Twee jaar geleden werden wij al door Der Weg Einer Freiheit van onze sokken geblazen, en dus keken wij reikhalzend uit naar de opvolger van Stellar. En dat was niet tevergeefs: Finisterre blijkt het vorige album namelijk nog ruimschoots te overtreffen. Het lijkt erop dat Der Weg Einer Freiheit zijn troeven nog beter uitspeelt: agressie en melancholie worden op een hoogst eigenzinnige wijze gecombineerd, deze band lijkt nu pas helemaal thuisgekomen te zijn.

Der Weg Einer Freiheit past in het brede gamma van moderne blackmetalbands die op allerlei manieren op zoek zijn naar nieuwe invullingen van het genre. Ook wordt wel eens opgeworpen dat deze band als blackgaze zou kunnen bestempeld worden, het genre waarvan Alcest vaandeldrager is. Op het eerste gehoor lijken deze bands toch vrij ver uit elkaar te liggen: Der Weg Einer Freiheit speelt een stuk agressiever, en schrikt er niet voor terug om af en toe een Noord-Koreaanse waterstofbom in je gezicht te laten ontploffen. Toch komt de vergelijking ook weer niet zomaar uit de lucht vallen: er zijn wel een aantal rustige, dromerige stukken, maar zelfs als het gaspedaal ingeduwd wordt, weten de gitaarmelodieën die dromerige sfeer te behouden.

Ein Letzter Tans is ongetwijfeld onze favoriet: rustig opbouwend gaan de remmen pas na drie minuten helemaal los, maar de explosie is uiteindelijk genadeloos. Zanger Nikiti Kamprad schreeuwt zijn stembanden schor, de gitaren vliegen door de geluidsmuur, en de ritmesectie ramt sneller dan een specht op speed. En toch, en toch klinkt alles ontzettend beheerst en secuur, alsof elke noot precies daar moet zijn. Laat dat misschien meteen een verschil zijn met Stellar, dat zoveel scherper klonk, maar ook net iets chaotischer. Die chaos is nu helemaal onder controle, en in die zin doet Der Weg Einer Freiheit zelfs denken aan Belgische groepen als Wiegedood en Oathbreaker. Harde blackmetaluitbarstingen staan helemaal niet in de weg van een zuiver, melodieus geluid.

De overige nummers tappen uit hetzelfde vaatje, al is Skepsis in twee geknipt om zo een instrumentale song (Skepsis Part 1) te bekomen. Waarom Ein Letzter Tans er bij ons als favoriet uitkomt, is wellicht puur toevallig, en kan over twee weken alweer veranderd zijn. De reden hiervoor is dat elk nummer op dit album van hetzelfde hoge niveau is, en wij ons uitstekend kunnen inbeelden dat na nog een aantal luisterbeurten de voorkeur eens naar het ene of het andere nummer zal uitgaan.

Zoals gezegd, Stellar vonden wij al een uitstekend plaatje, maar Finisterre klinkt nog eens dubbel zo goed: enerzijds lijkt alles nog wat meer in zijn plooi te vallen, waardoor het geheel meer beheerst lijkt, maar anderzijds kun je niet ontkennen dat de woede en agressie hierdoor net beter te verteren zijn. Het effect? Legden wij Stellar na één luisterbeurt meestal aan de kant voor iets anders, dan staat Finisterre nu met gemak een paar keer na elkaar op. Der Weg Einer Freiheit lijkt op dit album zijn eigen stijl vervolmaakt te hebben, en we vinden het zonder enige twijfel hoog in onze eindejaarslijst terug.