jon Plemenik heet de oprichter van dit viertal uit New Jersey en is tevens gitarist en zanger van de formatie. In het begin speelde men vooral covers van de gekende helden, maar de bandbaas vond het na een tijdje welletjes en besliste om de muziek te gaan maken die hij altijd al wilde spelen, namelijk vette thrash metal met een dikke knipoog naar roemrijke dagen toen bands als Megadeth, Sepultura, D.R.I., Kreator, Tankard, Suicidal Tendencies, Death Angel, Exodus, Cro-Mags en Demolition Hammer hun beste werk uitbrachten. Toen ondergetekende deze namen de revue zag passeren, kwamen er al spontaan enkele haren in mijn nek rechtop te staan. Zouden we toch nog eens een ouderwets sterk thrashalbum te horen krijgen? Blijkbaar staat Paralysis ook gekend om hun heel energieke live-sets met heel veel bijhorende beweging op het podium, en dan zie ik al meteen weer die ouderwetse clips van bands passeren waarin wilde moshpits, acrobatische stagedivers en vette slamdances te zien waren. En eerlijk gezegd: na een eerste luisterbeurt wist ik het al. Mocht deze groep in de hoogdagen bestaan hebben, dan stonden ze mee op de voorste rijen. De band speelt vrij agressieve thrash, met crunchy riffs, geen overdaad aan solo’s doch en gebruikt rauwe, vaak tegen death aanleunende vocalen. Je hoort duidelijk de roots uit de tachtiger jaren en dan vooral uit de al genoemde New Yorkse scene. De connectie met de hardcore is nooit veraf, maar ligt er nu ook weer niet zo dik op. Veel melodie of akoestisches stukken hoef je niet te verwachten. Thrash is volgens deze heren dan ook niet voor watjes. Krijgen we hierdan mee iets nieuws onder de zon? Hoegenaamd niet, want alles hebben we voordien al wel eens gehoord. Gelukkig wordt alles muzikaal heel prima en strak gebracht en zorgen de breaks en de opzwepende backing vocals voor de nodige input en afwisseling. Cool is ook dat dit soort van nieuwe bands nog steeds dat spannende gevoel van een paar tiental jaar geleden weet op te wekken. Ikzelf kon nauwelijks stil blijven zitten op deze muziek en dat wil al veel zeggen. Ik ben er ook zeker van dat velen mijn mening zullen delen hierin. Nummers als Life Sentence of All Your Lies getuigen gewoon van thrash met een grote T. Gas terugnemen doet het viertal niet, maar dit willen we ook niet. Paralysis is goed in thrashen en dat willen we gewoon ook horen. Geen andere bullshit. Ik ben benieuwd of we ooit langs hier de taferelen tijdens songs als Your Will, Life Sentence of Misery te horen of te zien gaan krijgen. Laat maar komen.

Fans van voornoemde bands in hun beste periode luisteren hier best even naar. Paralysis heeft ons alvast dik overtuigd. Ik denk dat labels bij deze release ook wel even de oren zullen gaan spitsen. Dit viertal is een band waar je straks niet meer om heen kan. Aanrader!