Bereft of Light is de naam van het nieuwe project van Daniel Neagoe, die U misschien wel kent van bands als Eye of Solitude, Clouds en Shape of Despair. Stilzitten is duidelijk niet aan hem besteed, want Bereft of Light is een éénmansproject geworden dat Cascadian black metal brengt in de stijl van Wolves in the Throne Room en Agalloch. Toch wordt ook dit weer op geheel eigen wijze uitgevoerd.
Wie bovengenoemde bands kent, weet ongeveer waaraan hij zich mag verwachten: Langere nummers met meditatieve riffs. Daarnaast krijg je ook veel sfeerschepping via rustigere passages. Daarin is Bereft of Light niet anders: Er wordt geopend met een langere, dromerige intro, al schept vooral de gitaar hier meteen al de juiste sfeer, want dit wordt zeker geen vrolijk plaatje. Dit is muziek om ‘s nachts mistroostig mee over een begraafplaats te dolen. Ook opvolger Legamânt begint met een heel intimistisch gitaarstukje, ergens op de achtergrond valt de regen met bakken uit de lucht. Toch kruipt er ineens een zekere spanning in de muziek, waarna, niet geheel onverwachts uiteraard, alle registers opengetrokken worden. Als even later dan die stenen splijtende zang van Neagoe invalt, is het plaatje compleet.
Dat Daniel Neagoe een stem heeft om u tegen te zeggen, wisten we al. De veelzijdigheid van zijn kunnen blijft echter verbazen. Deze keer heeft hij voor de gelegenheid zijn blackmetalkorrel bovengehaald, al blijft hij de kracht behouden die we ook al van Eye of Solitude kennen. Kijk, dit is gewoon hoe black metal moet klinken: Die grunts moeten aankomen, je ingewanden helemaal overhoop halen. Maar dan komt het slot van dat nummer, schakelt Neagoe nog een versnelling hoger, en geeft er diepe wanhopige klanken aan mee, balancerend op het randje van de waanzin. Op Freamât wordt overigens ook nog eens de zuivere zang bovengehaald, al klinkt die niet noodzakelijk minder desperaat.
Overigens leunt dit album niet alleen aan bij de genoemde Cascadian metalbands, maar ook een depressive blackmetalband als Thy Light komt bij ons naar boven: Intens en verscheurd, maar ook met een hang naar schoonheid en melancholie. Een intriest verwijlen bij de dingen, waarbij verbazing om de wereld afgewisseld wordt met een immense smart. Dit album nodigt aan de ene kant dus uit tot introspectie, terwijl aan de andere kant de diepe wanhoop ervan afspat. En toch wordt dit album nooit te zwaar, wat te danken is aan die bloedmooie akoestische gitaarstukjes die de schoonheid centraal stellen. Wij vinden Hoinar dan ook een geweldige toevoeging aan het reeds indrukwekkende parcours van Daniel Neagoe, en er rest ons maar één advies: luister! Nu!
