Jurgen Callens

Het Britse Wraith is eigenlijk een band die steeds aan mijn aandacht is weten te ontsnappen. Hoe dat mogelijk is, na het beluisteren van Revelation, begrijp ik eigenlijk nog steeds niet goed. De hard rock die de band brengt is namelijk heel aanstekelijk, supervet en op het lijf van elke rechtgeaarde hardrocker geschreven. De band lag eigenlijk een tijdje op apegapen, maar bandleider en gitarist Gregg Russell besefte dat hij zijn magnum opus nog niet geschreven had en verzamelde zijn garde opnieuw voor dit nieuwe album, dat op 4 augustus zal verschijnen via Ice Rain Records/Cargo Records.

Wraith is een band met gewicht en ervaring. De leden hebben onder meer ervaring in gekende bands als daar zijn: Tigertailz, Concrete Sox, Tony Iommi, Phantom Blue en nog wat anderen. We kunnen dus alleszins niet direct van prutsers gaan spreken. Dat we hier van een ambitieus project mogen spreken, blijkt ook uit de gastbijdragen van onder meer Pete Way van UFO, Steevi Jaimz van Tigertailz, Kim Nielsen van Phantom Blue en Tony Mills van onder meer Shy en TNT. Het nieuwe album werd gemixed door de gerenommeerde Neil Kernon en gemasterd door Andy Sneap. Niet van de minste namen dus. Let ook even op het toch wel prachtige artwork. Het eerste wat me opviel aan deze band, waren de vocalen van Ryan Coggin. Het eerste wat in me opkwam, was dat deze gozer zijn stem toch wel erg veel mee heeft van die van Stephen Pearcy van Ratt. Toen ik wat verder las in de bio, kwam ik te weten dat eerstgenoemde zelfs op het punt gestaan heeft om laatstgenoemde bij Ratt te vervangen, toen de vacature van zanger vrij was. De muziek van Wraith overtuigde hem om toch te blijven. In de voorbije 25 à 30 jaar heeft de band wat albums uitgebracht, en hier en daar zat ook al eens een hiatus in de loopbaan. Na de reunie voor de 25e verjaardag van de band werd er veel opgetreden en smeedde bandleider Gregg Russell de basis voor Revelation. Hij werkte drie jaar aan dit project en dit blijkt zijn vruchten afgeworpen te hebben. De aanhouder wint uiteindelijk. Revelation staat bol van de catchy, Amerikaans klinkende hard rock die destijds bands als Dokken, Ratt en Mötley Crüe de hoogte in catapulteerden. Wraith doet het zowel met ruige hardrocksongs als Lifeline, Into The Fire en Under The Hammer als met prima ballads als Leaving Me Again. Toch hoor ik de band liever rocken en scheuren zoals bijvoorbeeld op No Respect: heerlijke uptempo hard rock met schitterende en sleazy zang en prachtig gitaarwerk, zowel in de ritme- als in de sologedeeltes. Alles klinkt ouderwets en nostalgisch goed, maar is toch in een prima hedendaags produktioneel jasje gegoten. Invasion is wat gelikter en vinden we wat minder dan de rest en het nut van het tussendoortje Revelation ontgaat ons eigenlijk volledig, maar Human Hater is er dan weer boenk op. Officieel is dit de laatste track van het album, tenzij je de versie met bonustrack Hunted op de kop kan tikken. Het hardste nummer van de plaat, die zeker rechtvaardigt om de speciale editie aan te schaffen.

Wraith heeft me echt positief verbaasd. We hoorden (Britse) Amerikaans klinkende hard rock met veel ballen, voorzien van schitterende zang en dito gitaarwerk. Hoe deze band nooit groot geworden is? Alleen Joost weet het.

Tracklist: