Het Brugse Nil Miserans bracht reeds vorig jaar zijn debuutalbum uit, maar omdat we het toen – tot onze grote schande – gemist hebben, nemen we het verschijnen van de lp-versie begin augustus te baat voor deze review. Liefhebbers van blackened death metal spitsen maar beter de oren!

Het mag hier dan wel om een debuutalbum gaan, maar ervaring hebben de bandleden overigens genoeg: zij hebben allen een verleden in diverse bands als Omerta, Rafflesia, Thurisaz en All Above Hate. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dit debuut, een conceptalbum dat zich afspeelt in de (onder)wereld van de Griekse goden, al meteen heel professioneel klinkt. Met een uitgekiende mix van black en death metal dringt zich al meteen een vergelijking met grootheden als Behemoth op, al is het wellicht niet helemaal eerlijk om met de allerbesten te willen vergelijken, want daarbij haalt Nil Miserans het nét niet.

Laat de vergelijking dus vooral als een compliment doorgaan, want er is geen enkele reden om deze band links te laten liggen: Nil Miserans brengt op geen enkele manier standaardmateriaal: wat meteen opvalt zijn de vele tempowissels die naadloos in elkaar overvloeien. Harde riffs gecombineerd met melodieuze gitaren, waarbij af en toe ook op een bombastische manier alles uit de symfonische kast gehaald wordt. Luister hiervoor maar naar de opening van The Crossing. Al kan het ook subtieler, getuige de etherische zang die bijvoorbeeld bijna onopgemerkt op het einde van het openingsnummer meeklinkt. Wat bij ons ook sterk gewaardeerd wordt, is de variatie die in de zang terug te vinden is: van raspende grunts en demonische gefluister tot zuivere vocalen  … Zo hebben wij het graag, en voorkom je het gevoel dat je een uurtje naar een slijpschijf zit te luisteren.

‘Geen genade’ luidt de vertaling van Nil Miserans, al heeft de band dit af en toe wél met de luisteraar: nummers als Styx en The Escape zorgen voor een kort rustpuntje van al het geweld, al belet dat de band niet om dreigend uit de hoek te komen. Nil Miserans gaat misschien slechts voor een half uurtje als een pletwals over zijn luisteraar heen, maar vergeet niet dat variatie en rust soms noodzakelijk zijn voor het contrast. De finale van The Curse of the Erinyes komt na een rustige opbouw des te beter aan. Ook de opbouw van afsluiter Arise, Lord of the Lifeless! zal liefhebbers van symfonische elementen zeker kunnen bekoren.

Als we naar Behemoth verwijzen, denken we ook graag aan de over-the-top dramatiek die daarbij hoort en die wij uitstekend bij dit genre vinden passen. Grimmige furie, waarbij één kwaadaardige blik kan doden! Dit vinden we hier net iets minder terug, en dat komt wellicht omdat er toch iets meer op snelheid wordt ingezet dan op logge dramatiek. Wat ons betreft mag er dus af en toe nog net iets meer op zo’n massieve, logge boosaardigheid ingezet worden, dat komt het bombastische alleen maar ten goede. Maar dat is persoonlijke smaak, want mocht u het nog niet begrepen hebben: liefhebbers van blackened death metal met een symfonische toets die Nil Miserans nog niet ontdekt hebben, weten wat gedaan.

Wie zichzelf live wil laten overtuigen, kan dat zondag reeds op Ieperfest!