Bart Vereecke

Vier jaar was het wachten op de nieuwste studioplaat van het Noorse Satyricon. Afgelopen tijd kwamen de blackmetalpioniers nog met een heruitgave van klassieker Nemesis Divina en het verzamelwerk Live At The Opera. Maar vanaf woensdag 27 september ligt dus het splinternieuwe Deep Calleth Upon Deep, onder het label Napalm Records, in de rekken van de betere platenzaak. Wij van Amped-Up waren alvast razend benieuwd en gaven deze plaat reeds enkele luisterbeurten. Wat we ervan vinden lees je hier.

Satyricon, bestaande uit Sigurd ‘Satyr’ Wongraven en Kjetil-Vidar ‘Frost’ Haraldstad (1349, ex-Gorgoroth) is met het nieuwe Deep Calleth Upon Deep reeds toe aan zijn negende langspeler. Al jaar en dag tast deze blackmetalband de grenzen van zijn genre af, waarbij de muzikale bekwaamheid van dit Noorse duo ervoor zorgde dat deze band enkele parels van albums wist af te leveren. Een ontzettend sterke debuutplaat Dark Medieval Times en The Shadowthrone, waarop Tomas Thormodsæter Haugen (Emperor) aka Samoth nog zijn bijdrage leverde, liet de fascinatie zien die Satyricon had met de Middeleeuwen en beschikte over ruwe gitzwarte metalen blastbeats van de hand van Frost. Het absolute hoogtepunt in de discografie van deze band volgde bij het daaropvolgende plaat Nemesis Divina, welke ook alweer dateert van 1996 en naar aanleiding van zijn twintigste verjaardag nog een heruitgave kreeg vorig jaar. Een meesterwerk dat tot op vandaag bovenaan staat in het lijstje beste blackmetalalbums ever. Tevens het eerste en enige album, waarbij Nocturno Culto (Darkthrone) aka Kveldulv deel uitmaakte van Satyricon.

Voor velen stopt het hier… Want nadat Satyricon zijn zenith had bereikt met Nemesis Divina verkende het andere wegen, waarbij het de grenzen van het blackmetalgenre almaar verder ging aftasten. Omstreeks de eeuwwisseling verscheen het minder geliefde, experimentele Rebel Extravaganza. Waar fans van het eerste uur zich vragen stelden bij deze ommekeer bleven Satyr en Frost, hetzij met meer succes, andere paden bewandelen bij opvolgers Volcano, Now Diabolical en The Age Of Nero. Een nieuwe sound waarbij moderne rockriffs en catchy melodieën het ‘nieuwe’ Satyricon kenmerkten. Bij de zelfgetitelde plaat, welke de band vier jaar geleden uitbracht, kregen we een meer meditatieve compositie voorgeschoteld waar we tot op vandaag niet helemaal warm van lopen. We waren dan ook benieuwd en enthousiast wanneer de band begin maart een nieuwe plaat aankondigde. Een negende sudioplaat die Deep Calleth Upon Deep zou heten.

Wanneer we het nieuwe Deep Calleth Upon Deep enkele keren gaan beluisteren, merken we dat dit album qua sound het dichtst gaat aanleunen bij voorgangers Now Diabolical en The Age Of Nero. De openingstrack Midnight Serpent zorgt voor een lekker agressieve start, waarna de vele tempowissels binnen het nummer ervoor zorgen dat de spanning telkens terug opgebouwd wordt.
Bij het daaropvolgende uptempo Blood Cracks Open The Ground lijken we even te worden teruggeslagen in de tijd. De klassieke Satyricon-sound van weleer vol van complexiteit en ritmische verschuivingen van een hoog technisch niveau wordt hier het dichtst benaderd. Een melodieuze gitaarriff zorgt er alvast voor dat het nummer lekker blijft kleven.

Bij To Your Brethren In The Dark neemt het tempo een duikvlucht wat ervoor zorgt dat ook onze aandacht wat makkelijker gaat afdwalen. Met titeltrack Deep Calleth Upon Deep, welke Satyricon op 15 augustus reeds de wereld instuurde, wordt het vuur terug wat aangewakkerd. De donderende drums van Frost in combinatie met de vocalen die Satyr ons toesnauwt zorgen voor een constante duistere dreiging in dit nummer. Het telkens terugkerende ‘Deep Calleth Upon Deep’ doet wat denken aan de song Now Diabolical. We geven de videoclip van deze track alvast met jullie mee onderaan dit artikel.

Het experimentele kantje draagt Satyricon nog steeds met zich mee, want naast de harmoniserende koorzangen in onder meer The Ghost Of Rome gaat de band in Dissonant zowaar een saxofoon gaan toevoegen aan het geheel. Dat het vernieuwend is staat vast, net als het gegeven dat dit niet door iedereen even hard gesmaakt zal worden. Een laatste knipoog naar het Satyricon verleden krijgen we in het afsluitende Burial Rite. Waarbij we ons geen beter slot voor de geest kunnen halen.
We kunnen dan ook stellen dat Deep Calleth Upon Deep zeker geen misse toevoeging is aan de discografie van deze blackmetalgigant. Satyricon keert in grote lijnen terug naar het recept van Now Diabolical, waarbij we ook her en der een verdwaalde blastbeat van Frost kunnen optekenen. De tragere nummers zijn soms net wat minder, waardoor ‘hun troon helemaal terug opeisen’ dan ook kan uitgesteld worden tot het volgende album.

Voor het artwork van dit album, liet Satyr, ooit de man achter Moonfog Productions, zich inspireren door een kunstwerk van de Noorse kunstschilder Edvard Munch. Op de platenhoes prijkt een afbeelding van het werk “Dødskyss“, een lithografie welke maar liefst dateert uit 1899. Beide bandleden mochten onlangs nog het originele werk in het Munch Museum in Oslo gaan bewonderen.

Al wie Satyricon live aan het werk wil zien wordt op zijn wenken bediend, want het Noorse gezelschap maakt een Europese tour waarbij er ook een Belgische doortocht gepland staat op woensdag 27 september in Biebob, Vosselaar. De affiche van die avond wordt er mee ingekleurd door Suicidal Angels en Fight The Fight.
Voor het album zelf is het op 22 september naar de betere platenzaak hollen. Of voor de vinylfanaten is er onder andere een Deep Calleth Upon Deep ‘deluxe wooden box’ gelimiteerd op 500 stuks welke je enkel via de website van Napalm Records kan verkrijgen.

Tracklist: