Jurgen Callens

Het verhaal van Dead Cross is bijna officieel vertrokken. De eerste hoofdstukken van het boeken werden echter al geschreven, zo werden de laatste tijd namelijk al een tweetal singles vrijgegeven. De band heeft lef, veel lef. Nog voor de eerste songs geschreven waren, werden er al shows geboekt, nog voor de eerste show gespeeld was, had de band al een schare fans. Niet onlogisch: Dead Cross is namelijk de band waarin grootheden uit de metal- en muziekgeschiedenis als Mike Patton en Dave Lombardo huizen. Beiden zijn niet vies van wat muzikaal geëxperimenteer. Dat wisten we al uit hun verleden. Aan wat we ons precies konden verwachten, wist alleen de band. Vanaf 4 augustus ligt het zelfgetitelde debuut in de winkels.

Waarschijnlijk hoef ik beide eerder genoemde muzikanten niet meer te introduceren, tenzij je de laatste decennia ergens op een onbewoond eiland vertoefd hebt. Patton kennen we van onder meer bij Faith No More, Fantomas en Mr. Bungle waarmee hij alle hoeken van de muzikale genres aftastte. Lombardo kennen we dan weer van bij Slayer, The Misfits, Testament, Voodoocult, Suicidal Tendencies, Grip Inc. en Philm. Nu hebben ze dus hun krachten gebundeld om zelf iets te gaan brouwen. Dat het een eigengereide richting zou opgaan was duidelijk. Dat ze het de recensenten moeilijk zouden maken kan dan ook een understatement genoemd worden. Hoe in hemelsnaam kunnen we dit gaan labelen? Wel, hier is simpelweg geen antwoord op te geven. Wel kunnen we meegeven dat dit immens intens is, ongelooflijk energiek klinkt, muzikale alle richtingen uitgaat (punk, hardcore, metal, alternatieve rock, …), geen echte patronen of schema’s bevat, heel experimenteel is en van het ene uiterste naar het andere swingt. Want let wel, de songs zijn wel degelijk songs, en die zitten achteraf bekeken allemaal geniaal in elkaar. Patton wringt zich met zijn stem opnieuw in de meest extreme bochten: van clean over vervormd, tot zelfs haast grindcore-achtige uithalen. Lombardo daarentegen bewijst nog maar eens dat hij een heerser is. Razendsnel voetenwerk, zijn eigen gekende stijl, maar ook dingen die je van de man nog niet hoorde: hij blijft een verbluffend machtig slagwerker. Een diepe buiging opnieuw. Ok, labelen kunnen we het beestje dus niet. Maar ondergaan kunnen we het wel. En dat is positief bedoeld. Elke song zuigt je mee, heeft een eigen karakter – zei het nu nerveus, heel donker, razend maniakaal of grommend en dreigend – en verbaast je elke luisterbeurt opnieuw. Elk nummer apart behandelen zou ons heel ver leiden. Daarom gaan we het niet doen. Maar geloof ons: songs als Seizure And Desist, Shillelagh, Divine Filth of The Future Has Been Cancelled grenzen aan het geniale. Dat de hype rondom deze band terecht, kunnen we dus gerust geloven. Je vraagt je af wat er in de geest van deze muzikanten omgaat, terwijl ze deze muziek bedenken. Misschien willen we het niet weten. Het is gestoord, georganiseerd chaotisch, intelligent experimenteel en chaotisch dissonant.

Voor velen zal dit waarschijnlijk hét debuut van het jaar zijn. Dit is geen muziek voor simpelaars. Dit is muziek die je zal beleven. Dit is muziek die je zal verbluffen. Maak kennis met Dead Cross, als je durft!

Tracklist: