Na een zalige dag op vrijdag op De Lange Munte in Kortrijk, schrokken we toch even toen we ’s morgens na een heel korte nacht de prut uit onze ogen wreven. Blijkbaar was er die nacht uit de hemelsluizen heel wat water geloosd en toonde de lucht zich van zijn somberste kant. Geen kat overboord echter, de weerman had een droge namiddag beloofd en trokken we goedgeluimd terug naar het festival. De bill was fantastisch te noemen en het beloofde nog drukker te worden dan de dag voordien. Dat het inderdaad heel wat geregend had, bleek op het terrein, daar was het op bepaalde plekken vrij modderig geworden, maar op de andere plaatsen viel het dan weer heel goed mee. Een verslag van het Alcatraz Metal Festival, dat op zaterdag voor elke metalliefhebber wat wils in petto had, vind je hieronder.

Voor we aan deze dag beginnen, willen we eerst onze dank betuigen aan de organisatie; specifiek voor het volgende: metal leeft en de festivals schieten als paddestoelen uit de grond. Maar veelal wordt hier steeds uit dezelfde vijver gevist: steeds hetzelfde subgenre, steeds dezelfde bands. Alcatraz heeft het aangedurfd een tweede podium te plaatsen alwaar “gedurfde” genres aan bod komen. Op dit podium krijgt stoner, sludge, instrumentale progressieve metal en een vleugje black – toch op zaterdag – een kans.
Gelukkige verjaardag, Alcatraz!

King Hiss – Swamp Stage – 11.25 : 12.00

En niemand beter om deze zaterdag – de eerste volwaardige dag – te openen op de Swamp Stage dan de locals van King Hiss. Voor de West-Vlamingen maakt het niet uit of het nu middernacht dan wel noen is, een feest is het altijd. Deze stoners zijn, naast het feit dat het allemaal zeer sympathieke, minzame gozers zijn, ook nog eens megatalenten. De riffs die Joost Noyelle uit zijn gitaar tovert – en zo tot de vintage-sound van de band komt – zijn weergaloos. deze worden ondersteund door de wel erg solide ritmesectie van Jason Bernard (drums) en Dominiek Hoet (bas). De met precisie geplaatste kers op de taart is zanger Jan Coudron (inclusief t-shirt van de openers van de Swamp Stage volgend jaar: Growing Horns). Al weigert deze ter plaatse te blijven staan. Als men denkt dat door de enigmatische uitspattingen van de frontman de slagroom zuur wordt, ben je mooi in de aap gelogeerd; de basis wordt er alleen maar steviger door.

Tijdens het halfuurtje dat King Hiss krijgt, passeren alle hits – of het zouden ondertussen hits moeten zijn. Waar wachten we op? – de revue en zorgt de band niet alleen voor een hoop gewonnen zieltjes, maar ook dat de zon eindelijk de regenbuien verbant. En dat is enkel de groten gegeven. EV

Hans Van Hoof – AMF 2017

Monkey3 – Swamp Stage – 12.50 : 13.40

Verandering van spijs doet eten, moet de organisatie van Alcatraz Metal Festival gedacht hebben bij het samenstellen van een zéér gevarieerde line-up om duimen en vingers bij af te likken. Vreemde eend in de bijt was ongetwijfeld het Zwitserse Monkey3. Deze instrumentale band speelt dromerige, psychedelische stoner rock, waarbij het betere snarenwerk van Boris de Piante uitstekend uit de verf komt. In september ’16 bracht dit viertal met zijn vijfde studioplaat Astra Symmetry nog prima werk op de markt onder het label Napalm Records. Maar aan de Swamp Stage mochten we ons kort na de middag opmaken voor een optreden waarbij Monkey3 ons even terug katapulteerde in de tijd. Met op het menu een set waarbij zijn tweede studioalbum 39 Laps integraal live gebracht werd, keerde de band terug naar zijn roots, waar ook wel een Belgisch randje aanzit. Zo kwam dit album destijds uit onder het Belgische label Buzzville en speelde deze band zijn allereerste buitenlandse concerten op Belgische bodem. De Swamp was dan ook goed gevuld wanneer we ons gingen opstellen voor deze show. Op het podium stonden vier lichtstatieven verspreid met de symbolen die de vier elementen van de natuur moeten weergeven. Wanneer Monkey3 zijn set op gang trapte viel meteen op te merken dat de klank in de Swamp uitzonderlijk goed zat, en de klankman de zaakjes dus prima voor elkaar had. Dit zorgde er mee voor dat Monkey3 ons met gemak vijftig minuten liet zweven op zijn ruwe aardse klanken, hypnotiserende (herhaling van dezelfde) riffs en de vele tempowissels binnen de mooi gelaagde nummers. Het was snoepen van het meesterlijke gitaarwerk, vol emotie, van de hand van Boris de Piante. Dit alles werd kracht bijgezet met enkele fraaie visuals die op de basdrum van Walter geprojecteerd werden. Het oorspronkelijke idee was dat deze ook op de backdrop geprojecteerd zouden worden, maar technische problemen strooiden hier roet in het eten. Beelden gaande van dansende silhouetten van skeletten tot knipperende ogen deden wat denken aan soortgelijke live visuals die we ook bij shows van het Lichterveldse Darqo te zien krijgen. Monkey3 wist de verwachtingen zeker in te lossen, tijdens een optreden waarbij het de aandacht van het talrijk aanwezige publiek moeiteloos wist vast te houden. Een knappe prestatie voor wat het buitenbeentje op deze festivaldag was. BV

Gino Van Lancker AMF 2017

Death Angel – Prison Stage – 13.30 : 14.25

Death Angel uit de Bay Area is waarschijnlijk de band met de grootste staat van dienst op het Alcatraz-festival. Op zaterdag 12 augustus was het namelijk al de vierde keer dat de Amerikanen present tekenden voor een show op dit evenement. De thrashers zijn er graaggeziene gasten en staan altijd garant voor een sterke energieke show. Sympathieke gasten zijn het ook, zoals zou blijken tijdens het interview dat we mochten afnemen na de show. Het optreden van vandaag was het laatste van deze tour. Daarna zou de band opnieuw het vliegtuig nemen naar de andere kant van de oceaan. Wel vonden we dat de band, met een back catalogus en adelbrieven, toch wel heel vroeg op de dag geprogrammeerd stond. Dit kon enkel en alleen maar zijn om ons echt wakker te schudden, dachten wij dan. Terecht, want vanaf de eerste noten van The Ultraviolence/Evil Priest wisten we dat we vertrokken waren voor een thrashorgie als vanouds. Meteen werden de eerste pits gevormd en zwiepten haren in het rond. Het geluid zat wel nog niet helemaal goed, maar zo vroeg op de dag is nog niet iedereen wakker natuurlijk. In de loop van de set zou het wel enigszins bijgestuurd worden. Dit keer lag de nadruk niet op de oude klassiekers maar kregen we een mix van zowel oud en nieuw. Razen deden ze wel en het blijft bewonderenswaardig dat de jongens na dertig jaar nog steeds diezelfde tomeloze energie kunnen blijven tonen. De sprongen van zanger Mark Osegueda blijven spectaculair en hij zingt volgens mij nog steeds beter. Een kanjer deze gast. De heersers toverden onder meer Father Of Lies, Caster Of Shame en het weergaloze Thrown To The Wolves uit de hoed. De klassieker Act III kwam er enigszins bekaaid van af middels enkel en alleen maar Seemingly Endless Time. Fans van de oude dagen konden hun hart ophalen met het schitterende Kill As One, dat altijd en overal in de setlist moet zitten en de band sloot de tournee af met een laatste mokerslag onder de vorm van The Moth. De oudjes doen het nog steeds goed en daar zijn nog steeds heel veel mensen blij mee, want de band verliet het podium onder algemene goedkeuring. Van ons mag Death Angel de komende tien jaar gerust nog een keer of vier terug komen. Mijn eerste hoogtepuntje van de dag stond meteen in het boekje. JC

Elsie Roymans AMF 2017

High On Fire – Swamp Stage – 14:25 : 15:10

Meer is er niet nodig, om de Swamp te draineren, dan de pletwals die High on Fire is. Soms is drie man, en een karrevracht aan versterkers, genoeg om ons een allesoverdonderde ervaring te laten ondergaan. Weet High on Fire zijn lawaai op plaat in een geweldig strak en melodieus jasje te stoppen; live mogen er al eens enkele knopjes los, waardoor alles nog vuiler gaat klinken.

De set zit propvol sterke nummers (onder andere The Black Plot, Carcosa, Blood From Zion) en eindigt verrassend – duh – met Snake For the Divine. Meer is er dus, zoals eerder gezegd, niet nodig om van een waar hoogtepunt van de dag te spreken. Al was dit op voorhand aangekondigd. EV

Gino Van Lancker AMF 2017

Last In Line – Prison Stage – 15.10 : 16.05

Een van de verrassingen van de zaterdag was zonder enige twijfel Last In Line. De band werd na de dood van Ronnie James Dio opgericht rond de muzikanten die op de eerste platen meespeelden. Met als bedoeling de zanger te eren en enkel met songs van de eerste drie platen, Holy Diver, The Last In Line en Sacred Heart, te spelen. Een top-idee, zeker met een zanger als Andrew Freeman. Het is dan ook smullen geblazen van een hele korf klassiekers. Denk hierbij aan Stand Up And Shout, Holy Diver, Rainbow In The Dark en We Rock. Maar ook de (spaarzame) eigen nummers mogen gehoord worden, vinden wij. Geen idee wat de toekomstplannen van deze band zijn, maar dat ze fijne concerten neerzetten is een feit! KVK

Elsie Roymans AMF 2017

Brant Bjork  – Swamp Stage – 16.05 : 17.00

De peetvader van de stoner- en desertscene en ooit nog de drums verzorgd bij Kyuss, Brant Bjork dus, zou ons komen verblijden met zijn vintage jaren stillekes rock. We keken heel erg uit naar deze passage, want wat is er mooier dan de goed uitgevoerde zware desertsound? En dan nog door dé man zelve. Nog beter wordt het als je besluit een stukje tussen de kiezen te steken met als achtergrondmuziekje de fijne deuntjes van Bjork. Het is alsof de man persoonlijk de muziek komt verzorgen tijdens je pick nick. Sterker nog: het broodje smaakte eens te meer dankzij het jammen van de grootheid.

De groove die doet denken aan een samensmelting tussen Jimi Hendricx en Lenny Kravitz stak een beetje af tussen het andere gitaargeweld, maar zoals een groot muzikant daarop te zeggen had, vat het helemaal samen:” Past Brant Bjork op Alcatraz? Nee? Perfect!”

Iced Earth – Prison Stage – 17.00 : 18.00

Met Iced Earth pronkte een mooie traditionele metalact op de affiche. Een tweede doortocht op Alcatraz Metal Festival na een geslaagde passage in 2012, waar de band rond Jon Schaffer samen met onder andere Immortal, Testament en Primordial de affiche mocht inkleuren. Deze legendarische band is actief sinds 1988 en kwam onlangs met zijn dertiende langspeler, Incorruptible, aankloppen. Het is tevens de derde plaat waarop Stu Block (Ex-Into Eternity) de vocalen voor zijn rekening neemt en zo stilaan voorgangers Matt Barlow en Tim Owens (Beyond Fear, DIO Disciples, Ex-Judas Priest) moet doen vergeten. De line-up van een band die reeds talloze dienstwissels moest ondergaan werd vervolledigd door Brent Smedley (drums), Luke Appleton (bass) en Jake Dreyer (guitar), die laatst bij de band kwam aansluiten. Dat Iced Earth door de jaren heen enkel aan populariteit wist te winnen bleek uit een talrijke opkomst voor de Prison Stage. Op de intro van Great Heathen Army kwamen Jon Schaffer en de zijnen het podium opgewandeld, waarna we met de openingstrack van de nieuwste langspeler, Incorruptible, meteen een eerste nieuwe song op de setlist kregen. Iets waar we vooraf toch stiekem op gehoopt hadden. Vervolgens trok Iced Earth zijn prima start stevig verder met het opzwepende Burning Times en all time classic Pure Evil. De band speelde strak, Stu Block was goed bij stem en John Schaffer wist het publiek te bespelen met enkele knappe gitaarsolo’s. Deze twee parels smaakten naar meer, en met Seven Headed Whore kregen we iets later een tweede en meteen ook laatste track van de nieuwe plaat op ons bord. Het daaropvolgende I Died For You vormde het volgende hoogtepunt tijdens deze show. Block zong daarbij werkelijk de sterren van de hemel! De kortere setlist, naar normen van Iced Earth, leek verder op een best of af te stevenen met klassiekers als Dark Saga, My Own Savior en The Hunter. Het publiek smulde ervan en verteerde deze als zoete broodjes. Met de titeltrack van Dystopia keerde de band nogmaals terug naar de plaat waarop de huidige zanger zijn debuut maakte. Met een ode aan een overleden vriend van Schaffer, in de vorm van het schitterende Watching Over Me, afkomstig van het album Something Wicked This Way Comes, sloot de band in schoonheid af. Een uurtje Iced Earth vloog zo voorbij tijdens een vlotte show van een band die zijn uitstekende livereputatie alweer alle eer aan deed. Dit liedje mocht voor mij gerust wat langer duren… BV

Elsie Roymans AMF 2017

Obituary – Swamp Stage – 18.00 : 19.00

Om klokslag zes uur mocht de Swamp zich opmaken voor een portie brutale death metal van de hand van Obituary. Wie zich iets vroeger naar dit podium wist te begeven, kon aanschouwen hoe Donald Tardy, perfectionist als hij is, zijn drumstel eigenhandig afstelde. Na bijna dertig dienstjaren op de teller te hebben staan en de daarbij horende tien studioalbums die de band afleverde, is Obituary nog steeds toonaangevend binnen het deathmetalgenre. Gewapend met een nieuw album dat in maart verscheen, kwam dit Amerikaans gezelschap dan ook vastberaden naar de gloednieuwe Marquee afgezakt met als doel meteen het dak eraf te blazen. Dat deze deathmetalpioniers in hun opzet slaagden is geschiedenis. Gesteund door een indrukwekkend goed geluid waarbij de vieze sound met de typische groove van de band tot in de perfectie benaderd werd, beukte Obituary er flink op los. Dit onder het goedkeurend oog van metalhead Vincent Van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk, die sidestage mocht meegenieten van dit spektakel. Openen deed Obituary met Internal Bleeding, waarmee de band ons meteen een track van de legendarische debuutplaat Slowly We Rot trakteerde. Donald Tardy ging werkelijk als een wild beest tekeer op zijn drumstel, terwijl broer John Tardy zijn brutale vocalen over de menigte uitschreeuwde. Het duurde dan ook niet lang voor zich een fraaie moshpit vormde voor het podium, met bloederige toestanden als gevolg. Met nummers als Chopped In Half en Find The Arise van het Cause Of Death album speelde Obituary de Swamp in een bij momenten verschroeiend tempo aan flarden! Met het tweeluik Sentence Day en Ten Thousand Ways To Die liet het vijftal ook twee songs van het laatstverschenen Obituary op ons los. Prima nieuw songmateriaal wat ook door de fans gesmaakt werd. Om af te sluiten kwam er nog een stevige acceleratie met de klassieker Slowly We Rot, waarna we even moeten bekomen van deze flinke bolwassing. Het spreekt dan ook voor zich dat Obituary tot de absolute winnaars van deze festivaldag gekroond mochten worden. Obituary kwam, zag en overwon waarbij death metal even springlevend was. BV

Gino Van Lancker AMF 2017

Testament – Prison Stage – 19.00 : 20.05

Enkele weken geleden zagen we Testament nog aan het werk tijdens het Dynamo Metal Fest in Eindhoven. Toen maakte het Amerikaanse vijftal er eigenlijk best een zooi van door pas een half uur later dan voorzien aan hun show te beginnen (door geluidsproblemen). Dat had als gevolg dat de thrashers pas een klein half uurtje meer mochten spelen. Ook nu was het weer bang afwachten wat het zou worden, want de band weigerde interviews te doen en ook een signeersessie voor de fans kon er niet vanaf. Maar soms is het zo dat, wanneer je je verwachtingen niet hoog legt, het alleen maar kan meevallen. En dat was op zaterdag dus zeker het geval. In het verleden zagen we Testament al meermaals met een slecht geluid, dat vaak veel te hard afgesteld stond of waar de balans zoek was. Nu viel het echter allemaal heel goed mee en begon de formatie netjes op tijd. De show werd in brand gestoken met Brotherhood Of The Snake en meteen kon je zien dat frontman en imposante Indiaan Chuck Billy in een goede bui verkeerde. Je kon de smile van de man zijn gezicht aflezen, er werden grapjes gemaakt en de rochels vlogen weer in het rond. Ook de fictieve airgitaar werd weer bovengetoverd en dus liet hij de vingers zijn werk doen op zijn (halve) microonfoonhouder. Met The Pale King en Centuries Of Suffering kwamen er nog twee nieuwere songs aan bod om dat even terug te grijpen naar vroegere dagen met The Electric Crown. Hierna volgende een eerste echt hoogtepunt in de set middels Into The Pit, dat voor een grote moshpit zorgde en heel wat crowdsurfers richting security deden vloeien. Het is en blijft ook een heerlijke song om helemaal op los te gaan. Vervolgens kwam de titelsong van Dark Roots Of Earth en bleeft het tempo strak onder aanvoering van meesterdrummer en snelheidsmonster Gene ‘ The Atomic Clock ‘ Hoglan. Met Eric Peterson en Alex Skolnick heeft Testament natuurlijk ook twee van de beste thrashgitaristen in de rangen en vooral eerstgenoemde leek ons wel in zijn nopjes tijdens deze show. De apotheose hield de band weer voor het einde toen de publieksfavorieten Over The Wall, Practice What You Preach en Over The Wall de meute nog wat verder mochten afmatten. Het was vooral weer genieten tijdens de solo tijdens dat laatste nummer. Als slotsong werd gekozen voor The Formation Of Damnation, waarin het publiek netjes in twee kampen verdeeld werd voor een potje wall of death. Voor we het wisten was het uurtje eigenlijk alweer voorbij, en konden we vaststellen dat dit eigenlijk wel een van de betere shows van Testament was die we de laatste tien jaar te zien gekregen hebben. Het débacle van Eindhoven werd voor ons hiermee uitgegomd en hiermee plaats in de groep dan ook in mijn persoonlijke dag – top drie. JC

Elsie Roymans AMF 2017

Sleep – Swamp Stage – 20:05 : 21:10

Fans van het doominstituut Sleep kwamen waarschijnlijk spontaan klaar toen bekendgemaakt dat de band Alcatraz zou aandoen. Matt Pike was toch al aanwezig met zijn High on Fire, dus waarom niet die andere band ook uitnodigen. Sterke zet!

Vet!
Dat is het woord dat ons door het hoofd schiet wanneer het drietal aan zijn ding begint. Nog nooit eerder heb zo’n zwaar geluid live mogen aanhoren. Wat een logge sound produceren de oervaders van de stoner/doomscene. Niet normaal. Ik durf op dat moment al te denken aan het beste optreden ooit. In het midden van de set wordt de opener van Sleep’s Holy Mountain, Dragonaut,  gespeeld en ik zie vele mensen een teken van herkenning geven door goedkeurend het hoofd te schudden.

Maar dan…
Speel thuis Dopesmoker in zijn geheel af, vlei je in jouw zetel en je zult gelukzalig in slaap vallen – hence the name -, maar dit nummer brengen, of zelfs maar een stuk hieruit (een twintig minuten) en je krijgt een ander fenomeen. Terwijl de die hard-fans hiervan smullen, verlaten meer en meer mensen de tent; de tot in den truere wederkerende riff is een brug te ver voor velen. Hierdoor eindigt Sleeps optreden voor een halfvolle tent; wat niet nog was voorgevallen vandaag (meestal was de tent te klein). Voor de één een magistraal optreden, voor de meerderheid een saaie bedoening. Wij bengelen hierdoor zowat middenin: een twijfelgeval. EV

Gino Van Lancker AMF 2017

Venom – Swamp Stage – 21.10 – 22.25

Volgens velen zijn de mannen van Venom de uitvinders van black metal. In 1982 brachten ze tijdens de hoogdagen van NWOBHM hun tweede plaat Black Metal uit. Dus er zal wel iets van aan zijn. Ondertussen bestaan er twee versies van de band. Vandaag zien we de versie met originele zanger Cronos aan het werk. Inherent aan een trio is dat het geluid live een beetje ‘leeg’ kan zijn. Dat is bij Venom niet anders. Je verwacht een bulldozer en krijgt een heftruck. Ook hebben we de indruk dat de synchronisatie tussen Cronos en gitarist La Rage niet altijd optimaal is, waardoor het geheel een eerder rommelige indruk maakt. Een beetje zoals de eerste platen van Venom, quoi. Ietwat verbazend is de volledige afwezigheid van songs uit hun derde én legendarische plaat At War With Satan. Een streepje Cry Wolf had niet misstaan, bijvoorbeeld. Al bij al een leuke passage van de band, maar van een triomftocht kunnen we zeker niet spreken. KVK

Elsie Roymans AMF 2017

Abbath – Swamp Stage – 22.25 : 23.30

Vijf jaar na zijn vorige passage op Alcatraz Metal Festival, toen nog in de Brielpoort in Deinze, mag icoon Abbath Doom Occulta zijn kunststukje nog eens komen overdoen. Toen nog aan de zij van Demonaz en Horgh als zanger, gitarist van het grote Immortal. Dit jaar met zijn nieuwste muzikale project Abbath, waar hij zich met enkele getalenteerde artiesten weet te omringen. Samen met bassist Tom Cato Visnes aka King Ov Hell (Ov Hell, Ex-Sagh, Ex-God Seed, Ex-Gorgoroth, Ex-I) nam Abbath in de vooravond nog de tijd om een signeersessie te geven aan de Rock Tribune-stand. Daar bleek nogmaals hoe sympathiek deze Noor werkelijk is, en welk fraai gevoel voor humor de man geniet. We zijn dan ook vol verwachting wanneer we ons na het vallen van de avond richting Swamp Stage begeven, waar Abbath headliner van de dag was. Met een traditionele vuurspuwact maakte Abbath in een overvolle Swamp zijn entree, om daarna meteen stevig van leer te trekken met To War! Een start die niet gemist werd, ondanks enkele klankproblemen. Zo kwam er maar geen zang doorheen. Een euvel dat gelukkig snel van de baan geveegd was, waarna er met het duistere Winterbane en het agressievere Ashes Of The Damned nog twee krachtige gifpijlen vanop het debuutalbum op ons werden losgelaten. De nieuwe songs deden het goed en leken gekend voer voor de menigte. Na het sterke openingstrio toverde Abbath Warriors uit zijn hoed. Een cover van Abbath zijn eigenste I-project, waarmee hij ook reeds met King de studio indook. Hierna werd de set nog een niveau hoger getild met een puike versie van Nebular Ravens Winter van Immortal, afkomstig van het Blizzard Beasts album dat ook al weer dateert van 1997. De prestaties van de man op de drumkruk, Emil Wiksten (Ex-Blood Red Throne, Ex Aeon) wie zonder Creature masker speelt, bleven hierbij ook niet onopgemerkt. Met veel snelheid en precisie beukte hij op zijn vellen, wat een lust voor het oog en oor was. Met het trio In My Kingdom Cold, Tyrants en One By One afkomstig van het album Sons Of Northern Darkness zet Abbath de zegetocht gestaag verder. Met een flinke dosis humor in dansjes en gekke bekken wist de frontman zijn publiek dan ook uitstekend te entertainen. Wel bleef de kerel trouw op het podium, waarmee hij een slippertje als op Metaldays in Slovenië kon voorkomen. Voor wie de sierlijke val van Abbath toch nog moest ontgaan zijn, geven we graag volgende link mee:

Een volgend hoogtepunt tijdens deze show dringt zich op wanneer we het bloedsnelle Solarfall over ons heen krijgen, waarmee we ook op een track van het legendarische At The Heart Of Winter album getrakteerd worden. Onder toezicht van de heren van Obituary, die sidestage aan het meegenieten waren van deze show, was het daarna tijd om de schade op te meten met Count The Dead. Afsluiten deed Abbath in stijl, met het epische All Shall Fall waarmee hij de Swamp Stage nog eenmaal op zijn grondvesten liet daveren. Met een gevarieerde setlist met maar liefst zes songs van Immortal, één nummer van I en vier tracks van het debuutalbum Abbath wist Abbath dan ook probleemloos alle verwachtingen in te lossen. Wel is het stillaan uitkijken wanneer deze band met een nieuw album op de proppen zal komen en zo meer beroep kan doen op een eigen repertoire. BV

Elsie Roymans AMF 2017

Saxon – Prison Stage – 23.30 : 01.00

Eerlijk gezegd schrokken we er wel een beetje van toen we in eerste instantie hoorden dat de Britse veteranen van Saxon aangekondigd werden als de headliner voor de zaterdagavond. Op andere festivals in de buurt moest de legendarische band rond de boomlange zanger Biff Byford meestal tevreden zijn met een spotje in de namiddag. Blijkbaar zag de organisatie meer ongekend potentieel in deze formatie dan de andere boekers en was men zeker dat dit een ideale afsluiter zou worden. Voor ons eender, Saxon zorgt toch altijd voor een feestje, zowel bij zonneschijn als wanneer de regen met bakken uit de lucht zou vallen. Wanneer AC/DC’s intro It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ’n Roll) uit de boxen galmt, weten we wat te gebeuren staat. Saxon is klaar voor anderhalf uur nostalgie. Na de show van Dirkschneider de dag ervoor, waren we dus benieuwd of ook deze oude knarren nog even de puntjes op de ‘i’ konden zetten. Het vijftal begon meteen met het recentere Battering Ram, een song die meekan met het betere werk uit de oude dagen, en intussen een vaste waarde geworden is in de setlist. Het waren echter de klassieke hits die iedereen wilde horen en ook Saxon is slim genoeg om te weten dat ze die krakers ook moeten leveren. Die kwamen er dan ook in overvloed en dus zagen we de oudere garde in delirium gaan op songs als Motorcycle Man, Power And The Glory, 20.000 Feet, And The Bands Played On, 747 (Strangers In The Night), Strong Arm Of The Law, Princess Of The Night en Heavy Metal Thunder. Biff is nog steeds het boegbeeld van de band, maar soms leek hij ons wat onverschilliger en minder scherp over te komen dan wat we vroeger gewoon waren. Het scherp van de snee misten we een beetje. Was het daarom slecht? Helemaal niet, de fans genoten gewoon tot de laatste seconde. Vooral omdat de band als encore nog een drietal schitterende toetjes op het menu staan had: Wheels Of Steel, Crusader en Denim And Leather. Saxon is gewoon een band die ieder festival nog een meerwaarde kan bezorgen. De houdbaarheidsdatum mag dan wellicht in zicht komen, zolang de fans kunnen blijven genieten van muzikaal en vocaal prima gebrachte songs die ze willen horen, zien wij vooralsnog geen enkel vuiltje aan de lucht. And the band played on! JC

Elsie Roymans AMF 2017