Twee heerlijke dagen hadden we er al opzitten in onze luxe-gevangenis. Twee dagen vol prima bands, goede sfeer en ongelooflijk veel bekende gezichten die het leven mooier maakten. Dag drie zou alleen nog maar mooier gaan worden, want voor de eerste keer in het tienjarige bestaan mocht de organisatie van Alcatraz Metal Fest het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen. Niet onlogisch natuurlijk, als je kleppers als Korn en Amon Amarth had weten te strikken voor je verjaardagsfeestje. Alles verliep echter rimpelloos: er was plaats, bier en eten genoeg voor iedereen. En was er al eens een bandje dat je wou skippen, dan was er nog steeds de Presidio, waar de sterke biertjes rijkelijk vloeiden en de ambiance heerste als in de oude hardrockkroegdagen. Een verslag van de slotdag van een uitermate geslaagd festival lees je hieronder.

Raven – Prison Stage – 10.45 : 11.25

Raven op Alcatraz Metal Fest. Ik weet niet of veel mensen hierop nog zaten te wachten. De band bestaat al eeuwen en lijkt steeds maar in de zelfde watertjes te blijven ploeteren. Doorgebroken zijn ze nooit, hoewel gevestigde waarden soms wel eens willen vernoemen dat de band voor hen van invloed geweest is. De broertjes Gallagher stonden samen met hun drummer ontieglijk vroeg geprogrammeerd op zondag en kregen de ondankbare taak het doorkaterde publiek wakker te schudden. Wij kwamen pas in de loop van de set de weide opgestrompeld en zagen enkel nog wat flarden. Daaruit konden we opmaken dat we niet al te veel gemist hadden. De zang was naar hedendaagse normen slecht te noemen, de geluidsbalans verre van ideaal en de vertoning zelf oubollig. Vergane glorie, meer kunnen we hier niet over zeggen. Daar kon een culthitje als Rock Until You Drop niet veel aan veranderen. JC

Elsie Roymans AMF 2017

Carnation – Swamp Stage – 11.25 : 12.00

We konden eerder al zeggen dat de organisatie dit keer wel de kaart van de Belgische bands trok. Wat wij als muziekliefhebber van de lokale scene enkel en alleen maar kunnen toejuichen natuurlijk. Op zondag was het zo dat de jonge honden van het hondsbrutale Carnation de Swamp Stage mochten gaan openen. En op dit ontieglijk vroeger uur – naar metalheadnormen – was de tent voor dit gezelschap al behoorlijk vol gelopen. Carnation speelt death metal, jongens en meisjes, maar op een manier waar oude gevestigde waarden als pakweg een Morbid Angel ofzo, bij momenten jaloers op zouden zijn. Hier en daar is ook wel een Slayer– of zelfs Pantera-achtige riff te horen, maar alles wordt live zo ongelooflijk strak en vet gebracht, dat we niet anders kunnen als gewoon heel veel respect te betuigen voor wat de band op zondagmiddag neer pootte. Ook het geluid zat goed: iets wat essentieel is om deze vorm van muziek op ideale manier te kunnen beleven. Een nummer als The Great Deceiver klonk bijvoorbeeld als een kathedraalklok en laat horen dat deze jonge snaken met de besten in het genre mee kunnen. Ook de podiumpresence is af. Veel hoeven de mannen niet meer te leren. Het kan alleen nog maar vooruit en omhoog. Carnation? We gaan er nog meer van horen, let op mijn woorden! JC

Gino Van Lancker AMF 2017

UFO – Prison Stage – 12.00 : 12.50

Het is eigenlijk een halve schande dat legendes als UFO op een zucht na het hoofdpodium op Alcatraz moeten openen. Rechtvaardiger zou zijn dat ze aan het eind mogen opdraven. Maar de realiteit dicteert anders. Dus slepen we ons vege lijf richting Prison Stage om de flegmatieke Brit Phil Mogg en de zijnen aan het werk te zien. Rond de middag. Een beetje vroeg voor rock-‘n-roll, overigens, en dat vond ook Phil. Hij verwachtte daardoor een (te) vroege dronkenschap en op zijn leeftijd lijkt ons dat af te raden. Maar goed, geheel binnen de lijn der verwachtingen speelde de band een setlist, gestoeld op oude klassiekers als Doctor Doctor, Only You Can Rock Me, Too Hot To Handle en natuurlijk Rock Bottom. Kandidaat voor de beste rock-riff ooit? Jazeker! Op naam te zetten van de illustere Michael Schenker, natuurlijk. Puntje van kritiek? Jazeker. Mijnheer Vinnie Moore, ja, u bent een onwaarschijnlijk sterke gitarist. Ja, u speelt met de gitaar achter het hoofd beter dan de meeste andere gitaristen met de gitaar gewoon vóór hun. Maar klassieke riffs zijn klassieke riffs. Dus ik hoor de meefluitbare melodie van Doctor Doctor graag ‘ongeschonden’. Niet een eigen versie ervan. Dank voor uw begrip. KVK

Gino Van Lancker AMF 2017

Dr. Living Dead – Swamp Stage – 12.50 : 13.30

Eerlijk? Het Zweedse Dr. Living Dead was bij ondergetekende een onbekende eend in de bijt. Als thrashliefhebber die ik zelf wel ben, is dit achteraf bekeken eigenlijk wel een schande te noemen. Want bij momenten heb ik wel met open mond staan kijken naar dit viertal. Als je ze op het podium ziet staan, zou je je aan een afkooksel van Suicidal Tendencies denken te verwachten. Het viertal staat op het podium met bandana’s, opgetrokken sportkousen, hemdjes, enzovoort. Ook is er heel wat beweging en vooral de zanger lijkt een groot fan van Mike Muir te zijn. De bewegingen, loopjes en mimiek lijkt soms akelig erg op die van onze favoriete frontman. Een verschil is, dat de Zweden gemaskerd met doodshoofdmaskers hun show afwerken. Allemaal heel cool om te zien. Maar wat echt telde, is dat dit gezelschap ook muzikaal heel vetjes in de spotlights kwam te staan. De old school thrash die Dr. Living Dead te horen bracht, was heel groovy, strak gespeeld en energiek gebracht. Ik vind het ook altijd machtig als er veel beweging op het podium is en de band daarmee zelf de uitnodiging verstuurt voor een direct feestje. Een missie waarin ze volgens mij met verve geslaagd zijn. De band riep op tot een ‘pit’ en kreeg een ‘pit’. Ik ben er zeker van dat deze thrashende maniakken hier heel wat nieuwe zieltjes gewonnen hebben. Ik ga alvast mijn schade inhalen en op zoek gaan naar het materiaal van deze formatie. En op een volgende liveshow zien ze me zeker terug. JC

Gino Van Lancker AMF 2017

Sacred Reich – Prison Stage – 13.30 : 14.25

Een show die ik dit weekend ook met stip in mijn agenda genoteerd had, was dit van de Amerikaanse thrashveteranen van Sacred Reich. Ook hier ging het vooral om de nostalgische factor. Het olijke viertal mag dan wel al jaren geen nieuwe muziek meer maken, toch bleven hun shows steeds een ‘must’ om naartoe te gaan. Met Ignorance, Surf Nicaragua, The American Way, Independent en Heal  hebben de mannen enkele sterke maatschappijkritische klassiekers afgeleverd. Bassist/zanger Phil Rind was ook steeds een lust om te aanhoren of aanschouwen, hoewel hij in mijn ogen misschien nooit de beste zanger geweest is. Maar de man weet steeds zijn boodschap op een geloofwaardige manier over te brengen in geweldige songs. En die geweldige songs kregen we ook op zondag weer te horen. Voor de zoveelste keer zegt U? Ja, maar dan horen wij op een festival nog steeds liever wat klassiekers waarop we uit de bol kunnen gaan, dan nieuwe songs die meestal niet relevant meer zijn. Ik heb gewoon weer als vanouds genoten van songs als Ignorance, Crimes Against Humanity, Who’s To Blame, Independent, The American Way, Death Squad en Surf Nicaragua. Dat het allemaal wat gezapiger en minder scherp was dan vroeger, bedekken we met de mantel der liefde. Thrashfans koesteren hun idolen. En dat is wat we zullen blijven doen. JC

Elsie Roymans AMF 2017

Asphyx – Swamp Stage – 14.25 : 15.10

Brute old school death metal, daarvan zien we er vaak te weinig op festivals. We waren dan ook erg blij toen we hoorden dat Nederlands death metal trots Asphyx in de Swamp op Alcatraz zou aantreden. De Hollanders hebben enkele klassiekers op hun naam staan zoals The Rack en Last One On Earth maar waren tot voor enkele jaren het spoor bijster. De laatste tien jaar zijn ze echter aan een felle remonte bezig met drie fantastische albums waarvan het vorig jaar verschenen Incoming Death de laatste is. De eerste tonen slaan meteen in als een bom. Het is nog vroeg in de namiddag, de meesten hebben de laatste slapers nog niet uit de ogen verwijderd en dan krijg je een song als Vermin van klassieker The Rack voor de kiezen. Plots is iedereen wakker natuurlijk. Het geluid zit meteen goed waarbij vooral de bulldozer sound van drummer Stefan Hüskens opvalt. Wat een beul zeg! Daarna volgen met Candiru, Division Brandenburg en Wardroid maar liefst drie songs van hun laatste wapenfeit, netjes in volgorde van op plaat. Later in de set komt van die laatste ook nog Forerunners of the Apocalypse voorbij. Het accent ligt duidelijk op het recentere materiaal met Deathhammer en Death… The Brutal Way als smaakmakers. De karakteristieke schuurpapieren stembanden van Martin van Drunen missen ook vandaag weer hun uitwerking niet. Het blijft een kwestie van smaak maar wij vinden het prima passen bij de oorlogsmachine die Asphyx is. Met het onvermijdelijke The Rack en Last One On Earth komt er veel te vroeg een einde aan een fantastische show. Asphyx is een echte pletwals en dit optreden zal nog lang nazinderen! SD

Gino Van Lancker AMF 2017

Life Of Agony – Prison Stage – 15.10 : 16.05

Als het over Life of Agony gaat, is er altijd wel iemand die begint over de transformatie van Keith naar Mina Caputo. Men zou haast vergeten dat de band uit Brooklyn, New York toch verantwoordelijk is voor twee klassiekers uit de jaren negentig, namelijk het ongeëvenaarde River Runs Red en de sterke opvolger Ugly. Enkele jaren geleden speelden ze al eens een wervelende show op Alcatraz en bekend om hun sterke live reputatie vatten we dan ook post op de eerste rijen. Meteen blijkt dat Mina zich naar het publiek toe zelfverzekerder dan ooit opstelt. De show is nog niet helemaal begonnen en haar hemd gaat al omhoog zodat iedereen een glimp kan opvangen van haar in ontwikkeling zijnde boezem. Muzikaal is het River Runs Red dat meteen de toon zet, gevolgd door This Time en Method of Groove. Je moet maar durven, zo in het begin van de set meteen al je beste troeven op tafel gooien! Niet moeilijk dat de weide al vroeg in de set in vuur en vlam staat. De hitsingle Weeds van hun matige derde plaat Soul Searching Sun wordt door de eerste rijen uit volle borst meegezongen. Mina schuwt, in tegenstelling tot vroeger, het contact met het publiek niet en zakt geregeld het podium af om knuffels te geven en handjes te schudden. Van Ugly horen we het groovy Lost At 22 voorbij komen. Zoals te verwachten laten ze de plaat Broken Valley links liggen en komt hun laatste worp, A Place Where There’s No More Pain, ervan af met World Gone Mad. Deze laatste heeft het live moeilijk om overeind te blijven tussen het vele muzikale geweld van het debuut. Want met songs als Bad Seed, Through and Through en Underground leg je nog steeds een weide plat. Op plaat mogen ze misschien al lang niet meer de meest interessante band zijn, als ze onze contreien opnieuw aandoen, zijn we er gewoon weer bij! SD

Elsie Roymans AMF 2017

Trivium – Prison Stage – 17.00 : 18.00

In 2015 zagen we de Amerikaanse metalcoregiganten van Trivium al eens het beste van zichzelf geven op Alcatraz. Dit jaar staan ze er opnieuw. Gezien de goede live reputatie is dat niet eens zo erg. Met weeral een nieuwe drummer – we zijn de tel naderhand kwijt geraakt – starten ze sterk met het snelle en harde Rain van hun doorbraakalbum Ascendancy. Daarna horen we een mooie samenvatting van hun ondertussen ook al weer 15 jarige carrière waarbij het album In Waves het sterkst vertegenwoordigd is met de songs Watch the World Burn, Forsake Not the Dream en de titelsong. Nieuwe drummer Alex Bent laat meteen van zich spreken met zijn wel erg strakke en brute spel. Een sterke aanwinst, dat staat vast! En nu maar hopen dat ze hem een tijdje aan zich kunnen binden. Nog dit jaar mogen we nieuw plaatwerk verwachten en afgaande op de eerste vrijgegeven single, die vandaag ook live wordt voorgesteld, mogen we ons opmaken voor een knaller. Frontman Matt Heafy probeerde de laatste jaren steeds melodieuzer te gaan zingen waarbij hij live nogal eens door de mand durfde vallen. De man heeft er duidelijk aan gewerkt want zijn stem klinkt vandaag beter dan ooit! En om het concert helemaal af te maken vergeten ze ook onze persoonlijke favoriete Trivium song Down from the Sky niet te spelen! Top! SD

Elsie Roymans AMF 2017

I Am Morbid – Swamp Stage – 18.05 : 19.00

De eerste vier albums van Morbid Angel zijn allen death metal meesterwerken en mogen gerust als baanbrekend worden beschouwd. Ze behoren tot het allerbeste dat het genre ooit voortbracht en gaan nooit vervelen. Ook vandaag blijven ze erg relevant en kan menig jong, extreem bandje er nog een puntje aan zuigen. Morbid Angel was zijn tijd dan ook ver vooruit. We zetten ze nog even op een rijtje: Altars of Madness (van 1989 al!!), Blessed are the Sick, Covenant en Domination. En toch is het niet, zoals eerder aangekondigd, Morbid Angel die op de bühne verschijnt maar wel originele zanger David Vincent en band ofte I Am Morbid. David Vincent wou maar al te graag als vervanger van ‘zijn’ Morbid Angel naar Kortrijk afzakken om te bewijzen dat hij de enige echte ‘Morbid’ is, getuige ook de bandnaam. Door louter songs van de eerste vier platen te spelen, is dat op voorhand een gewonnen wedstrijd natuurlijk! Ze werden dan nog speciaal voor deze ene show vanuit de VS overgevlogen. Onder begeleiding van ervaren rotten als drummer Tim Yeung en gitaristen Bill Hudson (Circle II Circle) en Ira Black (Lizzy Borden, Metal Church) komen ze het podium op met de bedoeling de Swamp te verpletteren. Het dak gaat er al af met opener Immortal Rites. De sound zit goed en de band lijkt er erg veel zin in te hebben. Van Altars of Madness zullen verder nog Visions from the Dark Side en Maze of Torment passeren. Blesses are the Sick, naar onze bescheiden mening de beste van de vier, is vertegenwoordigd met Fall from Grace en het titelnummer. Van het vaak ietwat ondergewaardeerde maar o zo sterke Covenant worden de eerste twee songs gespeeld, namelijk Rapture en Pain Divine. Domination komt er met één song, namelijk Eyes to See, Ears to Hear bekaaid vanaf maar geen haan die daar naar kraait. David Vincent zou David Vincent niet zijn mocht hij zijn eigen regels niet doorbreken. En zo wordt ook I am Morbid van hun laatste, erg bedenkelijke album Illud Divinum Insanus boven water gehaald. Ergens wel begrijpelijk vermits zijn huidige band er naar genoemd is. Voor we het goed en wel beseffen komt er al weer een einde aan de show waar we zo naar uitkeken. Een betere vervanger konden we niet dromen! SD

Hans Van Hoof – AMF 2017

Doro – Prison Stage – 19.00 : 20.05

Doro Pesch – Doro voor de vrienden – heeft veel vrienden in België. Dat weten we al lang. De flamboyante maar immer sympathieke Duitse zangeres is een graaggeziene gaste tijdens menig festival en clubshows, waar ze ook zelden of nooit teleurstelde. Dat weet ze zelf ook wel en daarom trakteerde ze haar talrijke aanhang vandaag vooral op een old school set, waar de nadruk vooral lag op haar Warlock verleden. Wij waren daar alvast niet rouwig om, net als alle overige metalheads dat trouwens niet waren. Doro en haar heel strakke begeleidingsband waren heel enthousiast en de blonde Duitse liet het niet na om haar appreciatie naar het Alcatraz publiek toe te tonen ook. Het enige waar wij ons nog steeds aan storen is het nog steeds abominabele accent tijdens haar Engelse uitspraak. ‘Ies Miets Wes’ zou East Meets West moeten betekenen, maar ach – je wordt er enkel maar vrolijk van. Zoals we zeiden: een set vol met Warlock klassiekers. Zo was het bijvoorbeeld nostalgie troef tijdens cult hits als I Rule The Ruins, Burning The Witches, Fight For Rock, East Meets West, Für Immer (kippenvel!), All We Are (*OwieO*) en Earthshaker Rock. Ook de Wacken hymne We Are The Metalheads werd niet vergeten en daarin werd de verbondenheid tussen alle metalliefhebbers nog eens in de verf gezet. Het gezelschap waagde zich ook aan de Judas Priest klassieker Breaking The Law, die op luid applaus onthaald werd en voor schorre kelen zorgde. Soms vonden we dat de zang misschien iets zachter in de mix gemogen had, maar over het algemeen was ook dit een optreden dat door veel mensen gesmaakt werd. Je bent er echter wel voor of er tegen. Maar bij een dergelijke gevarieerde bill als op dit festival kan je natuurlijk niet voor iedereen goed doen. Een moment van respect volgde nog op het eind van de show, toen na de verplichte foto’s met het publiek het afgespeelde duet van Doro met Lemmy van Motörhead nog volgde. Zo waren er nog wel meer bands die hommage brachten aan Mister Rock And Roll himself, maar hier deed het raar om en plein air op het festival die stem nog eens te horen. Doro’s clubshow in het najaar? Daar gaan wij ook gewoon weer heen! JC

Elsie Roymans AMF 2017

Moonspell – Swamp Stage – 20.10 : 21.10

Zoals het een goed festival betaamt, bestaat de line-up uit een gezonde mix van nieuw talent en oude glorie. Een band op wie die laatste term zeker van toepassing is, is Moonspell, dat inmiddels ook al 25 jaren op de teller heeft staan. De band heeft een speciale band (bent u nog mee?) met ons landje, gezien België één van de eerste landen was waar Moonspell internationale potten brak. Een goede plaat mag al eens integraal gespeeld worden, dus na Monkey3 eerder die dag was het de beurt aan Fernando Ribeiro en de zijnen om Irreligious nog eens op het Swamp Stage-publiek af te vuren, en daarbovenop nog enkele knallers uit Wolfheart. Meer dan genoeg om van te smullen, dus wie zijn wij om zo’n maaltijd af te slaan? Heerlijke songs als Opium en Mephisto, aangevuld met parels als Alma Mater, Vampiria en het onvermijdelijke Full Moon Madness tonen aan dat hoewel de hoogdagen van het gothic genre al even achter ons liggen, Moonspell nog steeds een meer dan relevante band is. DVB

Gino Van Lancker AMF 2017

Amon Amarth – Prison Stage – 21.10 : 22.25

Wat nu zou volgen, was de show waarnaar velen het ganse weekend lang naar uitgekeken hadden. Idem dito voor ondergetekende, nederige Amon Amarth adept. Hele hordes, al dan niet Vikings, schoven ruimschoots voor aanvangstijd richting podium, waar een immense skull het decor vormde voor de drumriser. Het zag er allemaal weer prachtig uit, en met de invallende duisternis zouden de pyro’s, bommen, vuurwerk en explosies uitermate tot hun recht komen. De setlist bestond uit maar liefst zestien songs, en het was verbazend dat de toch wel extremere vorm van metal toch uitstekend tot zijn recht kwam. Enerzijds door het perfecte geluid, anderzijds door de constante melodie en variatie in de onderlinge songs. Sommigen mogen Amon Amarth dan wel de Sabaton van de death metal noemen, ik hoef het hiermee nu eens helemaal niet eens te zijn. De muzikale perfectie was akelig dichtbij, de riffs en solo’s waren moordend precies en de drums konden op hun eentje een continent veroveren. Tel daarop nog eens de bulderende, maar toch herkenbare vocalen van Johan Hegg en je weet dat je hier met een hele grote band te maken hebt. De man heeft presence: een Viking in de ware zin van het woord, net als zijn medebroeders natuurlijk. De band komt geloofwaardig over en is dreigend. De show maakt het plaatje zelf helemaal af. Hier moet voor een fortuin aan vuur de lucht in geschoten zijn. Een wonder dat de boel onstage niet in de fik ging – op het terrein zelf was het strijdtoneel des te imposanter erdoor. Bierkranen bleven openstaan, haren zwiepten in het rond, nekken draaiden hun rondjes en de kelen werden schor geschreeuwd. Wat een show, beste lezers! Twee datum na datum ben ik nog onder de indruk van hits als First Kill, At Dawn’s First Light, Destroyer Of The Universe, With Oden On Our Side, Death In Fire, Runes To My Memory (wat een fantastische song blijft dit toch!), Raise Your Horns (waarbij de frontman een litertje of twee gerstenat in één keer soldaat maakte) en het schitterende, tot meebrullen uitnodigende Guardians Of Asgaard. Het laatste bloed, tenslotte, moest vloeien tijdens de ‘hitsingle’ Twilight Of The Thunder God. Eerlijk gezegd: persoonlijk had ik na deze show genoeg gezien. Dit was een climax van een schitterend weekend. Iemand naast mij kreeg er zowaar een natte poes van. Dan weet je dat dit wellicht de grote winnaar van het weekend was. Voor mij persoonlijk was het zo. Respect voor hoe deze Zweden hun loopbaan uitgebouwd hebben: zwaar werk loont en dat zal zich zeker nog vertolken in menig headlinerspot op een groot festival. Vikings rule the world! JC

Elsie Roymans AMF 2017

Paradise Lost – Swamp Stage – 22.25 : 23.30

Dat Paradise Lost de laatste jaren weer goed op dreef is, mogen we gerust een understatement noemen! Er worden onophoudelijk meesterwerken op de wereld losgelaten met als voorlopig hoogtepunt het in 2015 verschenen The Plague Within. Binnen twee weken komt de opvolger uit, Medusa genaamd en het zal niemand verwonderen dat we daar enorm naar uitkijken. In afwachting daarvan zien we ze als headliner in de Swamp op zondag. Een status die ze zoals te verwachten helemaal waarmaken! Met No Hope in Sight van The Plague Within wordt het optreden in de juiste plooi gelegd. Een naargeestige, donkere en uitzichtloze sfeer vult de tent. Zanger Nick Holmes is perfect bij stem en ziet er weer uit alsof hij net slecht nieuws gekregen heeft. Paradise Lost weet verdomd goed wat het publiek wil horen want werkelijk de beste songs uit de beste albums komen aan bod. Of wat dacht je van Embers Fire, One Second, Enchantment, Pity the Sadness, Say Just Words en recenter werk als The Enemy en Faith Divides Us – Death Unites Us? Alsof dat nog niet genoeg is, stellen ze meteen ook twee nieuwe songs voor, namelijk Blood and Chaos en The Longest Winter. The Longest Winter was het eerste nummer dat de wereld werd ingestuurd en van Blood and Chaos is er ondertussen een videoclip uit. Beiden zijn te vinden op youtube natuurlijk! We zijn blij dat van de The Plague Within ook nog de uiterst neerslachtige doomsong Beneath Broken Earth gespeeld wordt. Afgesloten wordt met, hoe kan het ook anders, The Last Time! Een optreden om niet snel te vergeten en een goeie keuze om ze in de tent te zetten want dit soort muziek heeft nu eenmaal een donkere setting nodig. SD

Hans Van Hoof – AMF 2017

Korn – Prison Stage – 23.30 : 01.00

De organisatie van het Alcatraz festival had dit jaar zwaar ingezet. Ook om eens een jonger publiek aan te boren. Daarvoor werden kosten nog moeite gespaard en dat vertaalde zich uiteindelijk in een uitverkochte zondag. Petje af hiervoor. Want hoe druk het ook was, alles bleef steeds onder controle. De wachtrijen waren beperkt en je kon steeds vlotjes je biertje scoren aan de bars. Enige minpuntje was misschien dat er maar 1 centraal punt met toiletten was, waar het nu en dan eens stropte. Verder: helemaal geen klagen. Ook de catering was super: dit was genieten in vergelijking met andere festivals. Waar gaat dit eindigen, is the sky the limit? Korn dus, de populaire band. Geliefd bij veel metalheads, maar ook door een enigszins breder publiek. En dat zag je ook, op het einde van de dag kwamen nog steeds mensen toe, die het metalgebeuren niet echt behoefden, maar toch voor die ene headliner gekomen waren. Dat vinden wij dan weer jammer, want ze misten zo een boel prima bands, waarvan wij denken dat die belangrijker waren dan Korn. Maar wij, metalheads, zijn open-minded en gedogen dus ook de desinteresse van een andere kant. Niet dat we iets tegen Korn hebben natuurlijk, want de Amerikaanse ‘nu-metal’ trots brengt altijd wel een vette show, en kan door middel van eigengereide strategieën steeds een publiek entertainen. Alleen hadden we vragen. Zou het nog lukken na drie slopende dagen om het publiek nog eens volledig los te laten gaan? Zouden de traditionele metalheads het respect kunnen opbrengen? Antwoord: gewoon, ja hoor! Korn kwam, zag en palmde de gevangenis in, waaruit niemand blijkbaar wou ontsnappen. Korn is een live band pur sang en weet drommels goed wat het moet doen. Hits afwisselen met moordende songs, waarin agressie, catchyness, frustratie en temperament verwerkt zit. De band heeft hits om op te bogen, vele zelfs, getuige de krakers Falling Away From Me, Y’All Want A Single, Shoots And Ladders, Got The Life, Blind en het afsluitende Freak On A Leash. Frontman Jonathan Davis – nog steeds in die belachelijke en intussen toch wel afgezaagde kilt – heeft wel het charisma en de eigenheid om een weide op zijn hand te krijgen. Daarom kunnen wij enkel besluiten dat de organisatie de enige en juiste keuze gemaakt heeft om Korn deze fabuleuze tiende editie te laten afsluiten. JC

Elsie Roymans AMF 2017

Wij zijn nu al heel benieuwd naar wat de toekomst zal brengen. Wordt het volgend jaar opnieuw een driedaags festival? Mag het opnieuw op deze locatie? Is de locatie dan nog steeds groot genoeg? Wellicht krijgen we hierover snel antwoorden. Onze conclusie: Alcatraz was fantastisch, in elk opzicht! Een dikke pluim en een vette merci naar de organisatie toe en iedereen die het werken voor ons medium zo aangenaam mogelijk gemaakt heeft. Bij leven en welzijn: tot volgend jaar! JC

Gino Van Lancker AMF 2017

Met dank aan Alcatraz Hard Rock & Metal Festival en zijn medewerkers, de fotografen (Elsie Roymans, Tim Tronckoe, Hans Van Hoof en Gino Van Lancker), Rock Tribune en iedereen die aan deze reports hebben meegewerkt.