Ashley Bickx

De voorbije maanden waren verrassend stil op metalcoregebied. Gelukkig heeft de tweede helft van 2017 nog heel wat moois in petto voor de liefhebbers van een genre, dat jammer genoeg niet door iedereen even geliefd is. Een van de albums waar reikhalzend naar uitgekeken wordt, is de nieuwe van Wage War. Een band die met zijn debuutplaat uit 2015 meteen hoge ogen wist te gooien. Op 4 augustus mag U zelf oordelen of deze Amerikanen de hoge verwachtingen hebben weten in te lossen. Ondertussen heeft Deadweight, zo heet het nieuwe album, al menig ‘rondjes gedraaid’ op mijn smartphone. Lang leven de technologie, want anders zou ik tijdens het vele fietsen niet in staat zijn om al het moois wat de metalwereld weet voor te schotelen aan een luisterbeurt te onderwerpen.

Blueprints, het debuutalbum, werd gekenmerkt door enkele vernieuwingen in het metalcoregenre. Twee jaar later kan gerust gesteld worden dat dit genre door enkele toonaangevende bands op een bepaalde manier ‘heruitgevonden’ is. Zo kan men niet om het feit heen dat bij bepaalde groepen het commerciële aspect duidelijk aan belang heeft weten te winnen. Toch hoeft deze koerswijziging niet altijd negatief geïnterpreteerd te worden. Bij dergelijke redeneringen zou de bocht wel eens heel kort kunnen zijn.

Desondanks is Wage War er wederom in geslaagd om een zeer genietbaar album af te leveren. Deadweight staat garant voor melodieuze metalcore in combinatie met enkele stevige breakdowns. Het gevaar bij dergelijke acts ligt hem vooral in de cleane vocalen. Deze kunnen het geheel namelijk maken of kraken. Gelukkig beschikt Cody Quistad over een stel stembanden, die de cleans niet naar een belachelijk, cheesy niveau tillen. De wisselwerking met Briton Bond zorgt bij momenten zelfs voor enkele zeer sterke passages.

De tracks, die het meest in het oog springen, zijn Southbound, Stitch en Deadweight. Drie ijzersterke songs die beschikken over een aanstekelijk refrein en een breakdown, die bij de liefhebbers zeker niet in verkeerde aarde zal vallen. Langs de andere kant slaagt Wage War er ook in om tijdens enkele nummers een bepaalde, dromerige atmosfeer te scheppen. Gravity en Johnny Cash zijn daar twee mooie voorbeelden van, die bewijzen dat er niet altijd knallers van breakdowns nodig zijn in het core-genre om een sterk nummer af te leveren.

Met Deadweight is Wage War er met verve in geslaagd om het grote potentieel dat hen twee jaar geleden werd toegedicht, effectief in sterke muziek om te zetten. Soms staalhard, dan weer eerder atmosferisch, zonder ergens in te overdrijven. Het is een afweging, die bij vele bands niet altijd even vlot plaatsvindt. Het enige, kleine puntje waar Wage War nog in kan verbeteren, is de titelkeuze van zijn nummers. Gravity en Deadweight zijn blijkbaar zeer populair in het genre en worden dan ook zeer vlot gekozen om de nummers een naam te geven. Maar dat is uiteraard een lichte vorm van muggenzifterij. De muziek is nog altijd hetgeen dat primeert en die is bij Wage War van een hoog niveau. Quasi verplichte aanschaf voor iedereen die het core-genre een warm hart toedraagt en die niet vies is van wat clean, vocaal werk.