Ashley Bickx

Dat Arising Empire, sublabel van het grote Nuclear Blast, gespecialiseerd is in het aantrekken van jonge, beloftevolle metalcorebands is stilaan aan het verworden tot parate kennis. Net zoals het feit dat Antwerpen te beschouwen valt als de parking van het Waasland. Maar genoeg tegen de schenen van de fiere Antwerpenaars geschopt voor vandaag. Het Franse gezelschap Novelists mag zich rekenen tot het kransje bands dat ressorteert en opereert onder de begeleidende en ondersteunende vleugels van Arising Empire. Geheel verdiend trouwens, want het debuutalbum Souvenirs deed het beste verhopen voor de toekomst. Twee jaar na Souvenirs verschijnt Novelists opnieuw ten tonele met langspeler nummer twee. Noir moet het album van de bevestiging worden voor deze jongens. Of dit (deels) gelukt is, kan je lezen in onderstaande review.

Metal begint meer en meer aan populariteit te winnen in het land van de ‘baguettes’ en de betere kazen. Zo streed Gojira vorig jaar nog volop mee voor album van het jaar 2016, stijgt Dagoba album na album enkele plaatsen op de bill van menig metalfestival en creëerde Rise Of The Northstar een nieuwe subgenre namelijk anime metal. Op het vlak van metalcore draagt Novelists dan weer zijn spreekwoordelijke steentje bij. Verwacht geen saaie, uitgemolken variant, want deze Franse twintigers verwerken heel wat progressieve invloeden in hun muziek. Bovendien wordt Noir door de bandleden zelf bestempeld als een heus conceptalbum.

Een gebrek aan werkethiek kan Novelists alvast niet verweten worden, want met maar liefst twaalf volwaardige nummers bieden ze de luisteraar heel wat waar voor zijn geld. Noir bevat heel wat afwisseling wat het songmateriaal betreft en kent aardig wat sterke momenten. Les Nuits Noires en A Bitter End zijn stevige metalcoresongs die voor heel wat beweging zullen zorgen voor het podium. De afwisseling tussen brutale en cleane vocalen geeft deze nummers bovendien extra cachet en power mee. Op andere momenten schroeft Novelists het brutaliteitsgehalte dan weer wat terug: L’appel Du Vide is, mede dankzij de bij momenten melancholische zang, verworden tot een meer zweverig nummer. Iets wat de band op het daaropvolgende Monochrome verder accentueert door de toevoeging van een tenorsaxofoon. Een ander nummer dat dan weer sterk opvalt, is Stranger Self: Halverwege wordt kort de kaart van de nu-metal getrokken, waardoor deze song net dat tikkeltje meer pit meekrijgt.

Naast deze sterke momenten kent Noir jammer genoeg ook zijn zwakkere punten: Zo slaagt Novelists er niet in om gedurende de hele rit de aandacht van de luisteraar vast te houden. De lange speelduur van het album zal daar ook wel voor iets tussen zitten. Wat dan wel weer sterk in het voordeel pleit van deze band is het artwork. Souvenirs schotelde de luisteraar al een prachtig stukje kunst voor, maar de hoes van deze Noir is werkelijk prachtig en verdient dan ook meer dan een eervolle vermelding.

Ondanks enkele mindere nummers mag deze tweede langspeler van Novelists met volle overtuiging een sterk album genoemd worden. Een album dat trouwens beter en beter wordt na iedere luisterbeurt. Bovendien zijn deze jongens niet bang om enkele innovaties door te voeren zoals de toevoeging van een tenorsaxofoon op het nummer Monochrome. Het valt volledig te verklaren waarom Arising Empire deze band aan zich wou binden. Noir is een sterk album, maar nog echte topper. Een voordeel, want zo blijft er marge over voor verbetering en ontwikkeling. Verplicht luistervoer voor iedereen die het metalcoregenre een warm hart toedraagt, maar ook aan te raden voor de mensen die al eens graag een zweverige wind voelen waaien.