Jurgen Callens

Voor onze makkers die heavy metal een warm hart toedragen, zal Alpha Tiger uit Freiberg in Duitsland geen onbekende zijn. We zagen het vijftal namelijk al verschillende keren ons landje passeren tijdens tours met onder meer W.A.S.P. en Battle Beast, om maar een paar namen te noemen. Als we het goed hebben, is deze zelfgetitelde plaat alweer de vijfde full length van de groep en mogen we ons via de begeleidende info weer aan iets nieuws verwachten. De band, die niet omziet naar commercie, zich door niemand laat leiden en de muziek maken die ze zelf het coolst vinden, brengt Alpha Tiger op 25 augustus uit via Steamhammer / SPV.

Een belangrijk feit om mee te vertrekken is de wissel achter de microfoon. Na de release van het vorige album iDentity gooide de vorige vocalist op een ongelegen moment de kap over de haag. Net op het moment dat er goeie kritieken binnenkwamen, de band gevraagd werd voor leuke shows en de toekomst rooskleurig leek. 2 opties dus: ermee kappen, of op zoek gaan naar een nieuwe zanger. Men ging voor de laatste keuze en al snel werd via sociale media Benjamin Jaino gevonden, die meteen voor de leeuwen gegooid werd en mee mocht voor een vijftigtal shows. De band wist naar eigen zeggen dus goed hoe de muziek op het lijf van de nieuweling te schrijven. Ook werd gekozen om het album volledig analoog te gaan opnemen, zodat alles veel organischer zou gaan klinken. Op de ouderwetse manier dus, zeg maar. Tien songs en een intro bevat de nieuwe plaat, en die klinken inderdaad wel anders dan we in het verleden gewoon waren. Zo is de plaat meer rock-georiënteerd uitgevallen en worden wat meer invloeden uit de jaren zeventig opgespit. Dit valt bijvoorbeeld goed te merken uit een nummer als Aurora, dat echt wel een aanradertje is. Hier ruik je perfect de sfeer van vervlogen tijden. Aan deze track gingen echter enkele songs vooraf die me minder konden boeien. En vooral dan het vocale gedeelte liet me op mijn honger zitten. Het tilt de songs niet naar een hoger niveau, vooral tijdens de nummers waarin er meer power vereist wordt, gaat het vaak de mist in. Dan moet men vaak met vervorming gaan werken, zoals je kan horen tijdens bijvoorbeeld To Wear A Crown. En dat komt voor mij storend over. Ook flitst het niet meer echt en dat had wat meer en vaker gemogen. Vice en Welcome To Devil’s Town durven we zelfs ronduit saai te noemen en we snappen niet echt dat de band zelf beweert een album gemaakt te hebben met een hoog anthem-gehalte. Het orgeltje en het koor tijdens My Dear Old Friend kunnen hier helaas niet veel meer aan verhelpen. Wel geen verkeerde song anders hoor, mede ook doordat Jaino de registers niet moet opentrekken. Maar hierop komt wel het eerlijke karakter van het analoge opnemen tot uiting. If The Sun Refused To Shine heeft als nummer ook potentie, maar ook hier hebben we de bedenking dat er zoveel meer in gezeten had dan hetgeen we nu te horen krijgen. Het afsluitende The Last Encore is zelfs ronduit zwak te noemen.

Om het kort samen te vatten: de nieuwe Alpha Tiger ontgoochelt ons. De ingeslagen richting lijkt ons dan wel niet echt verkeerd, maar de uitvoering is niet hetgeen we er van verhoopt hadden. Fans van het eerste uur luisteren toch best eerst even vooraleer tot aanschaf over te gaan.

Tracklist: