Het wordt stilaan een gewoonte dat de zondagse metaldag van de Lokerse Feesten uitverkocht is. Ook dit jaar zijn de metalheads weer met 15000 naar de Grote Kaai afgezakt waardoor er dus niemand nog een ticket kon bemachtigen aan het loket. De organisatie weet elk jaar een uitstekende programmatie neer te poten waarin iedereen uiteindelijk wel zijn gading kan vinden. De prachtige indeling van het terrein, de goede catering en de vriendelijke medewerkers doen de rest. Voor deze editie wisten ze met Megadeth en Alice Cooper twee bands te strikken die hun sporen reeds lang verdiend hebben. Bovendien zijn ze in de herfst – of zelfs winter wat Alice Cooper betreft – van hun carrière beter dan ooit. Uitstekend plaatwerk en spetterende optredens zijn daar het bewijs van. Een jonge shockrocker boven zijn leermeester plaatsen is echter altijd riskant. Marilyn Manson wordt zowel verafgood als gehaat. Zijn laatste platen zijn niet om over naar huis te schrijven en zijn optredens vallen de laatste jaren nogal tegen. Een gewaagde zet dus om hem als headliner te programmeren. Het is echter Zijne Excentriekeling zelve die op geniale wijze dit euvel wist te omzeilen! Hieronder lees je er alles over!  

Fleddy Melculy

Fotomateriaal in dit artikel  : Kris De Meeter

Eerste band die het podium aan de Grote Kaai mag betreden is Belgische humoristisch project Fleddy Melculy. Dat het bastaardkind van Lars Ulrich en Lita Ford een fraai feestje kan bouwen, is meteen duidelijk. Gedurende een half uur bestookt het gezelschap rond Jeroen Camerlynck ons met de betere hardcore doorspekt met maatschappijkritiek in een humoristisch jasje. Gaande over ambetante autorijders die hun pinker niet gebruiken, naar hypocriete vegetariërs en allerlei andere ergernissen. Het publiek heeft er duidelijk zin in en de nummers als Feestje in uw huisje, Pinker en Geen Vlees Wel Vis worden uitbundig meegezongen. Jeroen Camerlynck gooit tijdens de show enkele lokale paardenworsten in het publiek, waarna hij door het publiek zelf getrakteerd wordt op enkele zakken brood bij het gelijknamige nummer. De sfeer zit goed, en om de zij-die-de-spot-drijven-met-Fleddy-Melculy eventjes op hun plaats te zetten, pakt de band uit met Proven (cover van Hatebreed), waarmee ze hun show naar een nog hoger niveau weten te tillen. Afsluiten doet Fleddy Melculy met het gekende T-Shirt van Metallica, waarbij Lokeren nog eenmaal uit zijn voegen barst. Deze band is duidelijk gegroeid in wat ze doet, en zorgt ervoor dat de metaldag in Lokeren een prima start kent. Benieuwd of Fleddy Melculy na debuutplaat Helgië weet te bevestigen, en zo alle criticasters de mond kan snoeren. (Bart Vereecke)

Setlist :

1. Fuck You Fleddy!
2. Feestje in uw huisje
3. Ik haat jazz
4. Apu van de nightshop
5. Pinker
6. Brood
7. Geen vlees wel vis
8. Proven (cover Hatebreed)
9. T-Shirt van Metallica

 The Amity Affliction

Hierna is het tijd aan The Amity Affliction van Down Under om hun ding te komen doen met de meer toegankelijke metalcore waarvoor het kwartet bekend staat. De mannen uit Gympie, Queensland beginnen eerder twijfelachtig aan de set, waarbij de zang ook niet goed afgestemd staat. De screams van Joel Birch zijn nauwelijks hoorbaar, terwijl basklanken alles overheersen. Halverwege het tweede nummer lijkt dit euvel gelukkig opgelost. Spijtig dat hierna met All Fucked Up meteen een rustiger nummer komt dat door Dan Brown met een akoestische gitaar werd ingespeeld. Zo ontbreekt het de show wat aan pit en energie. Naast dit zijn ook de clean vocals van Ahren Stringer op het randje van rampzalig te noemen. Wanneer we om ons heen kijken zien we dat de fanbase op de eerste rijen geniet, maar dat het merendeel van de Grote Kaai stil lijkt te staan. Het ziet ernaar uit dat The Amity Affliction voor velen de grote onbekende van de dag is. Frontman Joel Birch laat een ietwat depressieve indruk na en weet het publiek dan ook nauwelijks in beweging te brengen. We zijn dan ook blij wanneer er met This Could Be Heartbreak een einde komt aan deze matige show en we ons richting bar kunnen begeven bij een stralende avondzon. (Bart Vereecke)

Setlist:

1. I Bring the Weather With Me
2. Open Letter
3. All Fucked Up
4. Death’s Hand
5. Pittsburgh
6. Don’t Lean on Me
7. This Could Be Heartbreak

Apocalyptica

Het Finse strijkersorkest Apocalyptica is een verademing tussen al het gitaargeweld op zondag. Aanvankelijk is het even wennen aan de – relatieve – rust die over Lokeren neerdaalt, mede door de volumeknop die nog moet gevonden worden. De Finnen spelen echter al op voorhand een gewonnen wedstrijd want met louter covers van Metallica kan je bij een metalpubliek weinig verkeerd doen. Het optreden kadert in de verjaardag van het legendarische debuut Plays Metallica by Four Cellos dat dit jaar 20 kaarsjes mag uitblazen. Als de band het podium beklimt, wordt het publiek kort toegesproken en gevraagd om de zangpartijen voor zijn rekening te nemen. Dat hoeft geen twee keer gezegd want gedurende de hele show worden de klassiekers luidkeels meegebruld. Er wordt geopend met Enter Sandman. Het publiek is nog niet helemaal mee. Het is toch iets speciaals ook, vier Finnen die al headbangend te keer gaan op hun cello’s. Wat ook meespeelt, is dat pas vanaf tweede song Master of Puppets een drummer het viertal vervoegt. Hierdoor wint de muziek aan kracht. Dat valt ook af te leiden uit de publieksreacties. Tijdens Fight Fire with Fire worden de cello’s nog net niet met hamers bewerkt. De nummers worden tegen een verschroeiend tempo het festivalterrein in geslingerd. Nothing Else Matters komt dan ook als een aangenaam rustpuntje. Het ooit door oude Metallica bassist, wijlen Cliff Burton in samenwerking met Hetfield en Ulrich gemaakte Orion is als koren op de molen voor een cello kwartet. Met snoeiharde versies van Battery en Seek & Destroy komt er een einde aan de eerste verrassing van de dag! (Steven Demey)

Setlist:

1. Enter Sandman
2. Master of Puppets
3. Fight Fire With Fire
4. For Whom the Bell Tolls
5. Nothing Else Matters
6. Orion
7. Battery
8. Seek & Destroy

Max & Iggor Cavalera Return To Roots

Max & Iggor Cavalera trakteren ons vervolgens op een stevig rondje nostalgie. De twee broers katapulteren ons twintig jaar terug in de tijd naar hun Braziliaanse Roots met een fraai eerbetoon aan deze iconische plaat. De toon is meteen gezet, wanneer het viertal de show op gang trapt met Roots Bloody Roots. Vrij snel vormen er zich voor het podium de eerste gigantische moshpits. Met Attitude laat het viertal meteen een tweede splinterbom op ons los, waarbij de Lokerse Kaai stilaan ontploft. Voor wie Max & Iggor Cavalera deze zomer al op Graspop aan het werk zag, ziet dat het optreden op de Lokerse Feesten van een geheel ander niveau is. Iggor beukt als een beest op zijn drums, terwijl ook broer Max Cavalera het beste van zichzelf geeft, wat zich vertaalt in een bijzonder energieke show. Het publiek is uitzinnig en gaat fel tekeer bij dit fraaie schouwspel. Op de tonen van Ratamahatta en Spit springen werkelijk duizenden fans massaal mee met Max, die het publiek almaar meer opzweept en een stukje Iron Man van Black Sabbath uit zijn gitaar schudt. Na Itsári volgt een korte drumsolo van Iggor, waarna de band met Dictatorshit nog eens stevig van leer trekt. Met als kers op de taart een tribute aan Lemmy en een reprise van Roots Bloody Roots, inclusief wall of death, overtreffen Max & Iggor Cavalera werkelijk alle verwachtingen. Wat een strakke show! (Bart Vereecke)

Setlist:

1. Roots Bloody Roots
2. Attitude
3. Cut-Throat
4. Ratamahatta
5. Breed Apart
6. Straighthate
7. Spit
8. Lookaway
9. Dusted
10. Born Stubborn
11. Itsári
12. Dictatorshit
13. Ace of Spades
14. Roots Bloody Roots 

Megadeth

Het feit dat het legendarische Megadeth dit jaar op de Lokerse Feesten staat, is in meerdere opzichten een reden tot juichen. Na Anthrax en Slayer, die al eerder op het podium stonden, is Megadeth nummer drie in het rijtje van ‘The Big Four’ die zijn weg naar Lokeren vindt. Bovendien was Dave Mustaine ooit nog de snarenplukker naast James Hetfield en was er met het optreden van Apocalyptica eerder op de dag al een link met de oppergoden van ‘The Big Four’. Als de trend zich dus verder zet, mogen we misschien in de komende jaren hopen op de komst van Metallica! Een tweede reden tot juichen is dat Megadeth met het vorig jaar verschenen Dystopia zijn beste werk sinds de in 1992 verschenen klassieker Countdown to Extinction uitbracht. En tenslotte kunnen we niet naast de aanwezigheid van onze landgenoot Dirk Verbeuren kijken. Dystopia werd nog ingespeeld door Chris Adler van Lamb of God, maar omdat deze het vanzelfsprekend te druk had met zijn eigen succesvolle band werd onze landgenoot door Adler zelf naar voren geschoven als zijn vervanger. Een ware eer voor Dirk en als jarenlange Megadeth fan kon hij dit voorstel uiteraard niet weigeren. De anders zo kieskeurige en mokkende Dave Mustaine moest er zelfs niet over nadenken en aanvaardde hem meteen. Ook bij het Zweedse Soilwork, waar Dirk toch heel wat platen mee opnam, begrepen ze zijn beslissing en kon hij zonder strubbelingen de overstap maken. De rest is geschiedenis. Dirk voelt zich sindsdien als een vis in het water op zijn drumkruk en dat straalt ook van hem af. Je zou zelfs denken dat zijn aanstekelijke energie en persoonlijkheid van invloed zijn op de rest van de band want zelden zagen we Megadeth zo sterk en geïnspireerd bezig. De ene na de andere klassieker wordt op de menigte afgevuurd. De setlist is er dan ook eentje om duimen en vingers bij af te likken. Er wordt geopend met een erg vlotte uitvoering van Hangar 18 met indrukwekkend solowerk van de Braziliaanse gitarist Kiko Loureiro. We worden al meteen omver geblazen en weten dat het vandaag niet fout kan lopen. De snoeiharde opener, The Threat Is Real, van Dystopia volgt. Wat een machine is Megadeth toch geworden! Voor het eerst in jaren staat er nog eens een band op het podium en niet ‘Mustaine and some other musicians’. Van het onderschatte Cryptic Writings komt Trust voorbij. Van doorbraakalbum Countdown To Extinction horen we Sweating Bullets en Symphony Of Destruction met daar tussenin het onvermijdelijke A Tout Le Monde en het melodieuze titelnummer van de laatste plaat. Met Peace Sells van thrash metal meesterwerk Peace Sells… But Who’s Buying en Mechanix van het debuut Killing Is My Business… And Business Is Good passeren nog twee oude thrash parels om af te sluiten met het fantastische Holy Wars… The Punishment Due. Het nummer dateert van het jaar 1990. 27 jaar later bleek Dave Mustaine toen een helderziende te zijn want de heilige oorlog heeft nog nooit zo hevig gewoed. Mustaine kon in het verleden wel eens staan ‘zeiken’ tussen de songs door. Nu houdt hij op het einde van de set nog een korte, positieve speech om Dirk aan zijn landgenoten voor te stellen. Mustaine verlaat ook als laatste het podium na uitgebreide dankbetuigingen en buigingen. Hopelijk kan Megadeth de sterke lijn van Dystopia op volgend plaatwerk doorzetten. Op grond van de aanwezigheid van Dirk Verbeuren twijfelen we daar echter geen seconde aan! (Steven Demey)

Setlist:

1. Hangar 18
2. The Threat Is Real
3. Trust
4. Sweating Bullets
5. A Tout Le Monde
6. Dystopia
7. Symphony of Destruction
8. Peace Sells
9. Mechanix
10. Holy Wars… The Punishment Due

Alice Cooper

Iets voor half tien is het tijd voor “the godfather of shock rock”.  Hoewel Alice Cooper weldra de mijlpaal van zeventig jaar bereikt, is hij nog meer dan fit genoeg om een dijk van een show neer te zetten. Moet gezegd dat de man zich met een bijzonder talentvolle cast weet te omringen, waarvan Nita Stauss zeker niet de minst opvallende is. Ze pakt na vier nummers uit met een fraaie solo, waarbij Mr. Cooper mooi de tijd krijgt om even tot rust te komen en een kostuumwissel door te voeren. Het optreden bruist van het spektakel met vuurwerk bij opener Brutal Planet, een onthoofding bij Killer en een elektrocutie en reusachtige Frankenstein bij Feed My Frankenstein. Ook krijgen we met Paranoiac Personality één track van zijn nieuwste album Paranormal te horen. Mooi was ook Ballad of Dwight Fry, waarbij Alice bestookt werd door een sexy verpleegster, maar het echte hoogtepunt van de avond volgt pas wanneer I’m Eighteen wordt ingezet en Marilyn Manson, Alice Cooper komt vervoegen op het podium. Manson gaat op de knieën en geeft Alice een kus op de hand, wat getuigt van respect van de zoon voor zijn geestelijke vader. Na dit memorabele moment sluit Alice Cooper zijn show met School’s Out in pure schoonheid af. Met ballonnen die Alice vakkundig doorprikt met zijn sabel waarna de confetti eruit spat, een hoop slingers en een vleugje Another Brick In The Wall van Pink Floyd komt een einde aan een mooi spektakelstuk. Alice Cooper is nog lang niet aan zijn pensioen toe, neem het van ons aan! (Bart Vereecke)

Setlist:

1. Brutal Planet
2. No More Mr. Nice Guy
3. Under My Wheels
4. Woman of Mass Distraction
5. Guitar Solo Nita Strauss
6. Poison
7. Halo of Flies
8. Feed My Frankenstein
9. Cold Ethyl
10. Only Women Bleed
11. Paranoiac Personality
12. Ballad of Dwight Fry
13. Killer
14. I Love the Dead
15. I’m Eighteen (with Marilyn Manson)
16. School’s Out

 Marilyn Manson

De excentrieke Marilyn Manson is altijd een ‘love it or hate it’ figuur geweest. Dat merk je ook op de metaldag van de Lokerse Feesten. Het festivalterrein is duidelijk in twee kampen verdeeld. Van het podium tot de PA staan de fans en geïnteresseerden. Alles daarachter bekijkt de show met argusogen of geniet meer van zijn pintje dan van het concert. Een derde groep is al lang huiswaarts gekeerd als Marilyn Manson aan zijn set begint. Nochtans heeft iedereen hem vandaag gezien tijdens de spetterende show van zijn ‘grootvader’ en grote voorbeeld Alice Cooper. Niemand had het verwacht maar tijdens de song I’m Eighteen kwam hij zowaar een deuntje meezingen. Als respect voor zijn leermeester kan dat tellen! En zo snoert hij zijn criticasters ook meteen de mond. Het leek dat de wispelturige performer er vandaag zin in had en onze verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Met het donkere The End van The Doors als intro wordt de toon meteen gezet. Zoals te verwachten valt het grote zwarte doek naar beneden en zien we een mooi en sfeervol podium opduiken met als eyecatcher centraal op het podium een gigantische zetel voor de oppergod zelve. Manson start met een voor ons onbekende song waaruit we afleiden dat het eentje zal zijn voor zijn nieuwe plaat Heaven Upside Down die binnenkort zal verschijnen. Zo speelt hij in de loop van de set nog twee nieuwe songs wat eigenlijk wel veel is voor een album dat nog moet uitkomen. De fans zullen de songs ondertussen al wel kennen van de her en der op YouTube opduikende live fragmenten. Met This is the New Shit van The Golden Age of Grotesque gaat het er daarna een stuk steviger aan toe. Disposable Teens van het onderschatte Holy Wood passeert de revue gevolgd door de megahit The Dope Show van misschien wel zijn beste en ongetwijfeld meest muzikale werk Mechanical Animals. Van datzelfde album horen we ook de sfeervolle openingssong Great Big White World. Eén van zijn eerste grote hits waarmee hij de aandacht van de wereld kreeg, is Sweet Dreams (Are Made of This) van Eurythmics. Deze wordt dan ook warm onthaald in Lokeren. Met zijn latere werk zijn we minder vertrouwd maar zijn laatste album The Pale Emperor kon wel weer op onze goedkeuring rekenen. Daarvan wordt het rockende Deep Six gespeeld. Het onvermijdelijke The Beautiful People van doorbraakalbum Antichrist Superstar mag de reguliere set afsluiten. Marilyn Manson wordt terug op het podium gebruld en speelt nog een nieuwe song. Met The Reflecting God, ook al van Antichrist Superstar en akoestisch ingezet, komt een einde aan geen groots maar wel vermakelijk optreden. Het is meteen ook het einde van alwaar een erg geslaagde Lokerse metaldag! (Steven Demey)

Setlist:

1. Revelation #12
2. This Is the New Shit
3. Disposable Teens
4. The Dope Show
5. Great Big White World
6. No Reflection
7. Sweet Dreams (Are Made of This) (Eurythmics cover)
8. We Know Where You Fucking Live
9. Deep Six
10. The Beautiful People
11. SAY10
12. The Reflecting God