Het weekend van 11 tot en met 13 augustus is er eentje waarnaar veel metalheads uit Vlaanderen en verre omstreken naar uitgekeken hebben. Dan stond namelijk de tiende editie van het Alcatraz Metal Festival op het programma. De organisatie had alweer een line -up samen gekregen om U tegen te zeggen en besloot naar aanleiding van de jubileumeditie een derde dag toe te voegen. Niet alleen een derde dag, beste jongens en meisjes, maar ook een extra podium maakte zijn opwachting. Aan de overkant van de reeds gekende Prison Stage doemde namelijk ook The Swamp op: een podium voor bands die beter het daglicht niet zien. Op vrijdag deed de organisatie ook een dankbare geste naar de stad Kortrijk: alle inwoners van de stad en de omliggende gemeenten konden, als ze dat wilden, gratis het festival bijwonen. Dat het weer allemaal fantastisch was, kan je hieronder lezen.

Maar liefst 2500 à 3000 buurtbewoners gingen op het aanbod in en dit was eigenlijk wel aangenaam om zien. Metalheads en gezinnen met kinderen, oudjes in hun rolstoel en mensen in kostuum en das – allen kwamen ze samen om te genieten van een prachtig kader, in een groene omgeving omringd door een supersfeer. Veel volk op deze allereerste Alcatraz-vrijdag bijgevolg ook. Dit uitte zich bij openingstijd in hele lange wachtrijen aan de ingangspoorten van de gevangenis. Maar alles leek goed onder controle en ondanks de gerichte en te verwachten fouilleringen, verliep alles toch heel vlotjes. Iedereen kreeg ook een gratis programma mee, zodat de routes konden uitgestippeld worden. Het zag er allemaal weer wonderschoon uit en hiermee was de toon dan ook al meteen gezet. De weergoden zouden het – op een strafmissie op vrijdagnacht na – binnen de perken houden en het op zondag zelfs gratie verlenen middels een zonovergoten dag.

Dyscordia – Prison Stage – 17.30 : 18.10

Dyscordia en Kortrijk, het leek er eventjes nooit van te gaan komen. De band, die hier zijn thuisbasis heeft en inmiddels een immense fanschare opgebouwd heeft, droomde al lang om eens op zijn favoriete festival te mogen staan. Het geduldige wachten werd uiteindelijk beloond en het zestal kreeg de eer om de tiende editie op gang te mogen trappen. De mannen hebben deze kans zeker verdiend, want hun shows zijn steeds prima verzorgd en muzikaaltechnisch top. Het viel ook op hoeveel volk er ook al verzameld was voor het podium, wat de boost bij de Westvlamingen alleen nog maar groter zou maken. Wat meteen opviel, is dat de sound al van meetafaan goed zat, iets wat we over andere bands dit weekend niet altijd konden zeggen. Dyscordia heeft dit ook wel nodig, want de gitaarpartijen die verdeeld worden onder drie gitaristen moeten wel een beetje doorkomen natuurlijk. De band als geheel zelf stond er ook – zelfverzekerd, onbevreesd en met veel goesting om hun thuispubliek een goeie show te bieden. Het was genieten van de solo’s van Guy Commeene, die qua looks steeds meer op een vervaarlijke biker gaat lijken en ook de podiumpresence van zanger Piet Overstijns mag er steeds zijn. De man heeft veel charisma en weet met zijn fijne aankondigingen steeds de lachers op zijn hand te krijgen. De fans kregen er geen genoeg van en zongen luid alle songs mee. Zo hoorden wij zelf prima versies van Bail Me Out, Twin Symbiosis, A Perfect Day, From Sight To Black en het afsluitende The Masquerade. Ook gitarist Stefan Segers moeten we ook nog even vermelden. Mocht de positie van zanger bij Amon Amarth ooit vrijkomen, dan kan hij zich hier zonder problemen kandidaat voor stellen. Dyscordia kwam, zag en overwon een eigenlijk op voorhand al gespeelde thuiswedstrijd. Wij rekenen de band zeker bij de winnaars van de dag. JC

Tim Tronckoe – AMF 2017

Evil Invaders – Swamp Stage – 18.10 : 18.50

De organisatie trok deze keer ook de Belgische kaart en na Dyscordia kregen we nog een vaderlandse band op de planken. In de (megagrote) tent mochten de woestelingen van Evil Invaders de boel in de fik proberen te steken. ‘Proberen’ is nu ook weer een woord dat we niet hoeven te gebruiken, want in heb het nog nooit meegemaakt dat deze thrashers een publiek niet overtuigd hebben. De groep is intussen een geöliede machine en door het immense vele toeren perfect op mekaar ingespeeld. Feitelijk is dit een formatie die op geen enkel festival mag ontbreken. De band spreekt zowel jong als oud aan en verrast je telkenmale weer door hun enthousiaste en energieke show. De bandleden staan nooit stil, maar weten in hun drang naar constante beweging toch steeds de controle over hun instrumenten te behouden. De set was ook nu weer heel strak, al kon het geluid bij momenten beter. De interactie met het publiek was er, en de eerste moshpits en crowdsurfers een feit. Joe tierde en schreeuwde weer de longen uit het ranke lijf en straalt steeds heel veel attitude uit. Hetgeen de bands in de jaren tachtig ook ‘gevaarlijk’ maakte zeg maar. Hij leidt zijn troepen steeds weer naar nieuwe overwinningen en ook op Alcatraz was het niet anders. De band kreeg veel respect en werd op applaus onthaald. België wordt straks, als de nieuwe plaat verschijnt, wellicht te klein en die openingsspot vandaag zullen ze zeker snel gaan ontgroeien. Ons hoeven ze niet meer te overtuigen. Wij genoten gewoon weer van prima speed- en thrashsongs onder de vorm van Pulses Of Pleasure, Fast, Loud ’n Rude, Stairway To Insanity, Mental Penitenciary en Victim Of Sacrifice. De jongens blijven er gewoon ook heel nuchter en sympathiek bij, wat bleek uit de praatjes en grollen op het terrein met de fans in het weekend dat volgde. Prima show van een hardwerkende, eerlijke en gedreven band. JC

Hans Van Hoof – AMF 2017

Pretty Maids – Prison Stage – 18.50 : 19.40

Na twee prima en toch wel heel sterke shows van vaderlandse bands was het de beurt aan de Scandinaven van Pretty Maids. Voor de band was het niet de eerste opwachting op het festival. In 2010 stond het vijftal namelijk ook al eens op de affiche, destijds nog in Deinze. Deze keer mochten de mannen rond zanger Ronnie Atkins en gitarist Ken Hammer hun kunstjes vertonen op het grote podium voor een al heel talrijk publiek. Deze hardrockband draait ook al enkele decennia mee en heeft ons voorzien van prima platen. Ze kunnen dus putten uit een grote back catalogus. Wij vonden het dan ook heel vreemd dat de mannen hier op Alcatraz vooral opteerden voor covers. Maar liefst drie coversongs passeerden de revue: Another One Bites The Dust van Queen, Seven Nation Army van The White Stripes en Another Brick In The Wall van Pink Floyd. Vreemd als je toch een boel eigen klassiekers hebt. Wat ook opviel, is dat de tand des tijds toch wat invloed lijkt te krijgen op de stembanden van Atkins ook. De noten worden niet meer zo vlot gehaald en ook de power in de stem van de man is afgezwakt. Maar toch speelde de band natuurlijk ook nog wel de songs die we echt wilden horen, zoals de all time classics Back To Back, Red Hot And Heavy en Future World. Wel was er nog een kippenvelmomentje onder de vorm van Little Drops Of Heaven, maar verder zullen we van deze show niet veel memorabels blijven onthouden. JC

Gino Van Lancker AMF 2017

Hell – Swamp Stage – 19.40 : 20.30

Wie graag zijn muziek doorspekt ziet met wat theater en bombast komt vandaag uitstekend aan zijn trekken. Later op de avond zou Ghost de festiviteiten in de Prison afsluiten. Het Britse Hell speelt echter eerst nog in de Swamp. De band rond de flamboyante zanger David Bower en gitarist Kev Bower weet steeds een echte show neer te zetten en vandaag is dat niet anders. Topproducer en gitarist Andy Sneap speelt aan de zijde van Kev en samen met bassist en excentriekeling Tony Speakman zetten ze heel wat ingestudeerde maar erg vermakelijke pasjes. Voorzien van een perfect geluid wordt de ene kopstoot na de andere uitgedeeld. Dit is Metal met een grote M: veel tempowissels, gitaarsolo’s, twin gitaarpartijen en zanger David die zich op het podium als een vis in het water voelt. David geselt zichzelf, doet een rondje steltlopen en rolt van de ene kant naar de andere, maar telkens zonder dat eigenzinnig stemgeluid kwaad aan te doen. Something Wicked This Way Comes, Darkhangel en vooral afsluiter On Earth as it is in Hell gaan er in als zoete koek waarna de Engelsen met opgeheven hoofd Kortrijk kunnen verlaten. Een ware zegetocht en laat die nieuwe plaat nu maar komen! SD

Tim Tronckoe – AMF 2017

Krokus – Prison Stage – 20.30 : 21.30

Hard rock met de precisie van een Zwitserse klok! We zagen op Graspop al die andere Zwitserse band Gotthard een fenomenaal optreden geven en waren benieuwd wat we van hun ‘ouders’ mochten verwachten. Krokus komt namelijk niet zo vaak langs onze kanten spelen en liggen hun gloriejaren al ver achter ons. Hun beste album, Headhunter met klepper Screaming in the Night, stamt al uit 1983 en haalde toen zelfs de gouden status in de VS. 2017 staat in het teken van de promotie van het nieuwe album Big Rocks, een coveralbum nota bene. Daarvan worden vanavond al twee songs gespeeld, namelijk Rockin’ in the Free World van Neil Young en Quinn the Eskimo van Bob Dylan. Daarnaast krijgen we ook nog American Woman, ook al een cover, wat recenter werk zoals Hellraiser en de onvermijdelijke klassiekers Screaming in the Night en Easy Rocker. De schuurpapieren strot van Marc Storace doet nog steeds goed zijn werk en we blijven erbij, hij had niet misstaan als invaller voor Brian Johnson tijdens de laatste AC/DC tour. Een degelijk optreden dus waar vooral de oudere garde muziekliefhebbers goed konden van genieten. Met een cover minder en een eigen song in de plaats was het echter nog beter geweest. SD

Gino Van Lancker AMF 2017

Denner-Shermann – Swamp Stage – 21.30 : 22.30

Wie na de zegetocht van Hell in de Swamp geen genoeg heeft van gespierde metal met krachtige refreinen, beukende drums en veel variatie krijgt er nog twee voor de kiezen, namelijk Denner-Shermann en Dirkscheider. De gitaartandem van de klassieke Mercyful Fate line-up is echter eerst aan zet. Zolang King Diamond geen zin heeft in een nieuw avontuur met zijn ouwe bandmakkers, kunnen we het hier prima mee doen. Zanger Sean Peck zal uiteraard nooit het theatertalent en het unieke stemgeluid van de King hebben. Toch trekt hij uitstekend zijn plan en is hij tenminste geen krampachtige gimmick van de meester. Vorig jaar bewezen ze dat al met de uitstekende plaat Masters of Evil en nu kunnen ze ook het Alcatraz publiek plezieren met een uitgebalanceerde live set waarvan ongeveer de helft van de gespeelde songs Mercyful Fate klassiekers zijn. War Witch, afkomstig van de ep Satan’s Tomb, mag echter de show openen. Satan’s Tomb zelf komt later in de set ook nog voorbij. Natuurlijk zijn de metalfans vooral gekomen om nog eens de majestueuze brokken Black Funeral, Curse of the Pharaohs, Into the Coven, A Corpse Without Soul en Evil te horen. Zoals te verwachten worden ze allen vlekkeloos neergezet. Een goed optreden met van het beste songmateriaal dat metal te bieden heeft! SD

Gino Van Lancker AMF 2017

Ghost – Prison Stage – 22.30 : 00.00

Met de Zweedse doomrockers van Ghost had de organisatie op vrijdag een jonge, maar in korte tijd erg populair geworden headliner te pakken. Papa Emeritus III en zijn ‘nameless ghouls’ slagen er nu al enkele jaren in om hun identiteit geheim te houden, ongeacht alle speculaties. Dat ze steeds op een muzikaal erg hoog niveau spelen staat echter buiten kijf. Enkele maanden geleden zagen we ze nog een wervelende show in de AB spelen. Vorig jaar wisten ze ook al de Graspop gangers te overtuigen dus we waren ook dit keer vrij gerust in een goede afloop. Met enkele uitstekende bands die hen vooraf gingen, zat de sfeer er meteen goed in. Ghost fans zijn fanatiek en laten dit ook merken door elk woord mee te brullen. Bovendien spotten we in het publiek enkele Papa Emeritus III lookalikes. En zeg nu zelf, aan een übercatchy song als opener Square Hammer kan toch niemand weerstaan? Verder is de set doorspekt met bombastisch geweld zoals From the Pinnale to the Pit, Per Aspera Ad Inferi en afsluiter Monstrance Clock. De vele praatjes tussenin mogen wat ons betreft wel wat meer achterwege blijven. Qua showgehalte valt er zoals gewoonlijk echter niets te klagen! Met Ghost krijg je altijd waar voor je geld. Stilaan staan er jonge bands op die bewijzen de headliner status te kunnen waarmaken en op die manier de toekomst van ons geliefde genre te verzekeren. Respect! SD

Tim Tronckoe – AMF 2017

Dirkschneider – Swamp Stage – 00.00 : 01.30

Na een onderhoudende show van de excentriekelingen van Ghost stond er nog een leuke apotheose van de vrijdag gepland. Niemand minder dan de kleine olijkerd met de naam Udo Dirkschneider mocht nog voor een uitzinnig feestje zorgen in de Swamp. Iedereen wist op voorhand dat de Duitse brulboei zou putten uit zijn arsenaal Accept-klassiekers en de juke box zou aanzetten voor anderhalf uur old school heavymetalnostalgie. Het was dan vooral ook het oudere publiek die de klok trotseerde en onder invloed van massaal veel bier zij aan zij en verbroederd elk woord van elke song mee zong. Wat een feestje was ons dat zeg? Een betere feestafsluiter voor deze dag was dus haast niet denkbaar. Waarlijks elke klassieker passeerde de revue en werd door de band prima gebracht. Udo was goed bij stem en ook het geluid in de tent zat top. Beter dan de andere dingen die we voordien al gehoord hadden. Het was genieten geblazen: Starlight, London Leatherboys, Flash Rockin’ Man, Midnight Mover, Breaker, Princess Of The Dawn, Restless And Wild, Son Of A Bitch, Screaming For A Love Bite, … De haren op onze armen gingen er soms rechtop van gaan staan. En dan hadden we nog Metal Heart, Fast As A Shark en de publieksfavoriet Balls To The Wall tegoed. Wij vinden dit een enorm sterke zet van de kleine man om een set met enkel maar klassiekers te brengen. Dit is wat de mensen willen op een festival en wat het feest zo groot gemaakt heeft. Nieuwe songs, die speel je dan gewoon maar tijdens een zaalshow ofzo. Alhoewel, mocht de man bij een volgende doortocht ervoor kiezen om opnieuw hetzelfde te doen: ons niet gelaten. Dan staan wij gewoon vooraan opnieuw keihard mee te brullen! JC

Elsie Roymans AMF 2017